Lesbók Morgunblaðsins - 15.04.1962, Síða 4

ALLTAFAD BYGGJA
ÚSIÐ — Vallartröð 7 — stendur svo til hæst á
hálsinum. Þaðan sér í björtu í flestar áttir: Reykjanes-
skagann bláan á sumri og hvítan á vetri; Snæfellsjökulinn
í senn eins og dýrlegt ský á himni og freyðandi öldufaldur;
opið hafið eins og l , srnskunnar. Þó sér ekki til Eyja-
fjalla, þar sem hjónin, Guðmundur Guðjónsson og Ása
Gissurardóttir slitu fyrst skónum; það er eini gallinn við
útsýnið, en innsýnin bjargar því að nokkru og þrjú málverk
á veggjum stofunnar af bernskustöðvunum.
ÍSLENZK
HEIMILI
C-. • |
Fjölskyldan á Vallar-
tröð 7: Gissur og Jón
sitja milli foreldranna,
en Hrafnhildur og Kol-
brún standa aff baki.
— Ég er frá Skógum en hún frá
Drangahlíð, segir Guðmundur, það er
ekki steinsinar á milli.
— Svo þetta er kannski æskuást?
— Nei, okkur var víst heldur lítið gef-
ið um hvort annað í bá daga
— I>ó við værum fermingarsystkin,
segir Asa.
— Hvað eruð þið búin að vera gift
lengi?
— Þú getur svarað þvi, segir hún, við
hann.
— Ég man það skollan ekki, segir
hann.
— Sautján ár, segir hún.
— Og höfum hugsað okkur að halda
iþví áfram, segir hann.
— Gátuð þið ekki tougsað ykkur að
búa í sveit?
— Jú, segir Guðmundur, en bað var
engin jörð laus í sveitinni okkar, og ann-
ars staðar kærðum við okkur ekki um
að búa.
— Hver málaði þessa stóru mynd af
bemskustöðvunum?
— Matthías.
— Það var fyrst önnur mjmd undir
henni, segir sonur þeirra, sem situr og
hlustar á útvarp.
— Já, ég vann þá mynd í happdrætti,
segir Ása.
— Bn hún var svo ljót, segir Guð-
mjundur, að við þoldum hana ekki til
lengdar. Þá datt mér í hug að biðja Matt.
hías að mála mynd af bernskustöðvum
okkar yfir hana.
— Svo þetta varð góður vinningur eft-
ir allt, segir Ása.
— Hvað eruð þið búin að búa hér
lengi?
— El'lefu og 'hálft ár.
— Frumibyggjar?
— Já, við byrjuðum með tvær hendur
tómar, segir Guðmundur, og vissum
stundum varla, hvað ætti að hafa til
næstu máltíðar.
— Hvaða áhrif hefur það eftir á?
— Ég beld að flestir verði ánægðir,
sem hafa baft fyrir því að koma sér upp
eigin húsnæði og móta það eftir eigin
smekk eða smekkleysi.
— Við hvað miðasit smekkur ykkar?
— Að okkur líði vel heima og börnun-
um, segir Guðmundur það má ekkert
vera svo fínt eða heilagt, að bömin megi
t. d. ekki koma inn í stofuna nema á
tyllidögum — „aðeins fyrir gesti" stend-
ur ekki fyrir ofan dyrnar hjá okkur.
— Hvað eigið þið mörg börn?
— Fjögur, tvær dætur fimmtán og
þrettán ára og tvo drengi, ellefu og átta
ára.
— Það hallast ekki á.
— Ég var nú orðinn hálfsmeykur í
þriðja sinn, segir Guðmundur.
— Honum var líka tilkynnt, að það
væri stelpa, þriðja bamið. segir Ása.
— Nú?
— Já, ljósmóðirin var nýbúin að taka
é móti stelpu, þegar ég hringdi, segir
Guðmundur, og ruglaðist í ríminu. Ég
■var svo sem búinn að sætta æig við það,
að það væri enn stelpa, en svo var
hringt aftur og beðizt afsökunar: það
ihefði verið strákur, og ég sagðist bara
kunna þeirri breytingu vel, og hef ekkl
séð eftir henni.
— Afi, afi, kallar lítil stúlka og kemur
trítlandi inn í stofuna.
— Ertu orðinn afi?
—- Nei. ekki í alvöru, segir Guðmund-
ur, þá væri konan mín lika orðin amma.
— Þetta er dóttir konu, sem leigði í
risinu hjá okkur, segir Ása, hún missti
patoba sinn og gerði Guðmund að afa
sínum til að bæta sér það upp að ein-
hverju leyti.
