Lesbók Morgunblaðsins - 27.02.1966, Blaðsíða 7

Nemendamótskórinn, sem flutti lög úr söngleiknum „Kiss me- Kate“ ásamt söngstjóranum, Jan
Morávek. (Myndir: Sveinn Þormóðsson)
Memendamót
Ein sú f jölbreytileg-
asta og eflaust ein-
hver glæsilegasta skóla-
skemmtun, sem haldin hef-
ur verið um langt árabil,
fór fram í Sigtúni dagana
15. og 16. febrúar sl. Það
voru Verzlunarskólanemar,
sem efndu til síns árlega
nemendamóts. Svo mikil
þátttaka var nú, sem endra-
nær, að ekki var komizt hjá
því að halda mótið á tveim
kvöldum. Fyrra kvöldið
fjölmenntu efribekkingar á-
Ásrnundsson Ægi ó. með
miklum ágætum.,
E ftir flutning leikritsins
rak hvert skemmtiatriðið ann-
að. Þorsteinn Pálsson flutti
annál ársins, sem þeir Gunnar
Guðmundsson og Guðmundur
Hannesson höfðu samið. Skóla
hljómsveitin, sem nefnist „The
Music Makers“, lék við mikil
fagnaðarlæti áheyrenda, eink-
um siðara kvöldið.
Þegar skólaWjómsveitin hafði
flutt nýjasta óð Bítlanna hófst
það atriði á efnisskránni, sem
einna mesta athygli vakti meðal
gesta mótsins. Tveir penna-
færir nemendur, þeir Ásgeir
Hannes Eiríksson og Gunnlaug-
ur Briem, höfðu samið og flutt
ásamt öðrum gamanþátt á nem
endamótinu í fyrra, við góðan
orðstír. Nefndu þeir þátt sinn
„Tjöru“. Þar sem flutningur
þáttarins þótti takast með ágæt
um varð úr, að þessir sömu
blekiðjumenn legðu hönd að
nýjum þætti, sem þeir nefndu
Tjöru II.
Okkur þótti framlag þeirra
félaga allnýstárlegt og skemmti
legt. Því tókum við þá tali að
lokinni sýningu og báðum þá
að segja okkur eitthvað um
„Tjöru“ þeirra. Þeir sögðu:
— Þær persónur, sem birt-
ust í ,,Tjöru“ okkar númer tvö,
eru í raun og veru skapaðar
eftir fyrirmyndum. Þær spegla
aliar persónuleika ýmissa val-
inkunnra nemenda. Ymsir eig-
inleikar þeirra og sérkennileg-
heit voru dregin fram í dags-
ljósið og sett í gervi fornmanna.
Okkur þótti víkingatíminn á-
kjósanlegastur til þess að t/íma-
setja leikinn. Með þvi er hægt
að fylla upp í ýmsa galla á stykk
inu, sem óhjákvæmilega hljóta
að vera á svona verki sökum
tímaskorts, með því að draga
afchygli áhorfandans að skraut-
legum og fáránlegum búning-
um og leiktjöldum. Viðkom-
andi persónur léku sjáifar sig,
en við gáfum þeim öllum viður
nefni, sem benda jafnan á að-
aleinkenni viðkomandi persónu
í daglegu lífi hennar, sem
nemendur þekkja vel. Einn bar
t.d. viðurnefnið „hinn óseðj-
andi“. Bar hann þá nafnbót
með sönnu, því að hann er
þekktur, sem mikill mathákur.
— Hvað fór þessum persón-
um svo á milli?
— Þátturinn hófst með því,
að Gunnlaugur las prologus
leiksins. Síðan mátti sjá veizlu
sal einn, fagurlega skreyttan á
forna vísu. Þar sátum við einir
sex á „kjaftaþingi“ og reynd-
um að krýfja til mergjar ýmis
mál, sem snerta skólalífið. Voru
ekki allir á eitt sáttir um lyktir
mála og voru því tíð mannvíg,
meðan á fundinum stóð, þar til
Framhald á bls. 10
samt lærimeisturum sínum,
en seinna kvöldið mætti
fríður hópur neðribekkinga.
Að þessu sinni hófst nemenda
mótið, sem var það 34. í röðinni,
með því að nemendamótskór-
inn söng. Síðan steig í pontu
Vilhjálmur Þ. Vi’lhjálmsson,
formaður nemendamótsins, og
setti samkomuna. Skólastjóri
Verzlunanskóla íslands, dr.
Jón Gíslason, ávarpaði siðan
ges.ti, en að lokinni tölu hans
hófust skemmtiatriðin. Birtist
þá nemendamótskórinn á ný
og söng lög úr söngleiknum
„Kiss me Kate“ við góðar undir
tektir áheyrenda. Þetta var all
fjölmennur, blandaður kór,
sem Jan Morávek hafði æft.
Varla hafði kórinn brokkað af
sviðinu, er næsta atriði hófst.
Það var hvorki meira né minna
en leikritið DELERIUM BÚ-
BÓNIS eftir þá bræður, Jónas
og Jón Múla Árnasyni. Leikrit-
ið, sem er mörgum að góðu
kunnugt, síðan það var leikið á
fjölúnum í Iðnó um árið, var
að visu eitthvað stytt að þessu
sinni. Þó má telja það mikla
fórnfýsi af hálfu þeirra nem-
énda, sem komu fram í leikrit-
inu, að taka svo stórt stykki til
flutnings, einkum og sér í lagi,
þegar þess er gætt, að allir
leikararnir eru í sjötta bekk
•— stúdentadeild — skólans.
Ríkti mikil kátína meðal á-
horfenda, er þeir fylgdust með
orðugleikum forstjórans, Ægis
Ó. Ægis, að ná bílnúmerinu
R 9 úr höndum eiganda þess,
Gunnari Hámundarsyni, leigu-
bilstjóra. Einnig var spaugilegt
að heyra ráðabrugg þeirra Æg-
is Ó. og jafnvægismálaráðherr
ans um að fresta jólunum.
Að öllum öðrum ólöstuðum bar
af leikur Garðars Valdimars-
sonar, sem fór með hlutverk
Leifs Róberts, sem var fóstur-
sonur jafnvægismálaráðherrans
og tilvonandi tengdasonur
Ægis Ó. Ægis. Einnig lék Björn
Bærilega bera þau klæði sín, kelli mín
„REYKFÖT“
Nc
I ú er sá árstími genginn
í garð, að árshátíðir og aðrir
skyldir mannfagnaðir skóia um
gjörvallt landið eru haldnir með
miklu skrumi og tilheyrandi
lúðraþyti. Sérhver skóli kepp-
ist við að gera sína gleðihátíð
sem myndarlegasta úr garði, við
komandi aðstandendum og
skóla til sóma og upphefðar í
augum alþýðu. Eigi þykir það
lengur nýlunda, þótt fjöldi
skemmtiatriða sé farinn að
stíga hátt á annan tuginn á
slíkum skólahátíðum hér í borg.
Að sjálfsögðu er algjör óþarfi
að hnýtá í slí'kan glæsibrag og
rausn við gesti, svo framarlega
sem slíkur myndarbragur geng
ur ekki fram úr hófi. Við vorum
t.d. staddir á einni skólahátið
fyrir skömmu, þar sem skemmti
atriðin tóku um sex klukku-
stundir. Dansinn hófst ekki
fyrr en liða tók á næsta dag.
Samfara þessu eru margir
skólar komnir inn á þá óæski-
legu braut, að „skreyta" hátíða-
dagsskrá sína með nöfnum
þekktra utanskólaskemmti-
krafta. Fyrir nokkrum árum
þótti það saga til næsta bæjar,
ef nemendur önnuðust ekki
sjálfir öll skemmtiatriði og
fengu sem fæsta skemmti-
krafta aðflutta. Núér víst öld
in önnur, og ástæðuna fyrir þess
ari nýbreytni telja fróðir menn
vera „leti“ hjá nemendum. All
ir vilja þeir láta skemmta sér,
og það vel, og eru ósparir á
gagnrýni, en fæstir þeirra telja
það skyldu sína að taka nokk-
urn þátt í undirbúningi eða
framkvæmd skemmtiatriða.
1 yrst við erum byrjuð að
ræða um skólaskemmtanir,
sakar ekki að drepa á annað
atriði. Á hinum meiriháttar
hátiðum margra borgarskóla
er það hæst í tizku um þessar
mundir, að nemendur klæðist
slíkum samkvæmisklæðnaði,
sem broddborgarar og annað
fint fólk fer í við meirihátt-
ar tækifæri, s.s. þegar erlent
kóngafólk stígur hér á land og
situr veizlur hérlendra heldri-
manna. Ekki er óalgengt að sjá
ungar stúlkur, vart komnar áf
gelgjuskeiði, spranga um sali
á skólaskemmtunum í skósíð-
ur kjólum. Ef til vill er kjó'll-
inn fenginn að láni hjá mömmu.
Ekki láta piltarnir sitt eftir
liggja. Þeir mæta til leiks
klæddir „reykfötum“ með lang
ar þverslaufur. Svo taka þeir
sig til, þessir fínu unglingar,
og troða nútámadansa á ÍS-
lenzka vísu með viðeigandi
hoppum og fettum.
Já, það er kominn stórborgar-
bragur á íslenzka unglinga.
Er það nema von? Ok.kur rekur
minni til, að eigi fyrir löngu
hafi verið efnt ti‘1 mikillar sam
komu hér í borg til styrktar
göfugu málefni. Ætlazt var til,
að gestir skrýddust sínu feg-
ursta skarti - samkvæmisrklæðn
aði — og hengdu upp öll sín
HEIÐURSMERKI. Ef til vill
líður ekki á löngu, þar til ís-
lenzkir unglingár mæta á
skólaskemmtunum með orður
og aðra bandpeninga feðra
sinna.
27. febrúar 1&66
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7