Lesbók Morgunblaðsins - 27.01.1957, Blaðsíða 12

M LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„Tom“, sagði hún, „eg ætla að borða
hji þeim Longmorhjónum a8 kvöldi
ins 26. Það er bezt fyrir þig að borða
þá í klúbbnum".
Þetta forðaði Bremmil frá því að
koma með einhvem fyrirslátt, svo að
hann gæti farið og borðað með frú
Hauksbee. Honum þótti því vænt um
þetta en samtímis fannst honum hann
vera smár og auðvirðilegur — og hann
hafði gott af því. Bremmil fór að heim-
an klukkan fimm og kvaðst ætla að
skreppa á hestbak. Um hálfri stundu
seinna kom stór leðurklædd karfa frá
Phelps til frú Bremmil. Hún kunni góð
skil á að velja sér föt, og ekki hafði
hún til einskis eytt viku í að velja snið
og saum á þessum kjól og fá hann
frunsaðan og pífaðan (eða hvað það nú
heitir). Eg get ekki lýst því, en þetta
er það sem kvennablaðið kallar „opin-
berun“, og hittir mann beint milli augn-
anna svo að maður tekur andköf. Frú
Bremmil hafði ekki mikinn áhuga fyrir
þessu sem hún var að gera, en þegar
hún leit í stóra spegilinn, var hún viss
um að hún hafði aldrei á ævi sinni
verið jafn glæsileg. Hún var ljóshærð
og ljóslituð og hún gat borið sig tígu-
lega þegar hún vildi.
Eftir kvöldmatinn hjá Longmore, fór
hun í boðið — þó seint væri — og rakst
þar fyrst á Bremmil, sem leiddi frú
Hauksbee. Þá roðnaði hún, en þegar
menn flykktust um hana að biðja um
dans, þá var hún sannarlega tíguleg
ásýndum. Hún lofaði öllum dönsunum,
nema þremur. Frú Hauksbee varð einu
sinni litið í augu hennar, og hún fann
þegar að nú var stríð — reglulegt stríð
á milli þeirra. Og það byrjaði ekki sem
bezt fyrir frú Hauksbee, því að hún
hafði gert sér heldur dælt við Bremmil,
eða svo að honum þótti nóg um. Og
svo hafði hann aldrei séð konu sína
jafn glæsilega og nú. Hann starði á
hana úr dyragáttum og göngum þar
sem hún sveif fram hjá með dansend-
um sínum. Og eftir því sem hann starði
lengur, því meira fannst honum um.
Hann átti bágt með að trúa því að
þetta væri rauðeyga og sorgarklædda
konan, sem grét ofan í eggin á hverj-
um morgni.
Frú Hauksbee gerði sér allt far um
að halda honum föstum, en eftir tvo
dansa gekk hann rakleitt til konu sinn-
ar og bað lun dans.
„Eg er hrædd um að bú k<”- ' •
uð seint Mr. Bremmil", sagöi hun og
augu hennar tindruöu.
Hann bað hana því betur irm dans og
af einskærrt náð hét hún honum
fimmta valsinum. Til allrar hamingju
stóð ekkert nafn við þann dan» á
spjaldi hans. Þau dönsuðu svo þenn-
an dans saman og það var dálítið
pískur í salnum. Bremmil hafði vitað
að kona hans kunni að dansa, en aldrei
hafði hann haft hugmynd um að hún
dansaði svo lystilega. Að valsinum
loknum bað hann um annan dans. Hann
fór bónarveg að henni, en krafðist þess
ekki. Og frú Bremmil sagði: „Lofaðu
mér að sjá spjaldið þitt“. Hann dró
það upp með sama svip og skóladreng-
ur, sem verður að afhenda kennara
sínum forboðið sælgæti. Á því stóð
nokkrum sinnum „H“ og „H“ við kvöld-
verðarborðið. Frú Bremmil sagði ekki
neitt, hún brosti aðeins og strykaði yf-
ir ívö „H“ — við sjöunda og níunda
dans — en skrifaði í staðinn gælunaín
sitt, sem enginn kannaðist við nema
þau hjónin sjálf. Svo sagði hún hlæ-
andi: „Ó, kjáninn þinn, kjáninn þinn!“
Frú Hauksbee heyrði þetta, og vissi
þá að hún hafði tapað. Bremmil þáði
glaðlega sjöunda og níunda dans. Þau
dönsuðu sjöunda dansinn, en í níunda
dansí sátu þau úti í litlu tjaldi, og það
kemur okkur ekkert við hvað þeim fór
á milli.
