Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1964, Blaðsíða 12

LESTARRÁNIÐ MIKLA
Frdmhald af bls. 9.
aðstoðað við vörn Goodys út af flugvall
arráninu.
Brian Field vann hjá málafærslu-
maniii að nafni John Wheater, sem
hann hafði kynnzt í hernum. Samkvæmt
heimildum lögreglunnar var hinn fyrr-
verandi majór Wheater kominin í 1000
sterlingspunda skuld og Goody bauð
honum hlutdeild í herfanginu til að að-
stoða við kaupin á fe’.ustaðnum. Eftir
mikil samvizkunnar m'ótmæli, að því
er virðist, lét Wheater til leiðast. í
júnímánuði samdi Brian Field fyrir
hönd Leonards Fields um kaupin á Lea-
therslade-jörðinni, sem var fimm ekrur
lands með húsi, vel í hvarfi upp með
moldarvegi, sem lá út frá veginum milli
Thames og Bicester, 20 mílur frá ráns-
staðn-um.
I næsta mánuði á undan kþmu smá
hópar manna til bóndabæjarins að næt
urlagi og ski' du þar eftir matarforða.
sem var ætlað að nægja til tveggja
vikna dvalar. Komið var með niðursuðu
vörur, bjór og mataráhöld, stuttbylgju
útvarpstæki var komið fyrir, spil, tima-
rit og fleira til dægradvalar. Hussey
keypti þriggja 1onna hervörubíl og Land
Rover, og Roy James tók að æfa sig á
að aka ijóslaus frá brúnni ti'l búgarðsms.
Til að lenda ekki í vandræðum meö
að stilla umferðarlj ósin, hyggur lögregl
an, að við hafi verið bætt einum manni
í hópinn, það var 42 ára gamall blóma-
sali, P/yger Cordrey, sem hafði einu
sinni setið inni fyrir fjársvik, en var
þekktur sem útfarinn rafvirki. Cordrey
athugaði Ijósin og sagði hinum, að sú íyr
irætlun þeirra að brjóta þau og gefa
siðan lestinni bendingu með rauðu íjós-
keri mundi mistakast, af því að slík
afbrigði mundu koma fram í merkjum
í varðturni nr. 1, tveim milum framar
við brautina. Cordrey kunni að stjórna
merk j a'ijósunum.
Nú var allt túbúið og ekki annað
eftir en að ákveða daginn — 6. ágúst
Verkamenn voru leigðir fyrir 1000 pund
hver, og fluttir þá um kvc.’.dið til Leat-
herslade-búgarðsins í öðrum Land Rov
er, sem þeir höfðu stolið til þeirra ncta.
Mernimir fóru gegnum hlutverk sin
einu sinni enn, í vaxandi spenningi, en
allt í einu hringdi síminn frá Gla.sgow,
og rödd sagði: „Ekki í nótt. Það eru
ekki nema fjörutíu pokar.“
En næsta kvöld kom aftur hringing,
c»g nú sagð fulltrúi þeirra í Glasglaw,
að vert væri að taka lestina.
Skömmu eftir ránið tvístraðist hópur-
inn. Flestir aðalmennimir fóni til Lond
on, eða þá til Birmingham og annarra
stæiri borga, meðan mesti æsirgurinn
var að hjaðna niður. Ef hægt er að
hugsa sér flokknum skipt í yfirmenn
(skipulagning), undirforingja (kunnittu
menn) og óbreytta dáta (verkamenn),
þá fóru bæði foringjamir og dátarmr.
Hinir síðastnefndu hafa aldrei fundizt,
enda þótt sumt bendi til þess, að sumir
þeirra hafi komið fram sem uppljóstr-
unarmenn, er þeir fréttu, hve miklar
fjárupphæðir þarna var um að ræða.
Undirforingjamir urðu kyrrir á bónda-
bænum, með fyrirmæli um að vera
þar um kyrrt í hálfan mánuð, brenna
póstpokana og grafa öskuna og þurrka
af öli íingraför áður en þeir færu.
