Lesbók Morgunblaðsins - 04.06.1961, Síða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
319
son hét, var myrtur á þessum
slóðum fyrir átta árum. Hann
hafði farið hingað til þess að
ráða verkamenn á plantekrur nið-
ur við ströndina. En hann var svo
ógætinn að gorta af því hvað
hann hefði mikil auðæfi með-
ferðis, skógarhnífa, sigðir ogýmsa
aðra freistandi gripi. Þá er sagt
að ruddamenni hafi gengið aftan
að honum og sagt við félaga sína:
„Sjáið hvað eg geri honum“. Og
til allrar óhamingju fyrir Rob-
inson gerði hann það“.
„Og hvað gerðist svo?“ spurði
Margareta.
„Morðinginn var handsamaður
og Iambonþorp sett undir eftirlit.
Það hefir ekkert skeð þar síðan“,
sagði David. „Munið þið ekki eft-
ir manninum, sem við sáum í
Akalel og eg bannaði þér að ljós-
mynda?“
„Eg man vel eftir honum“,
sagði eg. „Þorpsbúar virtust hafa
ýmugust á honum“.
„Það var sá, sem drap Rob-
inson“, sagði David. „Hann hefir
út tekið refsingu, en það var eng-
in ástæða til þess að gera hann
frægan með því að taka mynd af
honum. Hann hefði getað fyllst
ofmetnaði“.
Enn einu sinni varð eg að dást
að ráðsnilld hinna ungu liðsfor-
ingja, sem urðu að ferðast um
frumskógana og kenndu hinum
villtu mönnum að hlýða sér með
réttlæti og manndómi. Stundum
hafa þeir þó verið drepnir, en
samt sem áður keppast efnileg-
ustu menn Ástralíu um að vera
sendir á þessar slóðir. Og for-
ingjahæfileika og stjórnsemi
Davids mátti vel sjá á því hvernig
hann fékk burðárliðið okkar til
þess að halda áfram yfir hvers
konar torfærur.
í þrjá daga fylgdum við hinum
gráhærða en fjörmikla Selselio og
vorum þá komin að undirfjöllum
Whiteman-fjallgarðsins. En þar
stakk hann við fótum. Hann sagði
að enginn lifandi maður hefði
nokkuru sinni farið lengra, og
hann ætlaði sér ekki að fara
lengra. Það var sama hvernig við
fórum að honum, dugðu þar
hvorki góð orð né mútur. Hann
vildi ekki fara með okkur inn í
ókunnugt land.
Nú urðum við að treysta á
sjálfa okkur. Burðarkarlarnir
voru önugir og hræddir. Þeir
gerðu það af skömmum sínum að
láta baggana rekast 1 tré og
kletta svo að þeir skemmdust. En
David hafði tök á þeim og rak
þá áfram.
Ferðalagið gekk snígilseint.
Fremstir fóru menn með skóg-
arhnífa til þess að ryðja braut
í gegn um þykknið. Næst komum
við hjónin og höfðum áttavita til
að leiðbeina þeim. Á eftir okkur
stauluðust burðarkarlarnir, mögl-
andi og önugir, og hefð>u eflaust
hlaupizt á brott ef David hefði
ekki verið með og menn hans.
Sepikarnir mínir tóku ekkert
mark á hjátrú hinna innfæddu og
var sama þótt þeir ferðuðust á
þessum slóðum, en hugrekki
þeirra hafði engin áhrif á burð-
arkarlana.
Það er enginn hægðarleikur að
brjótast í gegn um bambusþykkni.
Ekki er nóg að höggva bambus-
inn sundur á einum stað, því að
stengurnar hanga fastar í trján-
um. Það verður því að höggva
þær á tveim stöðum, niður undir
jörð og í augnahæð. Er því sein-
legt að komast í gegn um bamb-
usþykkni. Annað furðulegt fyrir-
bæri varð okkur einnig til traf-
ala. í krónum trjánna voru víða
stórir steinar — hvernig svo sem
þeir hafa komizt þangað — og
varð að gæta hinnar mestu var-
úðar að þeir hryndu ekki niður
á okkur.
Hálfum mánuði eftir að við
fórum frá Kandrian slógum við
tjöldum 1 300 feta hæð í fjallinu
Uali, sem er í undirhlíðum fjall-
garðsins. Nú var fyrst komið að
því að við gætum farið að vinna
að rannsóknum okkar. Það var
ýmislegt fleira en eg hefi þegar
nefnt, sem eg hafði lofað að gera.
Cornell háskóli hafði beðið mig
að safna ‘eggjahvítum, fuglafræð-
ingar í Yale höfðu beðið mig að
safna eggjastokkum úr ákveðnum
fuglum, og British Museum hafði
beðið um sýnishorn af sníkjudýr-
um á fuglum.
Það hafði rignt á hverjum ein-
asta degi síðan við fórum frá
Kandrian. En nú skipti um. Hér
uppi í fjöllunum hafði ekki komið
dropi úr lofti og hvergi var vatn
að fá. Að vísu höfðum við vatns-
birgðir með okkur, en það gekk
fljótt á þær þegar alltaf þurfti að
vera að elda hrísgrjónagraut
handa burðarliðinu. Þá komumst
við að því, að í bambusleggjunum
er vatn, að vísu ekki mikið, svo
sem hálf matskeið milli hverra
liða, en þarna var þó vatn til
drykkjar.
Seinast komumst við upp á
hæsta fjallið og voru þá liðnir 24
dagar frá því að við fórum frá
Kandrian. Þarna var nú slegið
tjaldbúðum þótt staðurinn væri
ekki girnilegur. Votur mosi hékk
utan á trjánum og á milli þeirra
glytti í kalksteina og sýnðust þeir
eins og hauskúpur. Við strengd-
um dúk milli trjáa sem þak, og
gerðum svo laufveggi að því.
Þarna var kalt á nóttinni þegar
vindur stóð af hafi.
Við höfðum rétt kveikt eld
fyrsta kvöldið, þegar ámátleg og
ömurleg gól heyrðust utan úr
skóginum. Þau líktust mest út-