Lesbók Morgunblaðsins - 24.04.1960, Blaðsíða 6

218
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Björnstjerne Björnson;
Fjallið klœtt
UPP á milli fiallanna lá djúpt gil
og eftir gilinu rann á; hún var
vatnsmikil og leið þyngslalega yfir
grjótið og urðirnar. Báðumegin
var hátt og bratt og öðrumegin
öldungis gróðurlaust, en hinumeg-
in í gilinu var skógivaxið og það
svo fast niður að ánni, að hún flóði
þar yfir vor og haust. En skógur-
inn sá aðeins upp í himininn og
niður í ána og gat ekkert breiðst
út.
„Ættum við ekki að klæða fjall-
ið?“ sagði einirinn einu sinni við
útlenda eik sem stóð nær honum
en nokkurt annað tré 1 skóginum.
Eikin leit niður fyrir sig, til þess
að gá að hver þetta væri; svo leit
hún upp aftur, en svaraði engu.
Áin ruddist svo fast fram, að öld-
urnar hvítfellu; norðanstormurinn
var kominn inn í gilið og hvein í
hamrakleifunum; berir fjall-
drangarnir slúttu fram yfir gil-
barmana og stóð af þeim kuldi.
„Ættum við ekki að klæða fjall-
ið?“ sagði einirinn og leit við til
furutrésins, sem stóð hinumegin
við hann.
„Eigi það nokkurn tíma að verða
gert, þá verðum við að gera það“,
sagði furan, strauk kampinn og
leit yfir til bjarkannnar; „hvað
sýnist þér?“
Björkin leit upp eftir fjallinu;
henni fannst hún varla geta dregið
andann, svo þyngslalega slútti það
fram yfir hana.
„Við skulum klæða það, í guðs
nafni“ sagði björkin, og ekki voru
það fleiri en þau þrjú, og þó ásettu
þau sér að klæða fjallið. Einirinn
gekk á undan.
Þá er þau komu spölkorn áleiðis
mættu þau lynginu. Einirinn ætl-
aði að láta sem hann sæi það ekki.
„Nei, láttu lyngið koma með“,
sagði furan. Svo slóst lyngið í för-
ina. En ekki leið á löngu áður fór
að hrapa undan eininum. „Haltu
í mig“, sagði lyngið. Einirinn gerði
það, og allstaðar fann lyngið
smugu til þess að stinga fingrun-
um í, en þar sem lyngið hafði fyrst
náð fingrafestu, þar náði einirinn
handfestu. Þau klifruðu og klifr-
uðu, furan stritaðist á eftir, svo
björkin.
En svo fór fjallið að hugsa um,
hvað það gæti verið, sem væri að
klifrast upp eftir því. Og þegar
það hafði brotið heilan um þetta
nokkrar aldir, þá sendi það dálít-
inn læk niður eftir til að gá að því.
Það var í vorleysingum og lækur-
inn hoppaði ofaneftir. þangað til
hann mætti lynginu. „Góða, góða
lyngið mitt, lofaðu mér að halda
áfram, eg er svo lítill", sagði læk-
urinn. Lyngið var í óða önn, létti
sér ögn upp og tók svo aftur til
óspiltra málanna. Lækurinn
smaug undir og helt áfram. „Góði,
góði einir, lofaðu mér að halda
áfram, eg er svo Iítill“. Einirinn
hvessti á hann augun; en þegar
hann heyrði að lyngið hefði leyft
honum að halda áfram, gat hann
ekki verið að banna það. Lækur-
inn smaug undir einirinn, helt svo
áfram, þangað til hann kom þar
sem furan stóð í brekkunni og blés
mæðilega. „Góða, góða fura mín,
viltu ekki lofa mér að halda áfram,
eg er svo lítill“, sagði lækurinn,
kyssti á fótinn á furunni og gerði
sig svo blíðan, sem honum var
unnt. Þá varð furan hálfsmeik og
lofaði honum að fara. En björkin
rýmdi til fyrir honum án þess
hann bæði hana.
„Hæ, hæ, hæ“, sagði lækurinn
og belgdist upp. „Ha, ha ha!“ sagði
lækurinn og belgdist upp. „Hó, hó,
hó!“ sagði lækurinn og slengdi öllu
um koll, lynginu, eininum, fur-
unni og björkinni, og þau botnvelt-
ust niður brekkurnar. En í mörg
hundruð ár á eftir var fjallið
hróðugt af þessu og hugsaði um,
hve laglega það hefði brosað í
kampinn þennan dag.
Það var svo sem auðséð: Fjallið
kærði sig ekkert um að þau
klæddu það. Lynginu varð gramt
í geði, en það varð grænt að nýu
og þá fór það aftur á stað.
„Áfram!“ sagði lyngið.
Einirinn hafði risið upp á aln-
bogann til þess að horfa á eftir
lynginu; svo reis hann upp á
hækjur sínar og horfði, og ekki
vissi hann af fyr en hann stóð
alveg uppréttur, Hann klóraði sér
í höfðinu, fór á stað og beit sig
svo fast niður í fjallið, að hann
hugsaði að það hlyti að finna til.
„Þó þú viljir ekki, þá vil eg“.
Furan fór að hreyfa tærnar til þess
að vita hvort þær væri ekki brotn-
ar, svo lyfti hún upp öðrum fæt-
inum og sá að hann var heill, svo
hinum, hann var líka heill, og þá
helt hún á stað. Fyrst gætti hún
að, hvar hún hefði áður gengið,
síðan hvar hún hafði oltið um koll
og loks, hvar hún ætti að fara. Svo
þrammaði hún áfram og lét sem
hún hefði aldrei dottið. Björkin
hafði skitið sig alla út; nú reis hún
upp og fór í ný föt. Og nú var
haldið áfram, alltaf á fleygiferð,
upp eftir og til hliðanna, hvort sól-
skin var eða regn.
„Hvað á allt þetta að þýða?“
sagði fjallið, þegar sumarsólin
stafaði geislum niður á það, en