E nn gekk allt samkvæmt áætlun,
en óaldanflokkurinn hafði bara ekki
tekið Ekuglas Stewart varaofursta með
i reikninginn. KI. 11 á sunnudagsmorg-
uninn eftir ránið sat þessi fimnúugi
varaofursti einn síns liðs heima hjá sér
á 450 ekra búgarðinum sínum, sem var
18 mílur frá Leatherslade. „Ég bjóst
ekki við fólkinu mínu heim næstu
klukkutíma“, sagði hann seinna, ,^vo
að ég tók það í mig að skreppa til kunn
Leynilögreglumenn skoöa tvo póstpoka
sem fundust í símaklefa.
ingja í Oakley og fá mér tebolla." Vara
ofurstinn var vanur að fara svona ferð
ir í Piper Cub flugvélinni sinni, og nú
gekk hann út og settist upp í vélina. ,,Á
leiðinni datt mér allt í einu í hug, að ég
hafði ekki sagt •kunningjafólki mínu,
að ég væri að koma, svo að ég fór að
fljúga hringi yfir jaðrinum á þorpinu,
til að gefa þeim til kynna, að ég væri
á leiðinni og kæmi innan skamms. '
L^iðin sem hann fór lá beint uppi yf-
ir Leatherslade. Glæpamennirnir, sem
þar vþru, héldu, að þetta væri lögreglu
vél og urðu hræddir. Þeir ákváðu að
fara tafarlaust burt úr bænum, og i
stað þess að brenna póstpokana, skildu
þeir þá eftir hálíbrunna í húsagarðin-
um. í stað þess að þurrka af ö.l fingra-
för,” gengu þeir óvandlega að
því verki og skildu fingra-
íör eftir allsstaðar. Og þar eð sama
sem allir höðu komizt í kast við log-
regluna voru þessi fingraför nægilcg
sönnun.
f rauninni var engin þörf á að flýta
sér. Lögreglsn hafði leitað út frá ráns-
staðnum, stöðugt lengra burt og Leat-
herslade var enn utan við takmörk eit-
arinnar. En smali einn að nafni John
Maris hringdi í lögregluna í Aylesbury
á mánudagsmorgun.
„Þið ættuð að athuga nánar bæ, .-em
heitir Leathers ede“, sagði Maris. „Þar
er eitthvað skrítið á ferðum. Einkeoni-
le-gir menn á ferli. Gluggamir myrkvað
ir. Og það er stór vörubíll í húsagarð-
inum“.
Þegar Maris hringdi var lögreglan að
fá um 350 svipaðar hringingar á degi
hverjum. Leatherslade var bætt á
skrána, en ekki hafði staðurinn enn
verið rannsakaður á þriðjudagsmorgun.
En Maris var iðinn við kolann. Hann
hringdi aftur í lögregluna. í þetta sinn
var annar lö'greglumaður við símann og
hann gerði sér ljóst, að hér gæti vel
verið um felustaðinn að ræða. Fimmtán
lögregVumenn voru svo sendir til Leat
herslade.
Lögreglumennimir nálguðust bæinn
varlega cg fóm gangandi gegnum
þykkt kjarrið, en húsið var Ipkað og
þögult og úti fyrir voru tveir Land-
Pbver-bilar og vörubil1: og 20 tómir póst
pokar. Þetta var 261. bóndabærinn, sem
lögreglan hafði heimsótt á fimm dögum
og sá síðasti.
eðan lögreglumenn rannsökuðu
bæinn, voiu flugsveitarmenn frá Scot-
land Yard að leita á hinum g'.æsiiegu
næturveitinigahúsum í West End í Lond
on. Pama var heimur Douglas Gordois
Qjodys: fjöldi klúbba með plastskreyt
ingum og háfættum stúlkum. Einn úr
lögregluliðinu segir: „Það skrítna var að
jafnvel þegar hætta var á ferðum, tóru
fiestir þessara náuniga á sömu staðina
og höguðu sér eins og fyrir ránið. En
liklega er það nú annars ekiki svo skrit
ið. Þeir höfðu verið djarfir og þar
undir heyrði að láta eftir á, eins og
ekkert væri um að vera“.
