Lesbók Morgunblaðsins - 18.10.1959, Qupperneq 8

464
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ðirgir Kjaran;
Myndir frá liðn
Nokkur blöð úr ferðadagbók
7. agust 1959.
LÍTIL VEIÐISAGA
Það var sólfagur morgunn. Einn
af fáum sólardögum þessa sumars,
og klukkan var bara sjö, þegar ég
var sóttur í veiðitúr. Það er ekki
oft, sem ég hefi lagt upp í slíkar
reisur, en góður var útbúnaðurinn,
enda hafði faðir minn lagt á ráðin
um útgerðina, vöðlur, stöng, spún-
ar, flugur, ífæra og ekki minna en
tveir rotarar. — Það skyldi ganga
af laxinum kirfilega dauðum.
Leiðin liggur austur yfir fjall.
Þar er fagurt eins og oftar að líta
af Kambabrúninni, góð fjallasýn,
þótt nokkur ský séu á Heklu, Vest-
mannaeyjar rísa föngulegar úr
hafi, himinninn blár, en á honum
nokkrar vatnsklær, sem leysast
upp, er á daginn líður. Við ökum
þjóðveginn að Minni-Borg, en þar
er beygt af á afleggjara. Á veg-
spjaldinu stendur „Sólheimar — 10
kílómetrar“. Að Sólheimum er
unnið guðsþakkarverk. Þar búa
vesælir og líður vel. Vegurinn ligg-
ur um hlaðið á Brjánsstöðum, og
förinni er heitið að Hömrum. Við
erum komnir í áfangastað. Hest-
fjallið er í annarlegri afstöðu, við
erum að baki Vörðufells. Það tek-
ur andartak að átta sig á staðsetn-
ingunni. Jú, nú verður allt ljósara.
Þarna er Skálholt og Iðubrúin. Hér
er undurfallegur fjallahringur:
Langjökull, Jarlshettur, Laugar-
dalsfjöll, við öxl Vörðufells ber
Heklu, sem er að hrista af sér
■kýjamakkann, og langt í fjarska
og dalítið móðukenndur er senni-
lega Þríhyrningurinn, sá sérkenni-
legi fjallapersónuleiki.
Við ökum niður að Brúará.
Fyrsti veiðistaðurinn er við Ullar-
klett, fallega formað bjarg, sem
stendur út í ána. Hún er voldugt
vatnsfall, Brúará, geysibreið, lygn
og stillt. í dag geislar sólin á vatns-
flötinn. Það er enginn öldugangur,
ekkert gösl né hávaði, á stöku stað
eru að vísu straumrastir og flúðir,
en fyrst og fremst hvílir yfir þessu
stórfljóti einhver kyrrlátur þungi
og virðuleiki. Maður verður þessa
enn betur áskynja, þegar maður
veður fljótið og finnur afl þess.
Með ógnar þunga leggst vatnsfallið
að fótleggjum manns, og ef lyft er
fæti, má gæta sín að missa ekki
jafnvægið. — Maður horfir í vatns-
borðið. Það gullgárar með bakk-
anum, utar koma straumköst og
hringiður, í hinu tæra vatni forma
bólur og hringar kynlegar skugga-
myndir á botninum. Þær líða fram
hjá eins og myndir á sýningartjaldi
og hverfa með straumnum til hafs.
Það eru vikurrákir á botninum, og
straumurinn er stöðugt að hreyfa
vikurkornin, leika sér að þeim og
raða þeim í nýtízkuleg form og
mynstur; alls konar abstraktlist er
þar á ferðinni. — Áin er mjög mis-
djúp, í henni eru rif og eyrar.
Þarna er sandrif, og á því sitja
fjórir fallegir tjaldar. Rauðu nefin
lífga upp á landslagið, er þau ber
við gulleitan sandinn. Ofar við ána
er gæsahópur á sundi. Fullorðnar
gæsir og ungar. Á árbakkanum er
u sumri

Horft yfir ána
mikið af gæsafjöðrum á víð og
dreif. Gæsin er að fella fjaðrir,
senn verður hún í sárum. Heima
við bæinn flýgur smyrill, snögg-
um ákveðnum vængjatökum, beint
af augum. Hann veit, hvað hann
vill og hvert förinni er heitið.
Við förum að tala um fugla. Pét-
ur hefir einu sinni tamið smyril.
Pétur er vestan af fjörðum, nátt-
úrumaður og veiðimaður. Hann
hefir líka tamið veiðibjöllu. Hún
þurfti mikið að éta. Bezt þótti
henni lifur úr fiski.
Við förum að veiða. Það er beitt
og rennt, kastað og dregið inn. Þeg-
ar línan snertir vatnsborðið og
maður finnur viðnám vatnsins, þá
skynjar maður sjálfa ána. Þá vakn-
ar veiðimaðurinn, og öll athyglin
einbeinist að vatnsfletinum, leit-