Lesbók Morgunblaðsins - 29.01.1961, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
39
Richard Beck |
Hér anga rósir
á aðfangadag
(Ort í Suður-Kaliforníu og flutt á íslendingasamkomum I
Los Angeles og San Francisco í desember 1960).
Hér anga rósir á aöfangadag
og eplin á trjánum glitra,
og fuglar kvaka sitt Ijúfasta lag,
svo laufhjörtun snortin titra. I
Sú aukning sumars mér hitar hug,
en hjarniö er mér aö háki,
og sál mín himinglöö hefur flug
meö hœkkandi vœngjataki.
Já, dýrölegt er þaö aö eiga sér vor
hiö ytra á miöjum vetri,
aö rekja sumarsins sólbjörtu spor
í síungra blóma letri.
En dásemd meiri þó ööru er
aö eiga sér vor í hjarta,
þá sólartrú, sem oss birtu ber,
er byrgir oss nóttin svarta.
Hér anga rósir á aöfangadag,
og yndi þaö hjörtum glæöir,
en kvöldsins heilaga klukknanna lag
meö klökkva um hug minn flœöir,
því ilmur minninga af œskunnar grund
og angan frá sumarblómum
þau veröa eitt þessa unaöarstund
við ómblœ af gömlum hljómum.
bifuð enn um langt skeið, enda
hafði Einar viðurkennt hann á því
sviði. Það var ekki fyr en 1917 í
London að lítið atvik vakti mig
til þess að vera á verði einnig
þar. Eg var þá, eins og svo oft,
staddur heima hjá A. W. John-
ston (þar mátti heita mitt annað
heimili) og við ræddum um eitt-
hvert fornbókmenntalegt vafa-
atriði (eg man ekki lengur hvað
það var), og þó að eg væri illa
að mér, gat eg vitnað í eitthvað
sem Björn Ólsen hafði um þetta
sagt. Segir þá Johnston: „Já, Björn
Ólsen, eg vil helzt alltaf leiða hjá
mér það sem hann segir, því eg
veit aldrei hvort það er heila-
spuni eða styðst við rök“. Satt er
það, að tilgátur hans eru oft
býsna djarfar, en löngum eru þær
skarplegar og líkindalegar, þó að
réttara sé að taka þær með varúð.
Fyrir náin kynni við nokkra
þá menn, er voru í skóla fyrir
og um 1880 hefi eg átt þess kost
að fræðast um ótrúlega margt,
sem í skólanum gerðist á þeim
tíma. Þessir menn sögðu mér frá
mörgum atvikum út í æsar. Þá
gekk ýmislegt hröslulega í skól-
anum og þar voru miklar erjur.
Rektor, Jón Þorkelsson, var ljúf-
menni og vildi öllum vel, en var
ekki skörungur til stjómar. Björn
Ólsen lét mjög til sín taka, en
stjórn hans varð að ofstjórn, sem
er hin versta tegund óstjórnar.
(Hann var hvarvetna óhemjulega
ráðríkur, nægir hér að minna á
forustu hans í Bókmenntafélag-
inu.) Hann kunni ekki að stjórna
unglingum, kunni ekki að gera
greinarmun á því, sem var þess
eðlis að bezt var að láta það af-
skiptalaust, og hinu, sem ekki
mátti leiða hjá sér. í þessum erj-
um kom hann ekki alltaf fram
með þeim drengskap, sem ungir
menn eru næmir fyrir og kunna
að meta, ef þeir eru óspiltir af
illum félagsskap. En í flestum
þeim sögum, sem mér voru sagð-
ar, kom hann eitthvað við gang
málanna, stundum algerlega að
óþörfu að því er virðast mátti.
Mál þetta er í rauninni ekki svo
einfalt sem það verður hjá Sig-
fúsi Blöndal, þar sem ástin hyi-
ur lýtin. Svo komu nú ósköpin
þegar Björn Ólsen tók sjálfur við
rektorsembættinu. Um þau þarf
ekki að ræða hér. En gegnum
margar þessar frásagnir virtist
mér þó mega grilla að í rauninni
var Björn Ólsen maður sem vildi
nemendunum vel, og ég get ekki
betur séð en að jafnvel milli hans
og Jóns Þorkelssonar yngra hefði
allt getað farið sæmilega ef Jón
hefði ekki espað Björn með ert-
ingum sínum.
Framkoma Björns Ólsens gagn-
vart Sigfúsi Blöndal, frá önd-
verðu alt til æviloka, var með
þeim ágætum að hún verður hon-
um til ævarandi sæmdar. Og
sömu sæmdina hlýtur Ingunn