Eimi þeirra, sem héldu áfram að sýna
sig á sínum venjulegu stöðum var Dougl
as Gordon Goody. Lögregian hafði haft
hann grunaðan fá upphafi, og „rottur"
höfðu staðfest aðild hans. En það var
eins og lögreglan kærni aldrei fyrr en
fimm mínútum eftir að hann var far-
inn. Swain, liðþjálfi frá Sci tland Yard,
var sendur heim til hans í Putney, par
sem móðir Goodys tók á móti honum
við dyrnar. Hún bauð honum inn, enda
þótt hann hefði enga handtökuskipun,
spurði hann, hvort hann vildi te, cng
tók að tala um „hárgreiðslumanninn,
son minn“.
„Mig langar til að tala við son yðar,“
sagði liðþjáifinn.
„Það vildi ég líka geta“, sagði hún,
„en hann er í London í verzlunarerind-
um“.
Og það var hann líka. Hann bjó í
Winjdmi'11-hótelin.u, sem var uppi yfir
WindmiU-kránni, bjórstofu, sóttri af
karlmönnum, en henni stjómaði Charles
Alexander, sem sagði, að Goody hefði
sézt þama um miðjan júlímánuð. .,Já,
ég hef séð hann hér á rölti“, sagði Char
les Hackett, fastagestur í kránni. „Segir
fátt og drekkur ekki mikið. Gerir aldrei
uppistand. Góður maður, mundi ég
segja“. Engin.n hinna meðseku í rán-
inu kunni betur að' meta ró'jegheitin en
Douglas Cíordon- Goody. Hann kom
nægilega mikið í West End til að „sýna
sig“, og tvisvar ók hann í flöskugræna
Jagúarnum sínum út í hárgreiðslustof-
una sína í Putney. Hann hitti nokkrum
sinnum stúlku að nafni Pat Cooper og
íékk sér glas með henni, og einst'óku
sinnum hitti hann veðmangarann sinn.
Það virtisit óhugsamdi, að Goody sleppt;
sér af hræðslu.
En meðan Goody sótti uppáhaldss iaði
sína í Lor.don með allri varkárni, var
Leatherslade-bærinn smám saruan að lát
a uppi leyndardóma sína. Fingrafara-
frædingarnir fundu á edhúsg'lugga lófa
far Charles Wilsons. Annað lófafar, á
stöng í baðherberginu, átti Thomas Wis
bey, og og finigr&íör Roberts Welch voru
víðsvegar á bjórkönnu, sem þarna
farmst. Nú var vandlpga leitað um alla
borgina að þessum mönnum. Wilson
fannst heima hja sér í Suðvestur London
Hana kom sjálfur til dyra.
F leiri voru bráðlega handteknir.
Hussey, Wisbey, Welch, Biggs. Og nú
virtist Goodey fyrst missa móð’nn.
Hann fékk iánaðan bíl hjá Alexander
gestgjafa og ók til Leicester. Lögreglu-
þjónn tók eftir honum vegna fína Lund
únafatnaðarins, sem hann var í, og hélt,
að hann væri Reynolds sá, er saknað
var. Goody var sofandi í herbergi sinu
í gistihúsinu, kl. 2 um nóttina, þegar
barið var að dyrum.
„Hvað gengur á?“ spurði Goody.
„Heitið þér ekki Bruce Rey«olds?“
spurði einn lögreglumaðurinn 'Iágt.
Goody hló. „Ég heiti Charles Frede-
rick Alexander,“ sagði hann. „Og ég
vildi gjarnan vita, hvað er um að
vera.“
„Það var út af þessu í Cheddingíon“
„Cheddington?“ sagði Goody. „Eg
veit ekki, um hvað þið eruð að tala“.
Nú ákvað Goody síðasta dirfsku-
bragðið. „Heyrið þið mig“, sagði hann,
„það er engin ástæða_ til að standa hér
og karpa um þett-a. Ég heimta, að við
föruim á stöðina og gerum út um
þetta þar. Ég heimta að ræða þetta
við yfirmann ykkar“.
Þetta var óvenjuleg fífldirfska, en
kom bara ekki að gagni. Lögreglan
vissi, að þarna hafði hún hitt á eitt-
hvað, sem gagn var í. Þeir sögðu
honum að klæða sig og koma á stöð-
ina. Þar var honum sagt að tæroa
vasa sína. Hann var ekki með neitt
sérlega mikla peninga á sér, og held-
ur ekki neina byssu, eða neitt sem
gæti orðið honum til fal'js. Að minnsta
kosti virtist ekki svo vera fyrr en ’óg-
reglaa rakst á litla, brúna vasabók.
