Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1956, Blaðsíða 7

LESBÓ.K MORGUNBLAÐSIN?
155
allt og hætti að umgangast stúlk-
una.“ Þetta einfalda ráð dugði, en
ekkert orð var sagt og engin illindi
urðu út af þessu.
♦♦♦
i
ÞEGAR einhver deyr vekur það
auðvitað sorg og söknuð hjá Zuni-
mönnum eins og annars staðar, En
þeir revna að draga úr því eins og
hægt er. og útfararsiðir eru þar
rnjög fábrotnir. Hér er þó hætta
á ferðum, því að inn framliðni,
hvort sem það er karl eða kona,
leitast við að fá maka sinn til sín.
Ef makinn syrgir mjög, er hættan
enn meiri. Hans er því vandlega
gætt og í fjóra daga verður hann
að vera einangraður og má ekki
tala við neinn mann, en hann á að
ganga á hverjum degi út fyrir
þorpið og dreifa þar dökku mjöli
með vinstri hendi „til þess að af-
stýra hættunni“ og skilja algjör-
lega á milli sín og ins framliðna.
Og þá er sorgartíminn liðinn, hinn
framliðni er horfinn og gleymdur.
Sjálfsmorð eru óþekkt meðal
Zuni-manna. Ef þeim er sagt frá
því að slíkt sé algengt meðal hvítra
manna, þá brosa þeir. Það eru
skrítnir siðir, sem þessir hvítu
menn hafa, en þessi siður er þó
kátlegastur af öllu!
♦♦♦
ZUNI-MENN álíta ekki tilveruna
baráttu milli góðra og vondra aíla.
í þeirra augum eiga yfirnáttúrleg
völd ekkert sökótt við mennina.
Þau eru mönnum lík. Ef menn
hafa gaman af dansi, þá hafa goðin
einnig yndi af honum. Þess vegna
taka þeir á sig goðagerfi, er þeir
ganga í dans. og á þann hátt þykj-
ast þeir láta goðin sjálf taka þátt
í dansinum. Galdur er ekki talinn
frá hinum illa, en hann er hættu-
legur þeim, sem með fara, vegna
þess að þeir geta ekki látið af hon-
um að sjálfsdáðum. Galdurinn hef-
ur náð valdi á þeim, og sá er ekki
maður sem er öðrum eða einhverju
háður.
Zuni-menn hta ekki á tilveruna
sem kapphlaup milli lífs og dauða.
Lífið er alltaf til, og dauðinn er
alltaf til. Dauðinn er ekki endalok
lífsins. Lífið heldur áfram enda-
laust. Og það er um að gera að það
sé í samræmi \nð alheimslífið. Þeir
telja guðina ekki neina harðstjóra,
heldur segja þeir í bænum símirn
til þeirra: „Við skulum vera eitt.“
Þeir biðja um að andi guðs sé í
sér, og þegar þeir sé sameinaðir,
þá hljóti al11 r.ð fara -vel. Þeir
beygja sig ekki fyrir stjórn guðs,
fremur en ma: na, en þeir vilja
hafa samvinini yið hann.
»*>sxr>o
Kussn var vel synd
A ÁRINir som k ifi fiérði miklar stór-
rigninuar í Queensland í Ástralíu og
urðu sums staóar af stórflóð, sem ollu
miklu tjóni. Bóndi nokkur, sem C.
O’Doanel! beitir, bjó á árbakka, og
flæddi ái.i ; fír allt land hans, eyði-
lagði akra, sópaði burt jarðvegi og
gerði aðrar skráveifur. Meðal annars
lenti ein af kúnum hans í flóðinu. Það
var svört belja, tvævetur. Hún synti
rösklega og barst með straumnum yfir
ána, en þar voru háir bakkar, svo að
hún komst ekki á land. Hrakti hana
svo undan straumi niður alla á og
á haf út. Bjóst bóndi ekki við því að
sjá hana nokkuru sinni framar, því
að þarna er fullt af hákörlum alveg
upp að flæðarmáli. Það var svo sem
auðvitað að þeir mundu gera sér gott
af kúnni.
Um 43 km. út af strönd Queensland
er skerjagarður mikill, sem nefnist
„Great Barrier Reef“ og eru þar
nokkrar smáeyar umkringdar kóralla-
rifum, Ein þeirra heitir Lindemann ey
og er grösug og græn. Og nú skeði
það á þessari ey, daginn eftir að kussa
lenti í flóðinu, að hún skilar sér þar
6 land. Hafði hún þá synt alla þessa
vegarlengtL Var hún að vísu mjög
þreytt, en ekkert sé á henni að öðru
leytL
til
GISLA JÓNSSONAR
GÍSLI JÓNSSON, ritstjóri 'l'íma-
rits ÞjóðræknLsfélagsins, átti 30
ára afmæli 9. íebr. s. !. Þá sendi
skáldkonan honum þetta kvæði.
Gísli hefir um langt skeið verið
einn af mestu frömuðum ís-
lenzkrar menningar vestan hafs,
ritar manna bezt og er skáld.
Hann er bróðir Einars Páls Jóns-
sonar ritstjóra Lögbergs,
★
Dríf eg draumfley tnltt
í dögun austur
hlaðlð hjývlðri
og helllaóskum!
— Hrein rnjöll hjúpar fold
en heiðrikt yfir.
Legg ég Ijóðabréf
hjá luktum dyrum:
„Velja vinir þér
vordags kveðjur!
Fjarlægt frændaliff
fagnar með þér!
Skíni röðull skært
svo skelfist Þorri!
— Endist aftanskin
unz ársól ljómar!“
Þér varð létt til ljóðs
og listrænt jafnan.
Svlfi söngrödd þín
var sælt að hlýða.
— Hugur hrifinn flaug
„hefm á Þórsmörk“,
eða eirðarlaus
„út í Máney".
Vitja vinir þín
í vöku og draumi
mætan merkisdag
minninganna.
Þakka Ijóð og lag
á langri vegferð.
— Endist aftanskin
unz ársól lýsir!
JAKOBÍNA JOHNSON
Saattle, Washington.