— Við leigðum risið út fyrstu tíu árin,
segir Guðmundur, þegar hann hefur tek-
ið litlu stúl’kuna í fangið, alltaf sama
fólkinu, og við urðum öll eins og ein
fjölskylda.
— Húsið var fyrst ekki nema tvö her-
bergi og eldhús á hæðinni, segir Ása, og
þrjú herbergi í risinu, en hann þarf allt-
af að vara að brjóta niður og byggja.
— Hvað er húsið stórt?
— Hundrað og þrjátíu fermetrar. Það
kemuir sér vel eftir að börnin stækkuðu,
segir Guðmundur, stúlkurnar hafa t. d.
svefnherbergi og stofu uppi núna, og
fyrir bragðið eru þær miklu meira
heima, þegar vel er að þeim búið.
— Mamma er búin að setja tré allt í
kring, svo pabbi geti ekki byggt meira,
segir sonur þeirra.
— Já, segir Guðmundur, en ég ætla að
byggja fyrir framan anddyrið, tvö her-
bergi í viðbót, þar eru engin tré.
— Hann þarf al'ltaf að vera að byggja,
segir Ása.
— Ég er líka búinn að byggja sextíu
fermetra bíLskúr á lóðinni, segir Guð-
mundur.
— Áttu toíl?
— Það er næsta heimilistækið, sem
við ætlum að fá okkur.
— Kann konan á bíl?
— Nei, en hún ætti að geta lært það.
— Ætlarðu að leyfa henni það?
— Já, en ég er ekki viss um, að ég
þyrði að vera farþegi hjá henni, en sjálf
er hún viss um að húm geti stjórnað hon-
um jafn vel og saumamaskínu.
— Er hún flínk á hana?
— Já, hún saumar hverja flík á fjöl-
skylduna.
— Fara þá flestar tómstundir hennar
í saumaskap?
— Já, ef tómstundir skyldi kaila.
— En hvað gerir þú í tómstundum
þínum.
— Hanm les, segir Ása.
— Ég kamm bezt við mig inmam um
bækur, segir Guðmundur og horfir á
bókahiliurnar, sem mynda skilrúm í stof-
unni.
— Eru þetta alit bækur frá BókfeUs-
útgáfunni?
— Nei, ég les þær sízt í tómstundum,
því ég er yfirleitt búinn að lesa þær áð-
ur.
— Hvað ertu búinn að starfa þar
lengi?
— Jafn lengi og ég er búinn að vera
giftur.
— Þú ert ekki fyrir tilibreytingu.
— Nei, kannski ekki, en ástæðan til
þess að ég er búinn að vera svona lengi,
er sú, að mér líkar þar vel, og ég vildi
óska að sem flestir ungir menn eignuð-
ust jafn góða yfinmenn eða húsbændur
og ég.
— En hvernig líkar þér við Finnboga
Rút?
— Mér líkar vel hér í Kópavoginum.
— Hann hélt nú fyrst að hann myndi
aldrei f-esta yndi hér, segir Ása, en það
fór á annam veg.
— Já, við bjuggum fyrst í miðbænum,
segir Guðmundur, og það var anzi stórt
stökk þá að fara 'hingað.
— Bíllinn, sem þú taldir heimilistækl
áðan, hlýtur að brúa bilið enn betur.
— Já, segir Guðmundur, við erum bú-
in að fá okkur öll önnur heimiilistæki,
síðast uppþvottavél.
— Já, hann þurfti einu sinni að vaska
upp, segir Ása.
— Ég hafði satt að segja ekki gert mér
grein fyrir því, hvað það er mikil vinna,
segir Guðmundur, en svo rétt fyrir jólin
í fyrra varð konan veik. Þá lenti það allt
á mér. Ég safnaði saman öllu leirtauinu
en féllust næstum því hendur, þegar ég
leit yfir öll þessi ósköp. Fyrsta verk mitt
eftir jólin var að panta uppþvottavél.
— En ég skil ekki hvernig bú hefur
tíma til að standa í iþessum sífelldu bygg-
ingum.
— Jú, sagði Guðmundur, það er svo
fallegt hérna á kvöldin að sólarhringur-
inn verður lengri en venjulega, þá finnst
mér ég verða að vaka og gera eitthvað.
— Farið þið þá aldrei út að sikemmta
ykkur?
— Jú, við förum á félagsvist og dana
á eftir, segir Ása, tvisvar í mánuði.
— Og tvisvar á mánuði í kirkju, bætir
Guðmundur við. i.e.s.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS