Lesbók Morgunblaðsins - 11.04.1965, Page 13

Sögur af ÁSA-ÞÓR. Úr Eddu Snorra Sturfusonar — Teikmnqar eftir Harald Gubbergsson
hvern daginn vilja taka við embaeti
annarshvors þeirra, kann að hafa orð-
ið til þess, að þeir umgangast af allri
varfærni, en hin-gað til virðist jafn-
væginu í sambandi þeirra hafa verið
vandlega gætt af stjómmálameistaran-
vm, sem þeir þjóna allir. Og í valda-
pólitíkinni, eins og í valdapólitík heims-
ins yfirleitt, hefur Bundy — eins og
hann sjálfur orðaði það einhverntíma —
„séð, sér til furðu, í hve ríkum mæli
það, sem raunverulega gerist næstu
íáu árin, mun velta á öfium og ályktun-
um, tilgangi og afstöðu, sem eru al-
gjörlega utan okkar áhrifasviðs."
(New York Times)
SMASAGAN
Framhald af bls. 3.
stein. Ég hef ávallt gert það, sem mér
bar að gera í því ævihlutverki, sem for
sjóninni þóknaðist að útlhluta mér.“
„Rétt.“
„Og þú getur ekki borið á móti því,
að Tom hefur verið iðjulaus, gagns-
laus, siðspilltur og óheiðarlegur þorpari.
Ef til væri nokkurt réttlæti, sæti hann
rm í betrunarhúsi."
„Rétt.“
R<
Loði færðist í kinnar Georgs .
„Fyrir fáeinum vikum trúlofaðist
hann krvenmanni, sem hetfði, að því er
aldiurinn snerti, getað verið móðir hans.
Og nú er hún dáin og lét honum eftir
®llt, sem hún átti. Kálfa milljón punda
Bnekkju, hús í London og hús uppi í
6veit.“
Georg barði krepptum hnefa í borðið.
„í>etta er ekiki sanngjarnt, segi ég
þér, það er ekld sanngjarnt. Fjárinn
hafi það, það er ekki sanngjamt.“
Ég gat ekki að því gert. Ég rak upp
ekellihlátur, þagar ég leit í reiðiþrútið
acidiit Georgs; ég hló svo að ég valt
næstum því úr stólnum. Georg fyrirgaf
mér aldrei. En Tom bauð mér oft til
r.iðdegisverðar í hið gullfallega hús
sitt í Mayfair, og ef hann fær smáræði
lánað hjá mér öðru hverju, er það ein-
ungis af gömlum vana. Þ>að er heldur
aldrei meira en eitt pund.
Framboðsmessa
Framhald af bls. 9.
fékk vitanlega yfirgnæfandi meirihluta
atkvæða og hlaut brauðið. >ar var hann
prestur í 31 ár.
Síðan hafa tvisvar farið fram prests-
kosningar í Oddaprestakalli. í bæði
skiptin hafa nýútskrifaðir kandídatar
fengið brauðið, — sr. Erlendur Þórðar-
son eftir sr. Skúla árið 1918 og sr. Arn-
grímur Jónssoh eftir sr. Erlend árið
1946. En nú er enginn kandídat í kjöri.
Jr að er gott að koma að Keldum
eins og víða á íslenzka sveitabæi, þar
sem gestrisnin er hispur&laus og kemur
fceint frá hjartanu, „Frambjóðendumir"
(ásamt fylgdarliði) seim kornnir em
langt að, eru leiddir beint að kaffiborð-
inu um leið og rennt er í hlaðið. Síðan
er gengið í kirkju, sem er rúmgóð og
reisuleg, þótt hún sé aldargöonul, reist
árið 1875 af þáverandi Keldnabónda,
Guðmundi Bi-ynjólfssyni, ríkasta manni
Rangárþings á sinni tíð, afa þeirra
bænda, sem nú búa á þessari fornfrægu
jcrð, þar sem stendur íslands elzta hús
— skálinn alkunni.
Messan fer fram með mjög venjuleg-
um hætti. Prestarnir eru að vísu tveir.
