Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1966, Blaðsíða 10

--------- SBMAVIÐTALfÐ- --------
, " . . ' . . J. " V ■
Ötulir veibimenn í Firðinum
— 50416.
— Já.
— Þetta er hjá Lesbák Morg-
unblaðsins. Haukur Magnús-
son?
— Jú, bað er hann.
— Þér eruð formaður Stanga-
veiðifélags Hafnarfjarðar, er
ekki svo?
— Jú, það mun rétt vera:
Nýtekinn við starfinu.
— Og þið hafnfirzkar afla-
kiaer eru farnar að hugsa gott.
til glóðarinnar, er iþað ekki?
— Við erum farnir að hugsa
okKur til hreyfings, stundum
vonandi vötnin okkar í sumar.
— Hvar?
— Við höfum á undanförnum
árum ræktað upp bleikjustofn
í Kleifarvatni með góðum ár-
angri. Erum nýbyrjaðir í Djúpa
vatni vestur undir Trölia-
dyngju. Þetta hefur lánazt mjög
vel og fyrirrennari minn í for-
mannsstarfinu, Alexander Guð-
jónsson, hefur átt veg og vanda
að þessu ásamt stjórninni, sem
skipuð hefur verið nær sömu
mönnum í mörg herrans ár.
Þetta er ékki mitt verk.
— En hvenær var byrjað í
Kieifarvatni?
— Ætli það hafi ekki verið
í kring um 1354. Þangað flutt-
um við seiði úr Hlíðarvatni,
síðar seiði úr klakstöðvum við
Reykjavík og Hafnarfjörð. í
Kleifarvatni var enginn fiskur
áður og margir spáðu illa fyrir
okkur. En þetta tókst mjög vel
og stærstu bieikjur, sem þar
ihafa veiðzt eru 8—10 pund.
— Og er fiskmagnið tölu-
vert?
— Já, ég held nú það. Skil-
yrði hafa reynzt góð, gróðurinn
er mun meiri í vatninu en við
töldum ,í fyrstu — og við höfum
líka gert hitt og þetta til þeSs
að auka hann. M.a. fórum við
með nokkra tugi tunina af
hrognum þangað í vetur — Og
var ekki annað að sjá en það
næði tilætluðum árangri. Ann
ars hefur vatnsyfirborðið lækk
að allmikið í vatninu
síðan við byrjuðum, og
nokkur lón, sem voru
ákjósanleg fyrir slíkt fiskeldi,
hafa þornað. En fróðir menn
segja, að sveifliir séu alltaf í
vatninu — en ekki svo miklar
samt, að þær hafi áhrif á fisk-
stofninn svo teljandi sé. Fiskur-
inn virðist miki'll.
— Þið seljið þá veiðileyfi
þarna?
— Já, við seljum leyfi fyrir
nokkrar stengur á dag. Mig
minnir að iþað hafi verið í
kringum hundrað krónur á dag
í fyrra, ætli það verði ekki
eitthvað svipað í sumar. Þessi
leyfi seljum við í bókabúð
Olivers Steins og í Nýju bíla-
stöðinni, ef þið viijið iáta iþað
fljóta með til frekari upplýs-
inga. Opið fyrir hvern sem er.
— Var aðsóknin mikil í
fyrra?
— Já, allmikil, enda er ekk-
ent veiðivatn nær höfuðborg-
inni og Hafnarfirði, ef Eiliða-
vatn og umhverfi þess eru und
anskilin.
— Hvenær hefst veiðitíminn?
— Núna á hvítasunnunni,
þetta er allt að fara í gang.
— Og hvaða tæki notið þið
þarna?
— Maðk, spón, flugu —
bleikjan veiðist á allt. Hlíðar-
vatn í Selvogi höfum við líka,
góðan aðgang að því og þar er
jafnvel enn skemmtilegra að
indi þar í allmörg ár
vera með fluguna. Við
höfum leigt okkur rétt-
og átt mjög góða samvinnu við
iandeigendur eins og reyndar
annars staðar þar sem við höf-
um verið. Nýlega opnuðum við
rennu úr vatninu til sjávar tii
þess að fá úr því skorið, hvort
fiskur gengi þarna upp að ráði,
en það hefur borið við, að lax
hafi veiðzt í vatninu.
— En þér minntuzt á Djúpa-
vatn?
