Lesbók Morgunblaðsins - 08.09.1957, Qupperneq 15

LESBÓK -MORGUNBLAÐSINS
451
Smásagan:
Þeir fleygja sér út af brúnum
AÐ er orðin nokkurn vegin föst
venja, líklega af hagsýni ástæð-
um, að menn velja Westminster og
Waterloo brýrnar í London, þegar þeir
fleygja sér í fljótið. (Einhver fleygði
sér í misgáningi eitt sinn út af Barnes
brú, og því miður drukknaði hann).
Það eru um hundrað menn, sem leika
þessa list á hverju ári; þeir fleygja
sér út af brúnum eftir miðnætti og
þó aðallega um tvöleytið á nóttunni.
Þeir fylgja föstum reglum, ganga
fram á miðja brúna, ráfa þar þvert
yfir hana hvað eftir annað og skyggn-
ast út yfir handriðin. Tilgangurinn
er ekki sá að vekja athygli vegfar-
enda á sér, því að sjaldan er þá nokk-
ur annar á ferli, heldur að vekja
athygli lögreglunnar.
Alltaf er lögregluþjónn við annan
hvorn brúarsporð, og hann veit ná-
kvæmlega hvað hann á að gera. Hann
virðir ráfandann fyrir sér um stund
til þess að vera alveg viss, og svo
gengur hann að sérstökum síma og
hringir til lögreglustöðvarinnar í
Charing Cross:
„Stökkmaður á Waterloo-brú“, til-
kynnir hann, og þá er brugðið við.
Hreyfill lögreglubátsins er í gangi,
og ekki þarf annað en kasta landfest-
um. Og um leið og tilkynnmgm Kem-
ur, lætur báturinn frá landi og óslar
út í strauminn.
Stökkmaðurinn gefur nonum horn-
auga og bíður þangað til hann er viss
um að mgnnirnir á bátnum hafa séð
sig bera við loft, því að það er um
að gera að engin mistök verði. Hann
hefir til vonar og vara farið í vatns-
helda kápu og hneppt hana ræklega
uppi í hálsinn, svo að loftið ínnan í
henni geti haldið sér a floti í tíu
mínútur, og það ^feetti að nægja.
Og þegar allt er tilbúið, rekur hann
upp neyðaróp og hendir sér út af
brúnni, eins og það sé fastur ásetn-
ingur hans að drekkja sér. Tveimur
sekúndum seinna SKellur hann niður
í vatnið.
Þetta hlaup er nú svo sem ekki
haettulaust. Alltaf getur komið fyrir
•8 menn lendi á einhverju rekaldi í
áwú og meiði sig, og ef menn draga
það of lengi að stökkva, þá er sú
hættan að þeir lendi beint niður á
lögreglubátinn og roti sig. En með
aðgætni og reynslu (og margir þess-
ara manna hafa gert þetta oft) verður
hlaupið hreint ekki hættuiegt.
Um leið og stökkvarinn lendir í
vatninu, hrópar hann á hjálp. Þetta
er líklega vegna þess hvað vatnið er
fúlt, því að engin ástæða er til þess
að hrópa. Báturinn er óðar kominn
að honum, æfðar hendur grípa hann
og innbyrða hann.
En sögunni er ekki lokið með því.
Báturinn snýr aftur til Charing Cross
og þar hafa menn heitt vatn. (Þeir
hafa þar að vísu heitt vatn allati dag-
inn til vonar og vara, ef einhver
skyldi detta í ána af tilviljun;. Bað-
herbergið er tilbúið og hrakfallabálk-
urinn er settur í brennandi heitt bað.
Það er því engin hætta a að hann of-
kælist, enda þótt þetta sé um vetur
Ef um karlmann er að ræða, þá
klæða Iögregluþjónar hann úr hverri
spjör. Og meðan hann /íýtur baðsins
eru föt hans þurrkuð, og allt er gert
til þess að honum líði sem bezt. Hon-
um er meira að segja gefið heitt te,
en hann fær þó engan mat. Það er
að vísu leiðinlegt, en enginn efi er á
því að yfirvöldin mundu sjá ul þss
að menn fái heitan mat, þegar nógu
margir eru farnir að iðka þetta.
