Lesbók Morgunblaðsins - 10.09.1967, Blaðsíða 11

Vetrar-
ferðirnar
taka á
faugarnar
F lestum er svo farið, að þeim
finnst talsvert f ráðizt að aka í einum
ófanga milli Akureyrar og Reykjavíkur.
En mörgum finnst þetta full erfitt og
skipta lei'ðinni í tvennt; tjalda einhvers-
staðar eða kaupa sér gistingu á miðri
leið norður. Þeim hinum sömu myndi
sennilega bjóða í grun, að það væri
erfið atvinna að annast flutnTnga milli
Reykjavíkur og Akureyrar og aka
hlöðnum vörubílum þessa leið án hvíld-
ar. Ottó Laugdal ó Akureyri er einn
þeirra manna, sem gert hefur flutninga
Ottó Laugdal annast þungaflutninga
milli Reykjavíkur og Akureyrar.
að atvinnu sinni; honum vex ekki í aug-
um að aka stórum vöruflutningabíl í
einni lotu þessa 450 km milli Reykja-
víkur og Akureyrar. Ottó hefur raunar
góða þjálfun; hann var um þriggja ára
skeið bílstjóri hjá Ólafi Ketilssyni, sér-
leyfishafa á Laugarvatni, en nú er hann
búinn að vera búsettur á Akureyri í
rúm 4 ár. Ég hitti Ottó á förnum vegi
og spuröi hann, hvort þetta væri ekki
iýjandi starf.
— Jú, þetta verður .víst að teljast
fremur lýjandi starf. Þó finnst mér það
ekki svo mikið yfir hósumarið, en vetr-
arferðirnar eru oft erfiðar og fara illa
með taugakerfið. Maður finnur það ef
til vill ekki svo mikið meðan á átökun-
um stendur, en þreytan segir il sín
eftir á.
— Og þú rekur sjálfur bílaútgerð?
— Já, ég er með sænska bíla, bæði
Scania Vabis og Volvo. En nú ætla ég
að láta þá, því ég er áð kaupa þrjá
ítalska vöruflutningabíla af OM-gerð
og þeir eiga að leysa þá sænsku af
hólmi.
— Það mundi líklega vera allmikið
fyrirtæki að kaupa þrjá slíka bíla í
einu?
— Já, því er ekki að neita. Þeir kosta
um það bil eina milljón islenzkra króna,
hver þeirra. En þetta eru mikil og góð
verkfæri; þeir eru frambyggðir og burð-
Framhald á bls. 15
Kristján frá Djúpalæk skýrir frönskum túristum frá leyndardómum minjasafnsins.
Bœrinn
er þungur
en
raungóður
og
stabíll
eir sém haldnir eru þeim for-
dómum og misskilningi, að Akureyring-
ar séu ekki iéttlyndir menn og skemmti-
legir ættu að tala við Kristján frá
Djúpalæk. Hánn er vörður í Minjasafni
Akureyrar, þegar það er opið, og það
var reyndar ekki næðissamt að tala við
hann þessa stund, sem ég hitti hann,
því það var talsverður straumur af út-
lendingum. Kristján hafði svör á reiðum
höndum um alla hluti, sem þar voru
innanstokks. Þarna eru margir einstak-
lega skemmtilegir munir eins og nærri
má geta, því margur góður gripur hef-
ur án efa borizt til Akureyrar á öld-
inni sem leið, og ætti nægilega mikið
af þeim að vera varðveitt ennþá til
þess áð safnið gæti orðið verulega
eftirsóknarvert. Það er það núna þegar,
og ekki sízt vegna þess að Kristján seg-
ir skemmtilega frá öllum hlutum og ger-
ir það með ánægju. Hann er maður
fimmtugur að aldri; ég man það vegna
þess, að úrval ljóða hans, „í víngarð-
inum“, kofn út í fyrra á fimmtugs-
afmæli hans.
— En þú hefur ekki alltaf átt heima
á Akureyri, Kristján?
— Nei, síður en svo. Hingað kom ég
fyrst 1937, og þá var nú ekki neitt smá-
ræðis upplit á manni. Hugsaðu þér, ég
bar eitt af þessum kasskeytum, sem nú
eru ekki til lengur, en þú manst
kannski eftir þeim, þau voru með gljá-
andi skyggni, og mikið hefur þetta ver-
ið tilkomumikið.
