Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1964, Blaðsíða 7

/ Cavern klúhbnum
INÍaktaT steinhvelfingar í
niðurgrafinni kjallaraholu í
Matthew's stræti í hafnarhverfi
• liiverpool. Sagt er, að þræla-
höndlarar á miööldum hafi
geymt sín fórnarlömb hér
nið'ri. Nokkur forsjálni má það
kallast, því að víst er að engin
hljóð hafa getað borizt upp á
Svona líta þeir út flestir ungu
mennirnir í Liverpool.
yfirborðið. Á stríðstímum var
staðurinn loftvarnabyrgi, en
siðar var hann tekinn til brúks
sem vöruskemma og hýsti þá
vín og ávexti.
Á hverjum degi standa hundr
uð ung.linga í röð fyrir utan
þetta hús. Kjallaraholan, sem á
sér svo myndríka fortíð sem að
ofan er lýst, er orðinn frægur
samkomustaður, — frægur um
víða veröld. Hingað koma sjón-
varpstökumenn, ljósmyndarar
og blaðamenn úr öllum áttum
— jafnvel frá íslandi.
Hér er Cavern-klúbburinn til
húsa.
Þegar við kiöngruðumst nið-
ur slitnar kjallaratröppurnar
hvarflaði satt að segja að okk-
ur, að við værum að fara húsa-
villt. Tónlistin — eða hávaðinn
— sem barst okkur til eyrna,
sannfærði okkur þó um það,
að svo var ekki.
Það var hálfrokkið þarna
niðri, hitinn nærri suðumarki,
blandaður v'indlingasvælu og
angan af rjúkandi pylsum, sem
framreiddar voru í einu horn-
inu. Salurinn var viðáttumikill
og minnti einna helzt á helli,
enda merkir nafn staðarins,
Cavern, stór hellir. Fyrir enda
salarins er upphækkun, skelfing
ómerkileg. Þar standa fimm
síðhærðir piltar og framleiða
einn kjarnmesta hávaða, sem
okkur hefur hingað til borizt
til eyrna.
Ung stúlka, á að gizka 17
ára gömul, hallar sér að einni
súlunni og horfir á snillingana.
Augnaráðið er fjarrænt, munn-
urinn oþinn. Hún hreyfir sig í
takt við tónlistina, ljóst hárið
fellur fallega um herðar henn-
ar. Við áræðum að ónáða hana
og spyrjum, hvaða snillingar
hér séu á ferðum.
Hún lítur á okkur, eins og
hún sé hneyksluð á spurning-
unni. Svo segir hún: ,,The Hide-
aways1'. Baetir svo við: „De
gear!“ En það er Liverpool-
slang og merkir: „Þeir eru stór
kostlegir!"
Sumir standa og hlusta, aðrir
dansa. Og þó. í rauninni dansa
unglingarnir ekki. Þeir hrista
sig. Hávaðinn er ærandi, enda
glymur hann úr hátölurum í
hverjum krók og kima
Inn af þessari seinhvelfingu
er önnur minni. Þar sitja elsk-
endur á trébekkjum í róman-
Gunnar Þórðarson, gítarleikari
Hljóma, ritar nafn sitt í eigin-
handaráritunarbók ungs aödá-
anda.
greina á milli, hvað var piltur
ag hvað var stúlka. Piltarnir
báru sitt síða hár með greini-
legu stolti, og stúlkunum fannst
augsýnilega mikið til um.
Þetta er Cavern-klubburinn — ævintýraheimur unga fólksins í Liverpool.
kvöldum er jafnan útvarpað
frá Cavern-klúbbnum í Luxem-
burg-útvarpinu, en það má
heyra hérlendis. Fer sú athöfn
fram kl. 9.30 eftir ísl. tima, og
það er Bob Wooler, sem sér um
þessa útsendingu, sem kallast
„Sunday night at the Cavem“.
Á hverju kvöldi koma marg-
ar hljómsveitir fram í Cavern
klúbbnum. Þær koma hvaðan-
æva, því það þykja góð með-
mæli að hafa talizt hæfur
til að koma þar fram. íslenzkir
snillingar hafa líka komið þar
fram, en það voru Hljómar frá.
Keflavík. Lét Bob Wooler í
ljós sérstaka ánægju yfir þeirri
heimsókn, sem hann sagði að
Saga Cavern-klúbbsins er
saga seinni tíma dægurlagalist-
ar. Hér stiigu bítlarnir fyrstu
skrefin til frægðar, en þeir eru
allir frá Liverpool. Áður en
þeir komu til sögunnar, var
Cavern-klúbburinn jazz-klúbb-
ur. Bítlarnir léku fyrst í stað
eitt kvöld í viku, en það kom
brátt í ljós, að aðsókn var jafn-
an mest, þegar þeir fluttu sína
tegund tónlistar. Brátt sigldu
fleiri slíkar hljómsveitir í kjöl-
farið og vegur Cavern-klúbbs-
ins fór mjög vaxandi. Hér varð
smám saman nokkurs konar
stökkpallur fyrir hinar svoköll-
uðu „beat“ hljómsveitir upp á
stjörnuhimininn.
Við kynntumst. stjórnanda
Margur er knár, þótt hann sé smárí
tískri stemningu. Þar er faðm-
azt og þar er kysstst.
Þegar við virtum unglingana
fyrir okkur, gátum við ekki
varizt þeirri hugsun, að við vær
um komin á grímuball. Það var
sannarlega erfitt í rökkrinu að
Cavern-klúbbsins, Bob Wooler,
en hann á allan heiður (eða
sök) af því að hrinda þessum
íaraldri af stað. Hann sér um
ráðningar hljómsveita í klúbb
inn, cng það var hann, sem
„fann“ bítlana og réð þá til
að leika í Cavern. Þeir gripu
þá að sjálfsögðu hvert tækifæri
sem gafst til að vinna sér inn
nokkra skildinga. Bob gleymir
liklega seint þegar hann réð
unga og fallega stúlku, Princ-
illu White, til þess að starfa í
fatageymslunni. Sú iitla þótti
hafa dágóða söngrödd og var
fengin til að taka lagið endrum
og eins. Allir, sem eitthvað
fylgjast með þessum málum,
þekkja nú þessa stúlku. Þetta
var Cilla Black.
hefði reyndar komið sér tals-
vert á óvart.
Myndirnar, sem fylgja þess-
ari grein, voru teknar við það
tækifæri, og þær lýsa ef til vill
betur en nokkur orð umhverf-
inu í Cavern-klúbbnum og ung-
lingunum þar.
Þessir snillingar heita „The Escorts“.
Þess má geta, að á sunnudags-
Sfl. tbl. 1964.
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 7