Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1964, Page 3

iEjvví'.H-.í'
•f.-í;-<í Sííf**
ir prammar, sem komnir voru á undan
honum. Upp og niður stigann gengu
menn í dökkum einkennisbúningum með
skínandi gylltum hnöppum, og sjólið-
arnir heilsuðu með hermannakveðju,
þegar þeir stigu upp í litlu, hraðskreiðu
vélbátana, sem áttu að flytja þá í land.
Frá þilfarinu kváðu við stuttorðar fyr-
irskipanir og hátíðlegur lúðrablástur.
Hann hallaðist fram á árarnar, og hon-
um fannst stríkka ákaft og skyndilega
á einhverju innan í sér við að finna
sjálfan sig allt í einu staddan mitt í
þessari mikilúðlegu siglandi veröld,
sem úði og grúði af mönnum,- heiðurs-
merkjum og skínandi hnöppum.
Eit þegar kvöld var komið og IWi
drengurinn sofnaður fyrir löngu,
kveiktu þeir ljós á skipinu. >að 1&
þarna eins og sevintýrahöll á miðjum
firðinum — því stóri drengurinn var
ekki stærri en það, að honum datt æv-
intýri í hug. „Rósrjóð“ prinsessa hefði
vel getað átt þar heima, ef hann hefði
ekki vitað betur. En hann vissi betur,
og hann var nógu stór til þess að
skammast sín dálítið fyrir það, áður
en hann sofnaði, að láta sér detta ann-
að eins í hug.
D,(g»rnir li8» „g sWpi5 v,r5 ei»»
þáttur þess umhverfis, sem setti svip
sinn á daga litla drengsins. En stóri
drengurinn gekk um sem bergnuminn,
því hann hafði fengið að koma um borð.
Hann hafði fengið „gos“ og kökur og
„tyggjó“, en það voru smámunir hjá
hinu, sem hann hafði fengið að skoða
og kynnast: fallbyssum, skotskörðum,
skothúnum, langdrægni og hlaupvídd.
Fram til þessa hafði hann verið ger-
sneyddur allri veraldarvizku.
En einn morguninn var skipið horfið.
Ávalur græmn ásinn hinumegin fjarðar-
ins var nú aftur á sínum stað, og í
rauða húsinu hafði verið þveginn þvott-
ur og hengdur til þerris. Þvotturinn
blakti fyrir golunni. Þat$ var eins og
'veifað væri í kveðjuskyni. Hæ, hæ,
hér erum við......Litli drengurihn veif
aði á móti, enda þótt hann vissi vel,
að enginn myndi sjá það.
Steinseljan og gulræturnar komu
upp og sólin skein dag eftir dag.
„Þetta er mikið blessað sumar“,
sagði fullorðna fólkið.
Einn morguninn var komið nýtt skip
inn á fjörðinn, og það var ennþá stærra
og fíi.na en það fyrra.
„Hvaða fáni er á þessu skipi?“ spurði
litli drengurinn.
Móðir hans var að vökva grænmet-
isbeðið. Hún sagði honum hverrar þjóð-
ar fáninn væri og bætti svo við: „Svona
skip byggja þeir til þess að geta varið
land sitt og þjóð ef til styrjaldar kæmi,
drengurinn minn.“
„Nú já“, sagði drengurinn. Hann
vandist furðufljótt breytingum um-
Framhald á bls. 12
olveig Christov er meðal
þekktustu yngri rithöfunda í
Isoregi. Fyrsta bók hennar kom
út 1949. Síðan hefur hver bókin
rekið aðra, skáldsögur og leikrit,
og 1962 kom eina smásagnasafn
hennar, „Jegeren og viltet“. Aug
ljóstustu eiginleikar Solveigar
Christovs eru rík samúð með oln
bogabömum lífsins, djúpur sál-
rænn skilningur og hæfileiki til
að þjappa efninu saman í hnit-
miðaðar táknmyndir.
Þessi stutta saga er þýdd úr
„Jegeren og viltet“, með leyfi
höfundar.
Utsýnið hafði breytzt um nóttina.
