Lesbók Morgunblaðsins - 13.02.1966, Blaðsíða 3

Þegar púnsið var borijð fram, fóruim
víð að þúast.
Við, unga fótlkið, geniguim niður á eng-
ið og fórum í leiki. Við köstuðum hringj-
um og lékum ýmislegt fleira, og á með-
an gekk sólin til viðar, og svo fiór að
rökkva
V ið fleygðum ihrinigunum og
sverðunum í hrúgu á jörðina og stóð-
um nokkur saman á víð og dreif og
onösuðum og hlógum, meðan rökkrið
færðist yfir. En unga stúllkan kom til
mín utan úr húminu, tólk undir hönd
mína og leiddi mig afsíðis bakvið hlöðu.
— Þú verður að svara mér einni
spurnimgu, sagði hún. Hefur lyfjasveinn-
inn virkilega ort vísunrnar sínar sjálf-
ur?
Rödd hennar titraði, og hún reyndi
að horfa út í bláinn, meðan hún talaði.
— Jlá, sagði ég. Hann orti þær í nótt.
Ég iheyrði hann ganga um gólf í her-
bergi sínu aila nóttina.
En þegar óg hafði sagt þetta, fann
ég sting í hjarta mínu, því að ég sá, að
hún var fallegt og elskulegt barn, og
að það vseri stór synd að blekkja hana
þannig.
— Hver veit, sagði ég við sjálfan
mig, — hiver veit... . ? Kannske er þetta
syndin, seim ritningin segir að ekki verði
fyrirgefin.
Dagsbirtan þvarr, og nóttin færðist
yfir. Stök stjarna skein í heiði milli
trjánna í ungskóginum, þar sem við
gengum tvö og tvö saman.
En ég gekk aleinn.
Ég man ekki lengur, hvaða stigu ég
tróð þetta kvöld. Ég skildi við hina og
hélt iengra inn í skóginn.
Laun syndarinnar
---— Eftir Hjalmar Söderberg -
etta er sagan um ungu stúlfcuna
og lyfjasveininn í hvíta vestinu.
Hún var ung og falleg. Hún angaði af
ilmi lyngs og skógar, og hörund hennar
var sóibrúnt og dá'lítið freknótt. Þann-
ig var hún, þegar ég þekkti hana. En
iyifijasveinninn var bara ósköp venju-
legur lyfjasveinn. Hann var í hvítu vesti
é sunnudögum, og þetta byrjaði á sunnu-
degi. Þetta byrjaði á afskekktum stað
úti í sveit, — svo fjarri umheiminum,
að engum þar um slóðir datt í hug að
ganga í hvítu vesti á sunnudögum nema
lyifjasveininum.
Sfco, þetta atvikaðist þannig, að
sunnudagsmorgun einn var drepið á dyr
hjá mér, og þegar ég opnaði, stóð lyfja-
eveinninn fyrir utan og hneigði sig hvað
eftir annað. Hann var mjög kurteis og
mjög feiminn.
—• Ég biðst innilega aísökunar,
cagði hann. En ungfrú Erika var hér
á gær ásamt systrum sínum, meðan
kandidatinn var úti, og þegar hún fiór
skildi hún eftir minningatoókina sína,
ef kandidatinn og ég viildum skrifa í
hana. Mundi kandidatinn ef til vill....?
0 g hann hneigði siig hvað eftir
annað.
— Við skuluim athuga mátið, sagði
ég _ vingjarnílega.
Ég tók sem sagt bókina og skrifaði
af minni hálfu þýðingu á „Du bist wie
eine Bluime“, sem ég hafði gert sj'álfur
og niotaði alitaf í svona tilfei'lum. Síðan
Ifór ég að leita í föggum mínum, ef
vera kynni, að ég ætti einhvers staðar
fiá skólaárunum gamlar vísur, sem gætu
hentað lyifjasveininum. Að lokurn rakst
ég á þennan lélega skáldskap:
Þú hugann í hafrót seiðir,
og hjarta mitt er ei rótt.
ÍÞú kemur á döprum dögum,
mig dreymdi um þig í nótt.
Ég hönd þína ljúfa leiddi
um lynggróin fjölH og gjár.
í augunum blíðu, bláu
bli'kuðu glitrandi tár.
Ég kinn þína kyssti og augu,
ég kyssti burt bárin gerst,
en þínar þrúguvarir,
þær kyssti ég allra mest.
En sjaldan mig sætlega dreymir,
og svefninn verður ei neinn.
Um válegar vetrarnætur
ég vaki þreyttur og einn.
Andlit þitt æskurjóða
augu mín struku þyrst,
en þínar þrúguvarir,
þær hefii ég aldrei kysist.
E g sýndi ilyfjasveininum þetta
ljóð og bauð honum að nota það. Hann
las það með athygli tvisvar sinnum og
roðnaSi bókstaflega af hrifiningu.
— Hefur kandidatinn virfcilega ort
þetta sjálfur, spurði hann í hjartans
einlægni.
— Já, því miður, svaraði ég.
Hann þakkaði mér innilega fyrir að
mega nota Ijóðið, og þegar hann gekk
út úr heriberginu, held ég, að báðum
hafi verið ljóst, að við yrðum að fara
að þúast við fyrsta tækifæri.
Um kivöldið var smálboð hjá fioreldr-
um ungu stúlkunnar. Þar var ungt fólllk.
Við drukkum kirsiberjasaft úti á blóm-
skrýddri veröndinni.
Ég sat og horfði á ungu stúlkuna.
Nei, hún var ekki sjálfri sér lík.
Augu hennar voru stærri og kvifcaTÍ en
áður og munnur hennar rjóðari. Og hún
gat ekki setið kyrr á stóinum.
Oðru hvoru horfði hún í laumi ó mig,
— en oftar hivönfluðu augu hennar til
lyifljasveinsins. Og lyfijasveinninn var
eins og hani þetta kvöld.
En langt inni í sbóginum, meðal
grenitránna, sá ég bjönk með hvítum
stofni. Við þennan stofn stóðu tvær
ungar manneskjur og kysstust. Og ég
sá, að önnur þeirra var unga sbúlkan,
sem angaði af ilmi lyngs og skóigar. En
hin var lyf jasveinninn, og það var ósköp
venjulegur lyfjasveinn í hvítu vesti. Og
hann þrýsti henni upp að hvita stofn-
inum og kyssti hana.
En þegar hann kyssti hana í þriðja
sinn, gekk ég á burt og grét beizklega.
Gustavo Adolfo Bécquer (1836-1870)
Stökur
Hvað er skáldskapur? segir þú og starir
bláum augasteinum inn í mína;
Hvað er skáldskapur? Og þú spyrð að því?
Skáldskapur — það ert þú sjálf.
Augasteinar þínir eru bláir og þegar þú þrosir
minnir mjúklát heiðríkja þeirra
á hvikulan morgunroðann
speglast í sjónum.
Augasteinar þínir eru bláir og þegar þú grætur
eru glitrandi tárin á þeim til að sjá
sem daggardropar
á dalafjólu.
Augasteinar þínir eru þláir og þegar úr djúpi þeirra
skýtur upp hugmynd eins og leiftri
er sem á síðdegishimni
sindri stjarna — og týnist.
Sonja Diego þýddi.
13. febrúar 1966
•LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3