Lesbók Morgunblaðsins - 10.08.1958, Blaðsíða 16

408
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A G 9 4
V 9 8 6 4
♦ 8
4>A 10 953
A A K 8 7
V K G 10 5
♦ A K 4
A D 6
N
A D 3
V ÁD7
♦ 10 9
* K G 8 7
4 2
N—S voru í hættu, en komust fljótt
1 4 spaða. Þá sagði A 5 lauf, en S
sagði þá 5 tigla.
Út kom L Á, sem S trompaði. Síðan
tók hann slagi á tvö hæstu tromp í
borði, sló svo út SÁ og SK og þar
næst L D, sem hann trompaði. Nú
kemur hjarta, og 10 úr borði, en A
fær slaginn á H D. Nú gat A fengið
slag á H Á, en með því móti fríaði
hann tvö hjörtu í borði og í þau gat
S fleygt tveimur spöðum. Ef A slær
út laufi, fleygir S hjarta í það en
drepur með trompi í borði. Síðan má
V fá einn slag á spaða — og spilið er
unnið.
EYAN 1 ÁSBYRGI. — Hér rís hún tíguleg og svipmikil, en til beggja handa
við hana eru hamragáttirnar tvær út úr
urinn inn í byrgið, að standbjörgunum,
an hesti“.
Sögn er að eitt sinn um úthöf reið
Óðinn og stefndi inn fjörðinn.
Reiðskjótinn, Sleipnir, á röðulleið,
renndi til stökks yfir hólmann, á skeið,
spyrndi í hóf, svo að sprakk við jörðin, —
sporaði byrgið í svörðinn.
Ásbyrgi. Um þá eystri liggur akveg-
sem eru „kringd, eins og járn und-
(Ljósm. ól. K. Magnússon).
Tindrar i lundinum ljóragler.
Lúta sjást smalar til berja.
Hóftungumarkið í miðju er,
mannsauga ramara vígi ei sér.
Vildi hér nokkur í heimi herja,
hefðum vér nokkuð að verja?
Einar Benediktsson.
Hraunfossar.
Fyrir ofan Hlíðarvatn (í Selvogi)
eru snarbrattar hamrahlíðar. Fram af
þeim hafa 4 stórir hraunfossar fallið,
tveir hjá Stakkavík og tveir hjá
Herdísarvík. Hraunfossar þessir eru
einhverjir hinir hæstu á Islandi, um
800 fet. Hefir það verið ógurleg sjón
að sjá, er glóandi hraunið féll fram af
hömrunum. Herdísarvíkurhraun hefur
fallið í tveim bunum niður af fjall-
inu; þar sem hraunleðjan hefir fallið
fram af þverhnýptum hömrum, hefur
hún ei getað tollað samanhangandi í
hlíðinni; ' svo er í eystra fossinum.
Vestari fossinn er samanhangandi
buna og miklu stærri en hinn. Hraun
þetta hefur komið úr Brennisteins-
fjöllum og hefur runnið síðan land
byggðist. Það hefur hroðalega umturn-
ast er það féll út í sjóinn, en brimið
er nú búið að eta æðimikið framan af.
Stórar gjár og hellar hafa holast út í
hraungrýtið. Klungrin í hrauninu við
sjóinn, brimlöðrið og sogin í gjánum,
allt er mjög stórkostlegt og draugalegt,
einkum á kvöldin, enda er sagt að þar
sé mjög reimt í Draugagjá og Melvík.
(Þorv. Thoroddsen).
Krisiján „kiénsmiður“.
Fyrir eða um miðja síðustu öld bjó
á ísafirði maður sá, er nefndur var
Kristján „klénsmiður'. Hann var hag-
yrðingur góður, en ölkær nokkuð. —
Kvæntur var Kristján og er kona hans
sögð hafa verið kofarn í skapi, fekk
bóndi hennar því oft orð i eyra, eink-
um er hann var við skál. Eitt sinn er
sagt að Kristján kæmi kenndur heim
á hvítasunnumorgun og hafi þá kona
hans, að þeirrar tíðar hætti, ætlað að
fara að lesa húslestur. Er hún sér
bónda sinn, les hún yfir honum góða
skammadembu, og byrjar þvínæst að
kyrja sálminn: „Óvinnanleg borg er vor
guð“. Kristján tók undir og söng;
Óvinnanleg borg er vort sprund,
andskotans mikil ferja.
Hrellir mig nær á hverri stund,
hikar þó við að berja.
Tóbakið tekur sitt,
til þess að búið mitt
allt gangi upp í bráð,
engin svo verði ráð,
eymdin þá á vill herja.
(Sögn Jónasar Guðbrandssonar, Sól-
heimum, Laxárdal, Dal.)