— Fyrst þegar ég heyrði þín getið,
áttirðu heima í Hveragerði.
— Ég bjó í Hveragerði frá 1949—
1961; þá hélt ég norður aftur til að
ritstýra Verkamanninum. Ég kunni vel
við mig í Hveragerði á þessum árum og
þar voru nokkrir menn, sem maður
gleymir seint: menn eins og Höskuldur
Björnsson, Kristinn Pétursson listmál-
arar og skáldin Jóhannes úr Kötlum,
Kristmann Guðmundsson og Gunnar
Benediktsson. Þetta var eina listamanna-
nýlendan, sem hér hefur sprottið upp
og stærri bæir hafa orðið að sætta sig
við að eiga minna af listamönnum en
Hveragerði átti á þessum árum. Við
höfðum ógætt samband okkar í milli.
Stríðið hafði haft áhrif á líf okkar og
flestir vorum við í Hveragerði af efna-
hagsástæðum. Það var ódýrara að lifa
þar en í Reykjavík. Húsnæðið kostaði
minna og hitinn var svo ódýr. Svo fóru
menn að týnast í burtu, einn af öðrum
og efnið sigraði andann: Garðyrkju-
menn lög'ðu staðinn undir sig.
— Mér hefur alltaf þótt Hveragerði
leiðinlegur staður. Er ekki vont að yrkja
þar?
— Jæja, ekki sem verst, en þó hefur
mér líklega gengið betur að yrkja hér
á Akureyri.
— Finnur þú af þínu skáldlega næmi
einhvern mun á Hvergerðingum og Ak-
ureyringum?
— Jú, ég er ekki frá því. Sunnlend-
ingar eru yfirleitt opnari í viðmóti og
frjálslegri. Þar fyrir kann ég vel við
mig hér á Akureyri. Bærinn er svolítið
þungur en raungóður og stabill. Veðrátt-
an er það líka, hún er eins og fólkið,
eða þá fólkið er eins og veðráttan.
— Nú er talsver'ður hópur ljóðskálda
hér á Akureyri.
— Jú, það er Heiðrekur frá Sandi,
Bragi Sigurjónsson, Guðmundur Frí-
mann, Rósberg G. Snædal og Einar
Kristjánsson.
— Að ógleymdum Kristjáni frá Djúpa-
læk. Aftur á móti skilst mér að mynd-
listin á Akureyri standi hér um bil á
núlli.
— Það er því miður rétt, að hér er
ekki um naina myndsköpun að ræða sem
því nafni gæti kallazt og það ber of
sjaldan við, að góðir málarar komi að
sunnan til að sýna verk sín hér.
— Mér hefur skilizt á þeim, sem það
hafa reynt, að það sé fremur þýðingar-
lítið að efna til mvndlistarsýninga á
Akureyri. Mér skilst, að aðsókn sé lít-
il nema þegar Steingrímur á í hlut.
— Það er rétt, að aðsókn hefur ekki
verið mikil, en ég held áð augu Akur-
eyringa séu að opnast. Það er draumur
okkar í stjórn þessa minjasafns að
byggja við það og hafa þar húsrými
fyrir myndlistarsýningar.
— Yrkir þú hér í safninu þegar ferða-
mannaárstíðin er liðin hjá og ró tekin
að færast yfir staðinn?
— Ég er skáld í mánuð á ári hverju;
yrki þá í skorpum. Þessi ljóðavertíð er
venjulega í janúar; þá yrki ég allt upp í
7 kvæði á nóttu.
— Eingöngu á nóttunni?
— Já, ég hugsa aldrei heila hugsun
fyrir hádegi, en nóttin er minn dagur.
— En af hverju kemur andinn fremur
yfir þig í janúar en aðra mánuði ársins?
— Eg veit þáð ekki vel, en kannski er
það fyrir vonina um hækkandi sólar-
gang.
— Þú ert maður endurfæddur hef
ég heyrt og manst gerla eitthvert merki-
legt atvik úr fyrri jarðvist.
— Það eru allir endurfæddir utan
þeir, sem eru glærir hálfvitar. En þetta
atvik, sem ég man eftir úr fyrra lífi
og hef stundum sagt frá, er kannski
ekki svo merkilegt eða skemmtilegt að
það taki því að vera að rifja það upp.
Framhald á bls. 14
T<5>

Ýmsir gamlir munir í minjasafninu á Akureyri.
10. september 1967
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS H