Lesbók Morgunblaðsins - 06.12.1959, Blaðsíða 16

584
LESBÓK MORGITNBLAÐSINS
BRIDGE
A K G 9
¥ 9 8 6 4 2
♦ D G 10 3
* 3
A A D 8 7
V A 10
♦ 752
A K G 10 5
N
V A
S
A 5 4 3 2
¥ G 3
♦ 98
A 9 8 7 6 2
A 10 6
¥ K D 7 5
♦ A K 6 4
* A D 4
Þetta spil var í keppni og komust
flestir í 6 slaga grandsögn, en á einu
borði voru sögð 7 gfönd. Og þau unn'-
ust.
V sló út TD og hún var drepin með
kóng. Þá kom út S10 og drap V með
gosa, en borðið með drottningu og hún
stóð. Þar næst tók S fjóra slagi á lauf
og fleygði af sér tigli. Nú átti V í vök
að verjast með þrjá liti. Hann má ekki
fleygja nema einum tigli og einu
hjarta til þess að geta varið litina. En
einu spili verður hann að fleygja í við-
bót, og það er sama hvaða spil. hann
velur, S slær þá út í þeim lit og aftur
kemst V í kastþröng. Með þessu móti
* er S alla slagina.
SÓLHEIMAMÓRI
Bær heitir Laxárdalur í Hrútafirði.
Þar bjó sá maður er Jóhann hét, auð-
ugur að gangandi fé. Stóð hann að fé
sínu og taldi það jafnan um dag þann
frá er ságt, en var þó vant lambs eins
um kvöldið. En um nóttina dreymdi
hann að Sólheimadraugur kæmi að sér
og segði: „Jóhann, sástu ekki til mín
í dag?“ — og vísaði honum svo til þar
sem hann hafði troðið í ofan lambi
hans, og fann Jóhann það síðan þar
sem honum var til vísað. (Gísli Kon-
ráðsson)
MÁTTI EKKI
Frú Þórunn Jónassen lét sauma sér
GRÆN í SNJÓNUM. — Til skamms tíma átti ísland enga sígræna trjátegund
nema einirinn, en hann var svo lágur í loftinu, að hann hvarf í fyrsta snjóum.
Nú má víða sjá sígræn tré, furu og greni, teygja sig upp úr snjó og setja lifandi
svip á áður líflaust iand. Þau eru taiantli tákn um þá viðleitni mannanna að fegra
og bæta landið. Hér á myndinni má sjá röð af slikum trjám; þau eru að vísu
ekki há í loftinu enn, en cftir nokkur ár verða þau farin að keppa við lauftrén,
sem eru til beggja handa. (Ljósm.: Ól. K. Magnússon)
peysuföt úr flaueli, líklega um árið
1880. Mikið var um það talað. Og það
er eg viss um, að engin almúgastúlka
hefði þorað að búa sér til sams konar
föt, þótt hún hefði haft ráð eða efni á
slíku. Svo mikið bil var þá á milli
embættismanna og almúgans. Eg skal
til dæmis að gamni mínu segja svo-
lítið sýnishorn af því. Þegar Guðrún,
fyrri kona Guðmundar landlæknis, var
fyrir eða um fermingu, var hún sum-
artíma hjá háttsettum embættismanni.
Hún var fátækra manna og fór því
fljótt til annarra að vinna fyrir sér.
Frúin þar var ævinlega á íslenzkum
búning, en hafði heldur lítið hár. Til
þess að það skyldi sýnast meira, flétt-
aði hún það vanalega reipafléttu sem
svo var kölluð, en hvað skeður? Guð-^
rún kemur einn morgun og hefir flétt-
að sig eins og frúin, sem varð svo vond,
að Guðrún fléttaði sig ekki aftur eins
og hún, á meðan hún var þar (Guðrún
Borgfjörð)
GREIHIR (JTSVAR ENN
Ellefsen var stærsti útsvarsgreiðandi
í hreppnum (meðan hann var á Sól-
bakka). Við burtför sína 1904 gaf hann
10.000 kr. í sjóð og skyldi nokkuð af
vöxtunum renna til Mosvallahrepps.
„Hefur sjóður þessi vaxið allmikið á
liðnum áratugum, svo að vextir hans
nefha nú töluverðri upphæð, og veit eg
ekki betur en að Hans Ellefsen sé, á
þennan hátt, hæsti útsvarsgreiðandinn
í Mosvallahreppi enn þann dag í dag“.
(Frá yztu nesjum)
HROGNKELSI
Frá fornu fari hefir hrognkelsaveiði
verið til mikilla hlunninda Önfirðing-
um og oft bjargað þeim frá búsveltu
á vorin. Nú eru þessi hlunnindi lítið
stunduð. Bændur út með firðinum
veiddu hrognkelsin í lagnet, svo sem
venja er til, en í Vöðlunum, fast innan
við Holtsós voru á hverju vori ógrynni
af smárauðmaga. Hann er stunginn
með löngum haka þegar fjara er.
Þarna eru klakstöðvar hrognkelsa.
Þær hafa aldrei brugðist í manna
minnum, nema eftir frostaveturinn
mikla. (Óskar Einarsson læknir)
NÆSTA BLAÐ
Lesbókar kemur um jólin.