Lesbók Morgunblaðsins - 06.12.1959, Blaðsíða 6

574
LESBÓK MORGUN BLAÐSLN S
ast við að leggja dýrin að velli
niður í totunni. Eg beindi nú kvik-
myndavélinni þangað. Mönnunum
hafði fjölgað, því að þeir sem áttu
að vera við sagotínsluna hinum
megin við fljótið, þoldu ekki við,
er þeir sáu aðfarirnar. Þeir voru
æðisgengnir af blóðþorsta. Þeir
réðust á kengúrurnar með berum
höndum og bitu þær á barkann.
En aðrir skutu svo ótt og títt, að
það var mesta mildi að menn
skyldu ekki verða fyrir örvunum.
Svo þétt var bendan þarna af
villigöltum og kengúrum, að ekki
var annað hægt en hæfa.
Nú 6treymdu fleiri skepnur að.
Þar voru cassowari, sem eru svip-
aðir strútum, en hálfu minni. Þeir
æddu áfram og börðu um sig með
jaðralausum vængjunum, en
spörkuðu með fótunum. Og það
er ekki gott að verða fyrir slíku
sparki, því að stórar og sterkar
klær eru á fótunum. Eg sá hvar
einn maður hneig niður og var
nær rifinn sundur í tvennt af þess-
um ógurlegu klóm. Frumbyggjarn-
ir sækjast eftir að veiða cassowari,
ekki aðeins vegna þess að kjötið
af þeim er gott, heldur eru klærn-
ar líka hinir ákjósanlegustu spjóts-
oddar. Nú réðust menn mínir á
fuglana með bareflum og sátu um
að berja á langa og viðkvæma
hálsana. Og brátt hrúguðust þarna
upp valkestir af cassowari og vilh-
göltum.
En á eftir cassowari komu þeir
fuglarnir, sem mest er sótzt eftir
á Nýu Gíneu. Það voru krónudúf-
ur, mjög sjaldgæfur fugl, en hefir
þraukað þarna síðan í grárri forn-
eskju. Þær líkjast mjög dúfum og
hafa því fangið dúfunafn, en þær
eru á stærð við kalkúna. Þær
eru stuttfættar eins og dúdú-fugl-
ínn og þær geta ekki flogið frem-
ur en hann. Upp úr höfðinu er
gríðarmikill sljúfur sem flaksast
þegar þær hlaupa. Þarna voru þær
brytjaðar niður.
Skógarrottur, á stærð við meðal-
hunda, miðlungs stórar kengúrur
og jafnvel snákar komu í stórhóp-
um út úr grasinu. Eg var að velta
því fyrir mér hvort eg ætti að
kvikmynda þennan hóp, en i sama
bili dundi neistaregn yfir mig £g
hrökk við og tók nú fyrst eftir því
að eg var kófsveittur og að hitinn
var óþolandi. Mér varð hverft við,
því að eg hafði verið svo sokkinn
ofan í myndatökuna, eg hafði
gleymt eldinum.
Þegar eldurinn blossaði upp
undir pallinum, sem eg stóð á, flýði
eg af hólmi og fór í loftköstum. Eg
hélt á myndavélinni undir hend-
inni og stefndi að ánni. Tvívegis lá
við að skriður af skepnum felldi
mig um koll. Eg barðist um á báða
bóga eins og vitstola, og komst út
úr þrönginni.
Wasbus og félagar hans biðu mín
á báti við fljótsbakkann, eins og
eg hafði skipað þeim. Frumbyggj-
arnir eru mjög tryggir, einkum ef
tryggðin byggist á ótta við þúsund
djöíla.
Nokkrir menn, ærðir af blóð-
þorsta, voru enn að brytja niður
skepnur, en aðrir höfðu gengið á
báta og voru komnir út á miðja á.
Bátarnir voru drekkhlaðnir af alls
konar veiði. Úti á fljótinu var grúi
dýra á sundi og var því hættulegt
að vera þar á bátum. Rétt um það
bil, er eldtungurnar náðu niður að
fljótinu urðu mennirnir í landi
hræddir, ráku upp skelfingarösk-
ur og æddu út á bakkann. Eg
hleypti af skoti og kallaði til þeirra
á bátunum og nokkrir reru í land
til að bjarga þessum mönnum, og
mátti ekki seinna vera. Þeir hefði
heldur brunnið þarna en árætt að
steypa sér í fljótið til krókódílanna.
Við rerum yfir fljótið undan hita
strokunni. Svækjan var ógurleg,
en þó var verst sviðalyktin af
brunnu hári, fiðri og kjöti. Mig
langaði til þess að ná kvikmynd af
því, sem við augum blasti, fljótinu
iðandi af kengúrum, landfuglum
sem börðust um með fjaðralausum
vængjum, og spriklandi snákum
og eiturslöngum. En reykurinn var
svo mikill, að þetta var ekki hægt.
Fjarst hafði eldurinn gjörsópað
grasi af sléttunni, en er niður að
fljótinu kom, var þar mikið af
grænu grasi, og af þvi lagði reyk-
inn — og af brennandi dýrum.
Skyndilega blossaði eldurinn 30
fet í loft upp á árbakkanum, með
hvin og hvæsi, en slokknaði svo
skyndilega. Það var engu líkara
en hann hefði' steypt sér í fljótið.
Þar sem áður hafði verið eldhaf,
lá nú sléttan kolsvört og sviðin, og
upp úr öskunni mátti greina leif-
arnar af kvínni, sem við gerðum.
En eldurinn hélt áfram í aðra
átt, niður með ánni, því að þangað
teygðist gresjan. Þetta var stór-
kostleg eyðilegging á hinu frjóv-
sama landi eyjarinnar, og mundi
hverjum jarðyrkjumanni hafa of-
boðið. En slík eyðilegging hafði
alltaf farið fram á Nýu Gíneu síð-
an eyan brotnaði úr Asíu og sigldi
sinn sjó til suðurs. í hvert sinn sem
meiriháttar veiðiferð er farin þar,
er aðferðin sú sama. Eg efast um
að frumbyggjarnir hugsi nokkuð
um þetta, en ef þeim skyldi verða
það, þá munu þeir hugsa sem svo,
að nógar gresjur séu eftir þótt ein
brenni. Og það er rétt.
Maharaja var að sýna gesti höll sína.
— Hvernig stendur á því að hér eru
þrjár sundlaugar? spurði gesturinn.
— Það er auðskýrt, í einni er heitt
vatn, í annarri kalt vatn.
— En sú þriðja sem er tóm?
— Hún er fyrir þá vini mína, sem
ekki kunna að synda.
— o —
Ef konan þín er ekki við þig eins
og hún ætti að vera, máttu vera þakk-
látur.