Lesbók Morgunblaðsins - 22.09.1957, Qupperneq 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
481
Smásagan:
Málsverður
L A N G T í burt risu hæðir, bláar af
hitamóðu dagsins, og í þeim voru flökt-
andi sólskinsblettir, eftir því hvermg
skýin bar fyrir sólu.
Menn hafa oft láð mér, að eg skuli
á gamals aldri, vera veiðistjóri hér,
mér væri miklu nær að fara heim til
Englands og setjast í helgan stein.
Stundum finnst mér þetta vera rétt,
en er eg hugsa mig betur um, þá er
margs hér að sakna, hins víða útsýnis,
anganarinnar af jörðinni eftir skúr og
hins kryddaða þefs af reyknum, sem
stígur upp úr lcofum svertingjanna á
kyrlátum kvöldum. Eg var einmitt að
hugsa um þetta þegar þjónninn minn,
hann Mustáfa, kom inn og sagði:
— Kominn maður að finna yður, seg-
ir erindið mjög áríðandi.
— Segir hann það? Hvað heitir
hann?
— Gleymdi að spyrja hann að nafni,
en hann er mjög reiður.
— Jæja, lóttu hann koma inn.
Mustafa var varla kominn út úr dyr-
unum, er hurðinni var hrundið upp og
inn ruddist maður, eldrauður í fram-
an og með eldrautt hár. Hann sagði
til nafns síns og sagði að nú yrði eg
þegar að taka í taumana.
— Einn af kálfunum mínum er horf-
inn, grenjaði hann, og eg veit að ljón
hefir drepið hann, sama Ijónið sem
hefir verið að drepa fénað hjá mér í
nokkrar vikur. En öllum virðist standa
á sama um það. Ef þér skerist ekki
þegar í leikinn, þá skal eg skrifa land-
stjóranum og vita hvort hann vill ekki
hnippa í yður.
Þannig lét hann dæluna ganga, bölv-
aði og æpti, og eg beið þess að í hon-
um sljákkaði. Og þegar það varð, bauð
eg honum sæti og bað hann að segja
frá málavöxtum.
Eftir því sem honum sagðist frá, hafði
hann verið að missa kindur, geitur og
kálfa nú um nokkrar vikur. Hann helt
því fram að sama ljónið hefði gert
þetta, laumast að þegar hirðarnir svik-
ust um.
— Hvar er búgarður yðar? spurði eg.
— Um 30 kílómetra héðan.
— Jæja, sagði eg vingjarnlega, eg
skal koma heim til yðar í kvöld og
athuga hvort eg get gert nokkuð.
— Var mikið! sagði hann kaldhæðn-
handa Ijóni
islega. Það er verst að þurfa að ómaka
yður þetta út úr þægilegri skrifstof-
unni . . .
Seint um kvöldið lagði eg á stað í
bílskrjóð mínum. Á leiðinni var eg að
rifja upp hvað hann hafði sagt, og mér
var nær að halda að honum skjöplaðist
í því að ljón hefði verið hér að verki.
Eg þekki Afríkumenn, og eg veit, að
ef þeir vilja ná sér í kjöt ókeypis, þá
hafa þeir ótal ráð til þess að dylja
þjófnaðinn. Þeim er kennt það frá
blautu barnsbeini hvernig þeir eigi að
stela kindum og geitum og láta líta
svo út sem eitthvert óargadýr hefði
drepið þær. Eg vissi að þeir áttu það
til að hafa með sér Ijónsklær og gera
merki með þeim á þeim stað þar sem
skepnan var gripin, svo að jafnvel at-
hugulir menn létu blekkjast.
Eg hægði á ferðinni þegar eg kom að
bænum. Bóndi stóð úti á verönd og
beið mín.
— Hvað, eruð þér kominn? hreytti
hann úr sér. Og nú eru nýjar frétt-
ir, ein kind farin í viðbót, og að þessu
sinni er slóð ljónsins svo glögg, að þér
ættuð að geta rakið hana.