— Já, fyrir nokkrum árum
fluttum við í það bleikjuseiði,
reyndar tvisvar, tvo árganga —
og ættu þeir að vera orðnir
kynþroska núna. Þarna eru
sennilega enn betri skilyrði en
í Kleifarvatni, þótt erfiðara sé
að komast að Djúpavatni. Vænt
anlega verður lagður þangað
vegur og þá munum við hefjast
handa og reisa okkur veiðikofa
við vatnið, eins og við höfum
reyndar gert við Kleifarvatn
— og Hlíðarvatn. Djúpavatn er
ekki í neinum tengslum við
hafið, afrennslið fer beint út í
hraunið og hverfur þar. En
þarna verður væntanlega gott
að koma fyrir þá, sem hafa
ánægju af að draga bleikjuna.
Við félagsmenn förum að
byrja þarna.
— Eruð þið minna í laxinum?
— Já, við höfum fengizt
miklu meira við þetta, sem ég
hef verið að nefna. Að vísu
höfum við í Stangaveiðifélaginu
hér aðstöðu til laxveiði — í
hJuta af Haukadalsá í Dala-
sýslu, og í SoginU, Jandi Bíld-
fells og Tungu. Þetta
hefur fullnægt þörfum
okkar, við förum okk-
ur fremur hægt í laxveiðinni.
Verðið á veiðileyfum í laxveiði-
ám hefur ekki hækkað á þessu
áiri samkvæmt því sem mér er
bezt kunnugt og jafnvel eru
þess dæmi, að það hafi lækkað
— t.d. í Laxá í Ásum í Húna-
vatnssýslu. Sú á mun vera leigð
fyrir 175 þús. kr. lægri upphæð
en í fyrra. Það var líka kominn
tími til þess að stöðva þessar
endalausu hækkanir. Þetta var
mjög óheppileg þróun. Veiði-
árnar eiga að vera almennings-
eign — þ.e.a.s. þær eiga ekki að
vera dýrari en svo að allur al-
menningur geti veitt sér þá
ánægju að skreppa í veiði a.m.
k. einu sinni á ári. Stangaveiði
félögin hafa að mörgu leyti unn
ið mjög merkilegt starf í þess-
um anda og harnlað gegn ýms-
um ævintýramönnum, sem
unnið hafa veiðimálunum hið
mesta ógagn. Allan veiðiskap
í ám og vötnum þarf að reka
á heilbrigðum grundvelli —
landsmönnum til upplyftingar
og heilsubótar. Það er eini heil-
brigði grundvöllurinn. Og þeir,
sem komizt hafa upp á lagið,
fengið bakteríuna eins og sum-
ir orða það, eiga engar ánægju-
legri stundir en við vötn og ár,
í samfélagi við náttúruna, fjöl-
skylduna og góða vini. Ef þetta
er gamaldágs hugsunarháttur,
þá erum við í Stangaveiðifé-
lagi Hafnarfjarðar enn gamal-
dags — sem betur fer.
MOSKVA
Framhald af bls. 9.
djka flutti kvæði eftir ungt nútíma-
skáld, léleg kvæði með ruglingslegri
Jirynjandi, lausri í reipunum, eins og
snúru, sem dinglar óreglulega. Hvass-
nefjuð túlka réðst á hann og æpti, að
skáidið væri dusilmenni og kvæði hans
gjörsneydd skáldskap.
„Dusilmenni — og siðferðiskjarkur
hans?“ þrumaði Volodjka.
„Hæfileikalaus — honum er úthúðað
í Komsomolskaja Pravda“.
Allir voru í sólskinsskapi. Pavlik lék
á segulbandið. Emma borðaði salat.
Jarðfræðingurinn Júra sagði: „Við höf-
um vanið okkur af að borða
mayonnaise". Ég drakk þrjú glös og
varð reiður — ég veit ekki sjálfur
hversvegna.
„Heyrið mig snöggvast, vinir mínir“,
sagði ég og yfirgnæfði háreystina.
„Vitið þið, að mér þykir afskaplega
vænt um ykkur öll?“
„Toljenka!"
„Tol-ja“.
„Tolja, vinur minn“.
„Það er annars kjánalegt, hvað við
hittumst sjaldan", hélt ég áfram.
„Hvenær vorum við saman síðast?“
„Síðast?“
„Já, hvenær var það eiginlega?“
„Það veit ég“, hrópaði Lilka. „Síðast
komum við saman hjá okkur í Datsja.
Þegar morðdagurinn var auglýstur“.
Á svipstundu setti alla hljóða.