Ef kona á í hlut, þá er aðíerðin
Önnur og mjög frumleg. Thames-lög-
reglan er skipuð mönnum sem eru
bæði háttvísir og siðsamir. Þess vegna
klæða þeir konuna ekki úr hverri
spjör, heldur dengja henni í baðið í
öilum fötum. Svo er símað í vanda-
menn hennar að koma með þur föt
handa henni og hún fer frá stöðinni
uppdubbuð og snyrtileg, eins og ekk-
ert hafi komið fyrir hana.
Allt þetta umstang lögreglunnar er
ókeypis, og teið líka. En sumir
stökkvararnir eru sjálfsagt harðóánægð
ir út af því, að fá ekki líka viský og
romm. Það er ekki hægt að veita þeim
það, því að undir eins og það yrði
kunnugt að hægt væri að ná sér í
duglegan „strammara" með þessu
móti, þá «r semuiegt að hundruð að-
komumanna mundu nota sér það. Og
svo ber á það að líta að þetta umstang
er fyrst og fremst gert fyrir okkar
eigið fólk.
Óhöpp koma mjög sjaldan fyrir, og
náist ekki í einhvern stökkvara nógu
snemma, þá er það vanalega að kenna
kæruleysi hans eða þá að hræðsla
hefur gripið hann. Fari svo, þarf hann
þó ekki að kvarta. Hann fær ókeypis
jarðarför þegar honum skýtur upp aft-
ur (og það er venjulega eftir sex
vikur). Hann fær því fyrirhöfn sína
borgaða, hvernig sem fer.
Þegar við vorum að sigla á Thames
í skemmtisnekkju okkar, gafst okkur
aldrei tækifæri til þess að taka þátt
í björgunarstarfi, því að við vorum
alltaf á ferð á daginn. Einu sinni
sáum við þó heljarstökk í Regents
Park. Það var ung stúlka, sem stökk,
og hún sýndi frumleika sinn í því að
stökkva út af brúnni við endann á
Avenue Road, einmitt þegar mest var
mannaferð þar. Hér voru engir lög-
reglubátar, svo að það hefði ekki verið
óhætt að stökkva um nótt.
Fyrst í stað heldum við að hún væri
einhver viðvaningur, og vorum hálf-
hrædd um að hún mundi meiða sig,
eða jafnvel sökkva niður í leðjuna.
En við sáum fljótt hvers vegna hún
hafði valið þennan stað. Þarna ratt
hjá kemur sem se afrensiisvatn irá
orKUstöðinni út 1 Aegencs Canai, og
þess vegna er vatnið í skurðinum
notalega hlýtt, og sjálfsagt betra fyr-
ir kuivísa heldur en vatnið í Thames
hja Waterloo-brú.
Þótt undarlegt sé, héldu sumir sem
voru staddir á brunni, að stúlkan væri
í bráðum lífsháska. Og þótt við reynd-
um að koma vitinu fyrir þá og segja
að þetta væri gert í gamni, hlupu
þeir niður á bakkann og réðust æðis-
gengnir á vírgirðinguna þar til þess
að rífa hana niður.
„Reyndu að halda þér uppi á sundi“,
kallaði einhver. „Við komum“.
Þetta var óþarfa hvöt, því að stúlk-
an synti hraustlega og það var eins
og hún nyti þess að vera í volgu vatn-
inu. Þegar hún hafði synt nógu langt,
hjálpuðum við henni upp á bakkann.
Við vorum þá enn sannfærð um að
það hefði verið misskilningur hjá
henni að velja skurðinn í staðinn fyr-
• ir ána, því að hún mundi missa af
því gamni að láta lögregluna stjana
undir sig. En það kom þó i ljós, að