— Hvar er slóðin? spurði eg.
— Þér skuluð aka upp að kofanum
þarna, og þar er sjón sögu ríkari.
Að svo mæltu snerist hann á hæli
og skundaði inn í húsið.
Hjá kofanum stóð Masai hjarðmaður
á öðrum fæti, eins og þeirra er siður,
og góndi upp í loftið. Hann var vopn-
aður spjóti.
Eg heilsaði: Jambo!
— Jambo, Bwana, svaraði hann glað-
lega.
— Hefirðu séð ljónið, sem er að drepa
fé bóndans? spurði eg.
— Nei, Bwana, sagði hann, og eg átti
von á því. Masai hjarðmenn eru kunnir
að því að vita ekki neitt, er þeim býð-
ur svo við að horfa.
— Hlustaðu nú á mig, hvíslaði eg.
Það er bezt fyrir þig að hugsa þig vel
um, svo að við getum sparað okkur
mikið ómak. Ef þú segir mér ekki allt,
sem þú veizt, þá er eg vís til að fyrir-
skipa að allt féð hérna verði rekið heim
til mín, vegna þess að það þurfi að
bólusetjast. En það er langt heim til
mín og þú verður orðinn þreyttur áð-
ur en þú kemst heim aftur.
Hann brosti út að eyrum. Svo hrækti
hann á jörðina, en það er tákn ein-
lægni og vináttu. Eg sá að hann skildi
mig.
— Langar yður til þess að sjá slóð-
ina eftir ljónið? sagði hann brosandi.
— Já, ef það er slóð eftir ljón, en
ekki ef þið hafið búið hana til.
— Þetta eru regluleg ljónsspor, sagði
hann. Um það getið þér sannfærst.
Og svo stakk hann niður fætinum,
sem hann hafði hvílt og rölti á stað.
Eg fór í humátt á eftir þar til við kom-
um að læk.
— Sko! sagði hann og benti, og það
var rétt, þar var mikil slóð og gat vel
verið eftir Ijón.
— Lítið þér á, það er halt á aftur-
íæti, sagði hann.
Eg skoðaði slóðina. Þetta var rétt.
Það var aðséð að ljónið var halt i
hægra afturfæti.
— Það er orðið gamalt, Bwana, var
næsta upplýsingin.
— Hvernig veiztu það?
— Eg hefi séð það, Bwana, séð það
oft, sagði hann með gleiðu brosi.
— Hvers vegna hefirðu þá ekki drep-
ið það með spjóti þínu? spurði eg.
— Vegna þess að það er gamallt, og
við virðum ellina. Auk þess er hús-
bóndinn ríkur maður og munar ekkert
um að missa eina og eina skepnu. Ljón-
ið torgar þeim aldrei, svo að við fáum
alltaf nokkuð í okkar hlut.
— Þú ert þorpari, eins og allir þínir
frændur, sagði eg. Hvert fór ljónið?
— Þarna í gegn um skóginn og upp
að klettunum á hæðinni fyrir handan.
Þar á það heima. En skjóttu það ekki,
Bwana. Við skulum heldur koma bví
yfir á landareign einhvers annars.
— Hvers vegna má eg ekki skjóta
það? Ef ljónið er eins gamalt og pú
segir þá fer það bráðum að leggjast
á menn.
— Engin hætta á því, Bwana. Við
mundum hafa drepið það fyrir löngu,
ef nokkur hætta væri á því. En þegar
þú kemur uppeftir muntu sjá hver3
vegna þú mátt ekki skjóta það.
— Varaðu þig, sagði eg. Eg finn það
á mér að eg mun skjóta eitthvað í
kvöld, og komist eg að raun um að þú
hafir ekki sagt mér satt, þá er hætt
við að þú verðir fyrir kúlunni þegar
eg kem til baka.
Þetta þótti honum ákaflega fyndið,
svo að hann skellihló.
— Við þekkjum báðir Afríku, sagði