í hermi voru nöfn þeirra, sem þegar
höfðu verið handteknir, og ' Goi’idy
i’issi það. Hann hló ofurlítið um leið
og hann rétti hana að lögreglumön.iun.
um. *
„Jæja, þarna hafið þér nafn mitt.
Ég heiti Dougilas Gordon Goody og á
heima í Commondale, Putney."
G:oody var fluttur til Aylesbury par
sem hann var yfirheyrður í 36 klukku
stundir af But' er lögreglustjóra. Lög-
reglan sleppti Goody, af því að hún
hafði er.tga sök á hann, en hafði hann
undir eftirliti. Um það bil mánuði
seinna fannst 'henni hún hafa nægi-
legar sannanir til að taka hann fast-
an.
Þegar Goody kom fyrir rétt í Ayles
bury, 20 janúar, en sá staður er sjö
milur til vesturs frá ránsstaðnum,
hafði lögreglan enn ekki fundið Reyn-
dds, Edwards eða White, — og teir
eru ófundnir enn. En ellefu aðrir
úr óaldarflokknum komu fyrir rétt
ásamt Goody. Allir kváðu sig sak-
lausa, nema Gordrey (sem og hjálp-
aði lögreglunni við rannsóknina).
Kviðdómurinn hlustaði á 264 vitni við
réttaihöld, sem stóðu í 51 dag. Goedy
var dæmdur á þeim veiku sönnunum,
að mélning á skónum hans kom heim
við málninguna á einum vörubilnum
í Leathersladebænum.
S jö aðalmennimir í ráninu
fengu 30 ára fangelsi, fjórir fengu 20-25
ár. Það þótti líkjast brezkum erfða-
venjum, sem virða gott uppeldi og tit-
i; á eftir nafninu sínu, þegar hinin
orðuprýddi uppgjafamajór Wheater
fékk ekki nema þrjú ár hjá Edmund
Davies dómára — ásamt meðaumk-
unarummælum í þá átt, að maður af
hans tagi skyldi geta leiðzt út í spili-
inguna. Þegar Goody kom fram til
að hlusta á dóm sinn, sagði dómannn
við hann:
„Að sumu leyti eruð þér vandræða-
mál af 'hryllilegasta tagi. Þér hafið
bersýnilega mikla hæfileika persónu-
ieika og gáfna, sem hefðu getað kom-
ið yður vel áfram. Það er hægt að
ímynda sér, að þér hefðuð getað orð-
ið góður foringi. En þér, Goody, eruð
orðin hættuleg ógnun við þjóðfélagið.
Mig grunar eindregið, að þér hafið
átt meiri þátt í skipulagningunni en
i ráninu sjálfu."
Gegnum öll réttarhöldin hafðl
Goody verið með sama háðsbrosið á
vör, vel vitandi að fyrirtækið var allt
farið út um þúfur á aillra síðustu
stundu, og að hefðu bara fkugraförin
verið þurrkuð út og póstpokarnir
brenndir, og skónum hans komið frá,
gæti hann enn verið á ferli I klubb-
unum í West End og farið þaðan með
kvenfólki a.nnarra manna. En niú þeg-
ar hann var dærndur til 30 ára inni-
lokunar, stóð hann stífbeirtn, án þess
að depla augum, með stórskotaliðs-
bindi um hálsinn, og þegar hann sneri
sér til að ganga burt með verðinnm,
skaut hann einu brosi enn aftur fyrir
sig og leit svo framhjá áheyrendum
og til dyranna. Einhversstaðar þarna
úti fyrir voru enn sex mi.ljónir sterlings
punda, annaðhvort niðurgrafnar í plast-
pokum, eða milli þils og veggjar, eða
faldar í kjöllurum. Þangað til þær
fyudusit, vissi Goody, að löggurnar
gætu aldrei sagt sig hafa leyst til
fulls ráðgátuna um lestarránið mikla.
)2 LESBOK MORGUNBLAÐSIMS
36. tbl. 1964.