Lesbók Morgunblaðsins - 24.04.1960, Blaðsíða 7
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
219
Set
nu na
fnk anó öírum o^c
Satt var fyr og satt er nú,
satt skal oröiö standa:
einn var kóngur —- aöeins þú
allra Noröurlanda.
Þú Noregs gylfi’ og Noröurlanda,
þtn nútíö hlaut aö lúta þér
og framtíö sá þig fremstan standa
t frelsisstríösins djarfa her.
Og ennþá vér þér auömjúk hneigjum,
þvi enn er Ijós vort hugsjón þín;
þótt nú sé dimmt, vér ennþá eygjum
þann árdagsljóma’ af henni’ er skín.
Þin hugsjón var aö heimur bœttist
viö heita elsku guös og manns,
svo aö sem fyrst og framast rœttist
in fagra spásögn meistarans
um hiröi einn og eina hjöröu
og alla sundrung vikna brott,
og allir menn um alla jöröu
því einu hlúöu’ er vœri gott.
Og undir þinu aöalsmerki
er enn aö þessu marki stefnt
og heimsins mestu menn aö verki. —
Og mun ei loksins heitiö efnt
um uppfyllingu óska þinna,
aö allar deilur jafni sig
og gjörvalt mannkyn fái aö finna
þá friöarhöfn er dreymdi þigf
Nei, stríöi’ um œvi aldrei lýkur,
og œtíö garpa veröur þörf.
Og hver sem berst ei sjálfur, svíkur.
ar
hann svíkst um frelsis varnarstörf. -
Svo fram þá, sérhver sem vill duga;
aö sýna vafa eöa hik
og berjast ekki heilum huga,
viö hugsjón þina reiknast svik.
Og sigurinn er sá aö berjast
þar sést þitt merki gnœfa hátt;
því aöeins svo er unt aö verjast
þeim ólánsher sem viö er átt.
Hann þreytist aldrei illt aö vinna,
er ætíö þar sem skugga’ á ber.
En inn í dagsljós augna þinna
hann aldrei mundi voga sér.
Þótt hyrfir sjónum, samt þú lifir
i sennu þeirri’ er nú er gjörö;
þinn svifur stööugt andi yfir
því öllu’ er styrkir frelsi’ á jörö.
Hjá þér á enn inn hrjáöi hœli,
þú hverjum sannleik veitir liö,
sem vildir áldrei vita’ af þrœli
né veita kúgaranum griö.
Já, set nú nafn hans öörum ofar,
þú íturgöfga Noregs þjóö,
unz hatursskýum heimsins rofar
og hugsjónanna bjarta glóö,
sem hann lét kynnt, er auösœ öllum
og allri veröld stefnuljós;
sá viti’ á Noregs nyrztu fjöllum
skal Noröurlöndum eilíft hrós.
X
daggardroparnir glitruðu, fuglarn-
ir sungu, skógarmúsin tísti, hérinn
hoppaði og hreysikötturinn ýlfraði
í skógarliminu.
En nú var runninn upp sá dagur,
að lyngið skyldi skjóta kollinum
upp yfir fjallsbrúnina. „Onei, nei,
nei!“ sagði lyngið — og hvarf upp
af brúninni. „Hvað skyldi það
vera sem lyngið sér?“ sagði einir-
inn og klifraði þangað til hann gat
gægst upp. „Onei, onei!“ kallaði
hann og hvarf á svipstundu.
„Hvað er það sem á gengur fyrir
eininum í dag?“ sagði furan og
stikaði langan, þótt heitt væri sól-
skinið. Hún gat tyllt sér á tá og
gægðist upp „O-o, nei-nei!“ Hver
grein og hver angi á furunni reis
við, svo mikið fannst henni um.
Hún hlammaði áfram, komst upp
og svo var hún horfin. „Hvað get-
ur það verið sem þau sjá öll, nema
eg?“ sagði björkin, kippti upp um
sig pilsunum og trítlaði á eftir.
Allt í einu rak hún höfuðið upp
fyrir brúnina. „Ó-hó! Hér er þá
kominn þéttur skógur, furur, lyng,
einir og birki — og bíður eftir
oss“, sagði björkin og blöðin
skulfu í sólskininu, svo daggar-
droparnir hrísluðust í allar áttir.
„Já, þetta er nú kallað að komast
áfram“, sagði einirinn.
(Þýð. Þorst. Gíslason)