Lesbók Morgunblaðsins - 24.11.1957, Qupperneq 6

618
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
VATNSKERLINGIN
Ung að árum heiti það ’ún hlaut,
það hélst svo við um ævilanga braut.
Sem vatnskerling hún vann sitt ævistarf
því verkið það hún snemma fékk í arf.
1 frosti og snjó ei gefin voru grið
og gegnköld oft hún var því starfið við.
Með klút um höfuð, harða leðurskó,
á höndum vettling, þæfðan út á sjó.
Hún jafnan klædd í jakka gamlan var
og jafnt um sumar klæðnað þann hún bar.
Og pilsin mörgu minnka kuldans grand,
um mittið reyrt var örmjótt styttuband.
Fötin þessi fólkið þekkti vel,
en fékk ei litið hjartans sanna þel.
Því eldheit sál bjó undir tötraflík,
þess oftar munu dæmin finnast lík.
1 æsku var hún glöð og létt í lund,
hun lék og hló við foreldranna mund.
En þegar faðir féll á Ránarslóð,
þá fátæk móðir „vatnskarls" leiðir tróð.
Og mærin unga móður hjálpa vann
þvi manndómslundin fljótt í hjarta brann.
Þa gamla konan örþreytt orðin var,
hin unga dóttir vatn í húsin bar.
Er móðir dó, var fokið flest í skjól,
hún faldi sorg, en vonarneistann kól.
Hún alein mátti bera byrðar þá,
en bjart er æ um þann, sem Guð er hjá.
Og kjaliara sem fæddist forðum í
hún fátæk átti skjólið upp frá því.
í göngunum var gamalstigin moid,
en grjótveggina huldi „Isafold".
Þótt veggjafóðrið væri ekki fínt,
það viljann til að prýða fékk þó sýnt.
Og allt var hreint og fágað, hvergi ryk,
þvi höndin iðna þekkti’ei vinnusvik.
Þó moldargöngin mönnum þættu’ei greið,
þá margir hinna snauðu þekktu leið.
Og svanga oft þar saddi gjöful mund
af sönnum kærleik veitti höfðingslund
Hún fór til kirkju fátækleg, en hrein.
í f jölmenninu var hún jafnan ein.
Hvort vill þar nokkur vatnskerlingu sjá,
sem vinir mætast, öðrum ganga hjá?
Og árin liðu, vatnið bljúg hún bar,
hun bogna fór því æskulúin var.
Ef götustrákar glettust skap með villt,
hun gekk sinn veg með ró og brosti milt.
Og morgun einn hún mætti’ei húsum í,
menn fóru að gá, hvað valda mundi því.
Hún lá þar stirnuð lágum beði á,
en ljómi friðar krýndi fölva brá.
Það sakna fáir, svo er tímans rún,
þó syrgja vinir, fátækari en hún,
þeim var hún mæt og mildin hjálparslyng,
í minningu hinna, aðeins vatnskerling.
ÖLAFlA ARNADÓTTIR.
sem menn urðu varir á Marz 1956,
hygg eg vera klofa þann hinn
mikla, sem sást í suðurskautsísn-
um og varð mjög áberandi um
miðjan júlí. Einn af vinum mín-
um, sem stundar stjörnuathuganir
að gamni sínu, og hefir aðeins 8
þumlunga stjörnusjá, sagði mér frá
þessum mikla klofa er hann hafði
séð.
Svo var það nokkru seinna, er eg
virti Marz fyrir mér í 100 þuml.
stjörauspáijni, þá virtist pólarsvæð
-ið vera slétt og órofið eins og
venjulega. En næst er eg horfði á
stjörnuna, eitthvað um miðnætti,
brá mér í brún, því að þá sá eg
glögglega klofann, sem vinur minn
hafði sagt mér frá.
Þetta var nýung fyrir okkur, en
með því að leita í gömlum bókum,
komust við að raun um að þessi
klofi hafði verið uppgötvaður fyr-
ir rúmlega einni öld. Hann kemur
reglulega fram í suðurskautsísn-
um á Marz þegar þar fer að vora,
en þó um mánuði áður en sumariö
hefst.
Eftir því sem snjórinn bráðnai
lengist þessi klofi, þangað til hann
hefir skilið drjúga sneið frá sjálf-
um jöklinum. Þessi sneið breytist
svo í marga hvíta depla, og er það
sennilega snjór, sem liggur á fjalla-
tindum. Þessir hvítu deplar eru
hin írægu Mitchel-fjöll, einu fjöil-
in sem vart hefir orðið á Marz.
En vegna þess hvað þessi klofi
sézt misjafnlega vel, eru mestar