Lesbók Morgunblaðsins - 13.05.1956, Blaðsíða 2

r 262
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Pappas, hár og grannur maður með
sinabera og sólbrenda handleggi.
Hann heilsaði okkur innilega með
handabandi.
„How jou do“, sagði hann. „I am
jou welcome".
„Okkur er mikil ánægja að hitta
yður“, sagði eg. „Og Katina sagði
að við gætum fengið mat hérna,
og það viljum við gjarna með því
móti að borga hann“.
Það kom á manninn þessi svip-
ur, er kemur á alla menn þegar
þeir skilja elcki hvað við þá er
sagt.
„One wait little, please“, sagði
hann og dró Georg afsíðis með sér
og talaði eitthvað við hann í lágum
hljóðum. Georg flýtti sér svo til
okkar.
„Alexander komst í kynni við
nokkra ameríska liðþjálfa, sern
voru hér í borgarastyrjöldinni.
Hann Iærði nokkur ensk orð hjá
þcim, en kona hans og dóttir halda
að hann kunni ensku reiprennandi,
og eru mjög montnar af því. Nú
er hann í klípu. En hann biður ykk-
ur að gera svo vel að þiggja mat
hjá sér og tala við sig ensku undir
borðum og látast skilja allt sem
hann segir“.
Eg kinkaði kolli til Alexanders
og var þá sem þungu fargi væri
létt af honum. Og eg sagði eit,t-
hvað um hvað húsið væri snoturt
og garðurinn fallegur.
„Attention right face left face
about face column right to tlie rear
attentiou", svaraði liann. Vjð brost-
um og kinkuðum kolli.
„Einmitt það sem eg vildi sagt
hafa“, sagði Jean.
„Range J00 mortars rifles gren-
ades ammo roger dodgor“, svaraði
Alexander með áherslu og þær
Katina og Maria kona hans göptu
aí undrun út af þessari málakunn-
attu Iians.,
Þetta varð half vandræðaleg
máltíð, en þó in skemxntilegasta.
Við sátum undir stóru fíkjutré og
borðbúnaðurinn var gamall og
slitinn, en borðdúkurinn var tand-
urhreinn og snjóhvítur. Og þarna
voru bornir fram inir gómsætustu
réttir.
„Þetta er kóngamáltíð“, sagði ég
við Alexander.
„On the double kid“, svai’aði hann
og kinkaði kolli.
Við ætluðum að borga, en Alex-
ander varð á svipinn eins og eg
hefði rétt að honum eiturnöðru með
gapandi gini. Hann fylgdi okkur
síðan þangað sem bíllinn okkar
var.
„Nú er blekkingunni lokið“,
sagði hann við Georg. „En borgun
get eg ekki þegið. Það getur verið
að eg hafi ekki lært mikið í ensku
hjá amerísku liðsforingjunum. en
eg lærði margt annað af þeim, og
eg er mjög þakklátur fyrir það“.
Þær Katina og Maria komu á
eftir okkur með öjl ósköp af ávöxt-
um og grænmeti og hveitbrauðs-
hleif í þokkabót. Þær ruddu þessu
inn í bílinn og ekki var við kom-
andi að þær vildu taka borgun
fyrir.
,Við þáðum matinn til þess að
geta borgað blómin“, stundi Jean,
„en nú hafa þau kornið okkur í
enn meiri vandræði“.
Gcorg brosti.
„Það er mælt að enginn geti
leikið á Grikki í viðskiftum“, sagði
hann, „og enginn tekur þeim fram
um gestrisnu".
— 0 —
Við urðum að fara til Aþenu aft-
ur og ókum svo annan veg norður
í land. Komum við þá til Levádhia.
Þarna var áður véfréttin, sem
kennd var við Trophonius. Nú cr
þar veitingahús. Við báðum um
heitan mat. Borðið okkar stóð rétt
hjá hiiini nai'nkunnu Glcymsku-
lind. Sá .sem kom þangað áður til
þess ,að leita fretta, varð að byrja
a því að drekka ur þexm lxnd, og
þá gleymdi hann öllu umliðnu.
Seinna drakk hann svo úr minn-
ingalindinni, til þess að geta mun-
að allt, sem véfréttin hafði sagt
honum. Hálf önugur þjónn kom og
spurði hvað við vildum fá. Svo
fór hann þangað sem eldhúsið var.
Rétt á eftir heyrum við þaðan ógur-
legt brothljóð og grimmileg öskur.
Svo leið og beið. Við sögðum okk-
ar á milli að nú mundi þjónninn
óvart hafa drukkið af gleymsku-
lindinni. En í því kemur hann og
segir okkur að eldamaður og hús-
bóndinn hafi flogist á í illu, og
nú sé ekki hægt að fá heitan mat.
„Hvers vegna komuð þér ekki
fyrr með þær fréttir?“ sagði eg.
„Eg var að horfa á áflogin",
sagði hann hreinskilnislega.
Við fengum þar ekki annað cn
brauð og ost.
— O —
Um, kvöldið komura við til Delfi,
þar sem in fræga véfrétt var. Ský
lágu yfir Parnassas, það gekk á
me.ð eldingum og Vindhviður
beygðu olíuviðarlundina í dalnum.
Svo gerði á steypiregn og við flýð-
um inn í lítið gistihús, sem cr
skammt þaðan.
Næsta morgun fórum við að
skoða rústir hofsins. Þá var heiður
himin og glaða sólskin. Þarna er
svo furðulega fagurt, að það er
ekki undarlegt þótt fólk, sem dýrk-
aði náttúruna, teldi að þarna væri
guðabústaður. Þarna gnæfir sund-
ur sprunginn hamar yfir og í hon-
um bergmáiuðu þrumurnar af svo
miklum krafti, að íákunnandi fólk
hlaut að lialda að það væri yfir-
náttúrulegt. Og meðan við stóðum
á rústunum, sveimuðu þar yfir
tveir ernir, en þeir voru inir helgu
fuglar Seifs.
Það var nú dálítið leiðinlegt að
hafa konnð til Parnassas og fa þar
engan spadóm. En morguninn eft-
ir, er vxð vorum á leiðmru tíi Arak-
hova, rakumst vxð a hop Zagauna.