Þegar hljómsveitin tók að leika „The
Roast Beef of Old England" komu þau
upp á veröndina og frú Bremmil gekk
til fataklefans. Þá kom frú Hauksbee og
sagði: „Eg vona að þú leiðir mig til
borðs að kvöldverðinum, Mr. Bremm-
il?“ Hann kafroðnaði og varð vand-
ræðalegur: „A,hm — eg er að fara
heim með konu minni. Eg held að ein-
hver misskilningur hafi átt sér stað“.
Og þar sem hann var karlmaður þá
talaði hann eins og það væri frú Hauks-
bee að kenna.
Frú Bremmil kom út úr fatageymsl-
unni í svanadúnskápu og það ljómaði
af henni; það var von. Svo gengu þau
út í myrkrið.
Þá sagði frú Hauksbee við mig — og
mér sýndist hún heldur grá og gugg-
in í lampaljósinu —: „Þér megið trúa
því að in heimskasta kona getur vafið
greindum karlmanni um fingur sér, en
það þarf stórgreinda konu til þess að
stjórna heimskingja!“
Svo fórum við inn í matsalinn.
^ S^Tö®®®G>^J!
Ástralía
AÐ UNDANFÖRNU hefir Ástralía ver-
ið á hvers manns vörum, vegna Olym-
píuleikanna, sem háðir voru í Mel-
bourne.. En hvað vitum vér um Ástra-
líu? Er það ekki heldur lítið? Hér eru
noklirar upplýsingar.
ic Ástralía er álíka stór og Banda-
ríkin. Hún er um 3100 km frá
norðri til suðurs og um 3900 km
frá vestri til austurs. Strandlengj-
an er um 26.000 km. Þriðjungur
landsins er eyðimörk og annar
þriðjungur litt byggilegur.
ic Þar eru nú rúmlega 9 miljónir
manna, þar af hefir ein miljón inn-
flytjenda komið síðan seinni heims-
styrjöldinni lauk. Byggðin er að-
allega á austurströndinni og suð-
vesturströndinni. Ef miðað er við
stærð landsins þá eru þar að með-
altali 2 íbúar á ferkm., en til sam-
anburðar má geta þess að í Hol-
landi eru 500 íbúar á ferkm., og
300 í Englandi.
ÍC Það eru um 200 ár síðan fyrstu
hvítu mennirnir settust að í Ástra-
líu. Fyrir 100 árum var þar ekki
nema 1 miljón manna. En svo
fundust þar auðugar gullnámur, og
þá flykktist fólk þangað.
ic Stærstu borgimar eru Sydney með
1.862.000 íbúa, Melbourne 1.532.00
íbúa, Brisbane 50'2.000 íbúa og
Adelaide 484.000 íbúa.
ÍC Aðalatvinnuvegirnir eru kvikfjár-
rækt og akuryrkja. Talið er að í
landinu sé 120 miljónir sauðkinda,
enda er það mesta ullarland heims-
ins. Um hveitirækt er það ið fjórða
í röðinni.
ic Landinu er skift í 6 ríki, sem hafa
sjálfstjóm, en eru í bandalagi og
eiga allsherjar stjórn og þing. Það
er í enska ríkjasambandinu, en er
þó með öllu óháð Bretlandi.
ic Mörg f jöll eru í landinu, en þau eru
yfirleitt lág. Þau hæstu eru um
2200 m. Skógar eru þar sums stað-
ar miklir. Mest er þar um gúmtré,
sem er sígrænt allan ársins hring.
ic Árstíðarskifti eru þar öfug við það
sem er á íslandi. Vormánuðir eru
september, október og nóvember,
sumarmánuðir desember, janúar
og febrúar, haustmánuðir marz,
april og mai, og vetrarmánuðir
júní, júlí og ágúst. y
\