Jajnvel í segubandinu hvein í hemli,
og það stöðvaðist. Þögnin dróst á
langinn, varð kveljandi.
„Er það satt?“ sagði ígor, „það er
orðið langt síðan; hér hefur svo margt
gerzt. Tíunda ágúst.....".
„Við Soja“, hrópaði Pavlik, „við
Soja vtírum heima í ró og nœði....
sjónvarp, segulband.... daginn eftir
spurðu þeir mig á skrifstofunni...".
Og nú fóru allir að tala í einu: „....
og ég segi við hann: ég tek þig fyrst.
Þú, segi ég, auðvirðilegi.... og svo rak
ég hann á flótta, þú veizt, hvenig
ég afgreiði þess háttar“.
„í Odessa tók strákalýður foringja
varðliðsins höndum. En hann var auð-
vitað í einkennisbúningi. Hvað þeir
gerðu þá? Þeir klæddu hann í staðinn
í einhverja larfa og slepptu honum.
SJepptu honum, skiljið þið, og horfðu
á eftir honum. Þeir náðu honum, en
voru dæmdir á eftir“.
„NÚ?“
„Já . . . fyrir rán“.
„Nú skuluð þið heyra, hvað gerðist
í Peredelkíno. Skáldið Kotsétov hafði
ráðið sér lifvorð, umrenninga úr út-
hverfum Moskvu. Hann gaf þeim að éta
og drekka, aðrir rithöfundar höfðu að
sjálfsögðu einnig leigt einhverja, skiljið
þið? Til þess að koma Kotsétov fyrir
kattarnef".
„Nú, og ihvernig fór þetta svo?“
„Hvernig það fór? Þetta urðu hörku-
áflog. Þeir börðust sín á milli“.
„Er annars nokkur, sem veit hve
fórnarlömbin urðu mörg?“
„Aðeins fá í Rússneska sovétlýð-
veldinu, milli átta-níu hundruð og
þúsund. Það sagði mér það maður frá
hagskýrslumiðstöðinni".
„Ekki fleiri? Það getur ekki verið
rétt með farið“.
„Jú, jú, þessar tölur eru einnig gefn-
ar upp í útvarpinu, því erlenda auð-
vitað“.
„Hafið þið lesið skýrslu miðstjórn-
arinnar?"
„Nei, segðu frá henni“.
„Það er þá fyrst um Úkraínu. Þar
var litið á tilskipunina sem fyrir-
mœli. Og þar var hafizt handa.
Æskulýðsfylkingar framtakssinna,
svartir listar, jœja, þetta með svörtu
listana kvisaðist óðara. Þess háttar
verður aldrei haldið leyndu. Hand-
tökusveitirnar fóru auðvitað fýluför,
allir, sem stóðu á listanum, voru á
bak og burt, svo að þœr gripu í tómt.
Og í tilbót fengu þeir ofanígjöf hjá
miðstjórninni — fyrir að draga hug-
myndina niður í svaðið og fara út í
öfgar. Fjórtán riturum úr héraðs-
stjórninni og tveimur riturum úr
svæðisstjórninni varð hált á þessu til
tœki“.
„Er þetta satt?“
„Já. Og í Eystrasaltslöndunum var
enginn drepinn!“
„Hvað segirðu? Enginn drepinn þar?
Nei!“
„Sem sagt! Enginn drepinn —•
punktur!“
„En það er storkun!"
„Það er víst óhætt að segja. Þeir
hafa blátt áfram virt tilskipunina að
líka kvartað yfir skorti á stjórnmála-
legu uppfræðslukerfi í Eystrasaltslönd-
vettugi. í skjali miðstjórnarinnar er
unum — það var líka einhverjum vikið
frá þar“.
„. . . . hleypur eftir götunni, æpir
og skýtur, skýtur. Kúlnaregn inn um
gluggana. Hvaðan hann fékk vélbyss-
urnar? Hann heldur fyrirlestra um
efnisprófanir í flugtæknistofnuninni . . .
Og við læstum hurðinni, drógum niður
gluggatjöldin og tefldum skák. . .
„...í Izvestía-greininni eftir hana,
hvað heitir hún nú aftur, Júlena Konon
jenko, um hina uppeldisfræðilegu þýð-
ingu fyrir æskufólkið. Hún hafði á ein-
hvern hátt sett það í samband við
vélvæðinguna og óræktarlöndin
eystra
Framhald á bls. 12,
10 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
29. maí 1966