Lesbók Morgunblaðsins - 26.02.1956, Blaðsíða 1

8. tbl.
XXXI. árg.
Lúðvík Kristjánsson:
„HÚN SVEIK ALDREI
SAUMSTUNGAN HENNAR GRÚU“
L
SJAFNLEGA rekur menn
minni til þess, er þeir heyra
eða sjá, þá er þeir eru á vökumót-
um þess skilvitslega í veröldinni.
Enga grein get ég gert mér fyrir
því, hvenær ég hef fyrst heyrt
nefnda Gróu saumakonu, en ætla,
að það hafi verið nokkru síðar en
ég uppgötvaði furðulegan grip
rétt utan við girðinguna heima hjá
mér. Grágrýtissteinn var það, fern-
ingslagaður, ekki ýkjastór um sig
og tók vöxnum manni upp undir
hné. Hann bjó yfir þeim töfrum,
að fullnægja svo til öllum tilhneig-
ingum mínum til lystisemda og at-
hafna. Snemma morguns var mað-
ur setztur þar og farinn að sigla,
í annan tíma var hann fjárhús eða
fjós og stundum þægilegasti reið-
skjóti. Fólkið gekk fram hjá upp
og niður götuna, ýmist á leið í
vinnu eða í búð og grunaði vitan-
lega hvergi, að sá litli á steininum
Gróa Davíðsdóttir
færi þembingsreið og mætti hafa
sig allan við að hrökkva ekki af
baki. Milli mín og þess gráa tókst
mikil vinátta, hjá okkur lék jafn-
an allt í lyndi, hann amaðist aldrei
við duttlungum mínum og fyrir
mér stóð aldrei neitt í þoku varð-
andi verund hans.
Gróa saumakona var hinsvegar
torráðnari gáta, ég gat ekki tengt
hana við neitt, hún var eitt af
þessu ókunna, aðeins nafn, sem
ungt eyra gat numið án skilnings
á því, hvað það fól í sér. En heim-
urinn smástækkaði og maður
heyrði fólk segja: „Hvað var að
tala um handarverkin hennar
Gróu.“ Enn bættist það á ofan, að
fólk talaði um Gróu eins og hún
væri eina konan í heiminum, sem
bæri það nafn. „Hún Gróa“, sagði
það, og þar með áttu allir að vita
og skilja, hvað um var að ræða. —
Vor nokkurt hefur maður gert
langa reisu, komizt alla leið inn í
kirkjugarð. Og nú opnast mikill
leyndardómur sem árangur af
vetrarstarfi. Við mér blasir grár
steinn, og ég les: Gróa Davíðsdóttir,