Lesbók Morgunblaðsins - 26.02.1956, Blaðsíða 14

r
i
r LSSBÖK MORGUNBLABSINS
130
JÁRIMTJALDIÐ
er rúmlega þúsund ára gamalt
skyldi ekki vera eins og aðrir menn
að geta fengið mér bragð og látið
það svo vera. Ég var aleinn heima
og gólfið var stráð tómum flöskum
allt í kring um mig. Þá ákvað ég
að stytta mér aldur. Ég setti þrjá
skildinga í gasmælirinn og byrgði
vandlega rifumar meðfram hurð-
inni. Svo ætlaði ég að leggjast á
gólfið og láta gasið gera út af við
mig. Þá mundi ég eftir því, að ég
átti" enn eftir hálfa flösku af gin.
Mér fannst ég eiga skilið að drekka
skilrtaðarskál lífsins.
Ég drakk skálina — ég drakk
margar, og valt svo út af án þess
að hafa opnað fyrir gasið.
Vinir mínir úr AA fundu mig
liggjandi á gólfinu, innan um allar
flöskurnar. Þeir komu mér á hress-
ingarbæli. Seinna sagði læknirinn
mér, að ef ég. hefði ekkj fengið
hjúkrun, mundi ég hafa verið dauð-
ur eftir tvo daga.
Hálfan mánuð lá ég skjálfandi í
rúminu, innan um afbrotamenn og
brjálaða. Á hverri nóttu æptu þess-
ir brjáluðu menn og orguðu. Það
eru hryllilegustu stúndir lífs mins,
en ég held að þetta hafi bjargað
mér.
Þegar ég losnaði úr hælínu var
ég ákvæðinn að hætta að drekka.
Enn einu sinni fögnuðu AA menn
mér og enga ásökun var að heyra
Ég gekk undir 24 klukkustunda
regluna, og seinna stofnaði ég Qokk
manna, sem langaði til að hætta
að drekka, Þleð því að hjálpa þeim.
hjáipaði ég sjálfuin mér Ég fann
nú, eftir 38 ára kynm vxð áfengið,
að það var mér ofjarl.
Nu eru fimm ar síðan þetta var.
Ég hef ekki bragðað áfengi allan
þennan tíma. Og nú er ég fær um
að vmna, og lifa heiðartegu lifi
aftur .
Þetta er kraftaverk, óg það mð-
urkeruia allir mínir gömlu vinir.
^HURCHILL heit ræðu i Fulton
í Missouri í Bandaríkjunum
inn 5. marz 1946, og sagði þá meðal
annars: „Frá Stettin við Eystrasalt
að Tríeste við Adríahaf hefur jám-
tjald verið dregið fyrir þvert yfir
meginlandið", Stalin hafði þá ein-
angrað Rússland og fylgiríki þess,
hann hafði skipt heiminum í tvo
hluta, aðskilið austur og vestur —
aðskilið inn rauða heim og inn lýð-
frjáisa heim. Stðan hefitr alltaf ver-
ið talað um „járntjaldið“ millí aust-
urs og vesturs, eins og það hafi
verið dregið fyrir fétt áður en
Churchill helt þessa ræðu.
En i sambandi við það er fróð-
legt að líta a grein í tímaritinu
.,Rotarian“ í október 1947. Greinin
er eftir ameríska rithöfundinn
Walter Lippmann. Hann segir þar:
„Vér skulum ekkj gleyma því —
enda þótt oss sjáist oft yfir það
— að járntjald hefur aöskilið aust-
Nú er ég ■inægður með lífxð, miklu
ánægðari en ég hef verið nokkuru
siniu áður Ég hef náð minu and-
iega þreki, og ég er lítilíaga að
reyna að bæta fyrir það sem ég
braut af mér áður.
En ég er ekki öruggur. Ég get
ekkert fullyrt um að ég verði bind-
indismaður til æviloka Það getur
farið svo að mér verði einhvern
tíma fótaskortur.
Eu ég 'úl ekki hugsa um það. Ég
hugsa aðeans uiii það, að í dag
■irekk ég ekki. Það er dagurinn í
dag, sem allt veltur á.
ur og vestur í rúmiega 1000 ár. Það
var komið löngu áður en þeir Stalin
og Molotov fæddust. Það var komið
áður en til voru þau ríki, sem nú
nefnast Rússland, Bretland, Frakk-
land og Þýzkaland. Það var komið
áður en Ameríka'fannst. Járntjald-
ið hefur aðskihð austur og vestur
síðan ið rómverska ríki klofnaði í
tvennt, með tvær höfuðborgir, Róm
og Miklagarð, Það hef\tr aðsldlið
austur. . og vestur síðan kristnin
klofnaði í rómversk-kaþólska ög
grísk-kaþólska kirkju. Jámtjaldið
er ekki nýtt. Það er mjög gamalt.
Það er eitt, af elztu og þýðingar-
mestu atriðum veraldarsögunnar.
Um allar miðaldír og fram á þenn-
an dag hefur járntjaldið klofið
kristindóminn. Aldrei hefUr auðn-
azt að draga það frá.... Þetta skul-
um vér hafa í huga! Og þetta
skyldu Rússar einnig hafa i huga!
Það er stórt hlutverk, sem nú bíð-
ur bandamanna, að „vinna friðinn“,
og sem sambandsrikja innan Sam-
einuðu þjóðanna að gæta friðarins-
Það sem fyrir liggur er að brjóta
niður jánitjaldið, sem aðskilið hef-
ur vestur og austur um rúmlega
1000 ár. Véf- erum nú að reyna að
sameiha tvær þjóðmenningar, serh
hafa Verið aðskildar um aldir og
orðið ólíkar á þeim tíma.“
KLOFNINC.UR KIRKJUNNAR
Jórntjald það. sem Lippmann
talar um, a upptök sín í kiofning
trúarbragðanna, frá þeim *íma. er
kirkjar- fór að sækjast eftir Verald-
legum yfirráðum.