Mjúkar línur hæðadraganna hinumegin
fjarðarins voru á bak og burt. Stórt
skip hafði kastað akkerum á sundinu,
byrgt alla útsýn yfir fjörðinn og mynd-
•ði sjálft nýjan hæðarhrygg, stálgráan,
ineð undarlega harðhnjóskulegum út-
linum, sem bar við vorbjartan himin-
inn. Uppi á ströndinni var móðir að sá
gulrótum og steinselju í garðinn sinn.
Litli drengurinn hennar sat í grasinu og.
starði á skipið á firðinum.
„Þetta er herskip“, sagði móðirin.
Litli drengurinn horfði á fánann, sem
biakti yfir skipinu, og áhugi og for-
vitni skinu úr svip hans.
„Hvaðan er það, skipið, mamma?“
Móðirin sagði honum hvaða þjóð það
væri, sem ætti þetta stóra skip.
„Og sjáðu til“, sagði hún, „þeir hafa
byggt þetta stóra skip eingöngu til
þess að geta varizt árásum, ef til styrj-
aldar skyldi koma“.
„Nú já“, sagði litli snáðinn hugfang-
inn, horfði rannsakandi augtun á skip-
ið og reyndi að gera sér grein fyrir
því sem hann sá, að svo miklu leyti
sem hann bar skyn á slíka hluti. En
eftir skamma stund var eins og hann
hefðj fengið nóg af þvi að horfa á það;
það hætti að vera skemmtilegt. Það
var meira gaman að athuga merkja-
snúrurnar í beðinu, sem móðir hans
var að sá í, hvernig umkomulaus nekt
þeirra stakk í stúf við svarta moldina;
hann gat tekið þær í lófa sína og kuðl-
að þeim saman, svo þær sneru upp á
sig og liðuðust eins og hrokknir lokk-
ar Móðirin sagði að hann ætti að vera
góður við þær, vegna þess að snúr-
urnar gegndu mikilsverðu hlutverki í
búskap náttúrunnar. Og hann hafði nú
heldur ekki ætlað að vera vondur við
þær.
E n stóri bróðir hans var þegar
setztur undir árar í prammanum sín-
um og reri knálega í áttina að skipinu.
Og þvi nær sem hann kom þeim mun
stærra sýndist það. Það óx og óx, og
þegar hann kom alveg að því, var það
orðið að feiknamiklum gráum vegg, sem
slútti yfir hann. Hálfsmeykur reri hann
að stiganum á skipshliðinni, en það var
víst ekkert að óttast; þarna lágu marg-
Gráa innrásin
Eítir Poul Sörensen
I skrúðgrænni skógarbrekku
í skjóli lá bærinn þinn,
já, svo, að í svæsnusitu byljum
menn sváfu með bros á kinn.
Vegna þess réðust rotturnar inn.
Auðsæll og birgur var bóndinn
með bústna Qg rjóða kinn.
Full var skemman af krofum og
krásum
og kistum með refaskinn.
Vegna þess réðust rotturnar inn.
Þétt voru þökin ei lengur
og þilin ei lengur stinn,
jafnvel ýtrustu ásar missa
með aldrinum styrkleik sinn.
Vegna þess réðust rottumar inn.
Og aumingja blessaður bóndinn
binda lét hundinn sinn:
.,Þótt ég sé mildur ég þoli
ei þrnsk kringum bæinn minn.“
Vegna þess réðust rotturnar inn.
Ef rætt var um rottuhættu
fór bros um hans bústnu kinn-.
„Nei, heyrðu mig, heillin, þetta
er heilaspuni þinn!“
Vegna þess réðust rotturnar inn.
a f þ v í að skjól var við skóginn.
a f þ v í að bústin var kinn,
a f þ V í að troðfull var skenunan,
a f því að brík var ei stinn,
a f þ v í hann batt hundinn sinn,
aþ þ v í hann batt hundinn sinn.
a f þ v í að engir vöktu.
RÉÐUST
ROTTURNAR
INN.
Ragnar Jóhannesson.
þýddi.
27. tbl. 1964
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 3