Þeir skiptast á um að vera fyrir altari,
en stíga báðir í stólinn til að kynna
sína ræðumennsku. Því er guðsþjónust-
an í lengra lagi. Samt fylgist fólkið
með. Söfnuðurinn er eltki fjölmennur.
Hér er gisbýlt eins og víðar úti á lands-
byggðinni og heimilin fámenn. Því veld
ur bæði flóttinn úr sveitunum almennt
og hér sérstaklega eyðing landsins, sem
eú hefur verið snúið í sókn, gras og
gróður kemur í staðinn fyrir svartan
sand og uppblástur. Og nú rætist það,
sem Mattliias kvað á Gammabrekku.
En römm þó yrði raunin
við rok og eld og sand,
þá gróa gömlu hraunin
og grær á ný þitt land.
Og ennþá anga fögur
þín ungu hjartablóm
og enn þinn ljómar lögur
með lífsins sigurhljóm.
Svo er gengið úr kirkju og allur söfn-
uðurinn leiddur til stofu og settur að
veizluborði. Og nú upphefjast glaðvær-
ar og fróðlegar samræður og ber margt
á góma. Maður getur ekki varizt þeirri
hugsun, hve gildur þáttur einmitt þetta
atriði kirkjuferðarinnar — eftirmessu-
kaffið á kirkjustaðnum — hefur verið
í safnaðarlífi fólksins frá þvi fyrsta og
fram á þennan dag.
Svo er fólkið kvatt og ekið brott með
góðar minningar um þessa framboðs-
messu.
Svo að lokurn lítill eftirmáli, sem á
svo vel við í lok þessa greinarkorns.
Ei
LISTIR
Framihald af bls. 6.
cfan frá fjöllunum er birtan umlhverfis
Port Lligat svo skörp, að manni finnst
sem unnt sé að snerta sjóndeildarhring-
inn með því að teygja fram höndina, eða
þá vefja sjónum saman eins og teppi.
Dali hefur málað þetta landslag sitt
og hin skörpu skil þess. „Allir miklir
listamenn gera það“, sagði hann og leit
út yfir hina miklu höfn náttúrunnar,
þar sem sjórinn var svo kyrr að hann
hefði geta verið ísilagður.
Hú
I inu sinni — það eru vist næstum
200 ár síðan — kom presturinn í Fells-
múla austur að Keldum til að messa
þar og taka Keldnaþingaprestinn til alt-
aris. í lok prédikunarinnar fór hann
með þetta erindi:
Eg veit ei hvort mér auðnast það
aftur að tala á þessum stað.
Bið góðan Guð því ráða.
Svo sem það hefði síðast skeð,
sóknina þessa nú ég kveð.
Yor Guð virst hana náða.
lús hans og vera hans þar er hluti
af landslaginu, sem hann elskar svo
mjög. Klettar ganga inn í herbergi húss
ins, sem er mjög óreglulegt í laginu
og stólar úr snúnum olifuviði eru á
svölunum. Gluggarnir snúa að höfn-
inni. Húsið er skjannahvítt og er málað
á hverju vori áður en hann snýr heim
aftur með hinni rússnesku konu sinni
eftir að hafa dvalið í New York um
veturinn.
Aðeins fáeinir hlutir bera sérvizku
Dali vitni — uppstoppaður bjöm, prýdd
ur skartgripum, blasir við manni í and-
dyrinu, setustofan er í laginu eins og
egg og hljómburðurinn gerir mann ringl
aðan, þarna er hvítur dúfnakofi o-g
standa heykvíslar upp í loftið allt um-
hverfis hann, svo dúfurnar geti setið á
þeim, þá er búningsherbergi, þar sem
aliir veggir eru þakktir ljósmyndum, og
loks má sjá geysimikið stækkaða úr-
kiippu úr spönsku dagblaði um mál ung
írú Keeler. Og Dali sjálfur er klæddur
útsaumuðum bláum jakka og stuttbux-
um, með yfirvaraskeggið eins og loft-
netsstengur upp í loftið, eða þá í Her-
mesarbúningi sínum, sem er allur úr
Fi-amhald á bls. 15.
14. tbl. 1965.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13