Lesbók Morgunblaðsins - 29.09.1968, Page 1
□ □
jcmí^xc
Oi
J
Tilihlökkunin var óumræðileg og ég
aðeins á f jórtánda ári.
Fyrstu göngur unglinga eru ætíð við-
burður og ekki síst þegar þæx eru um
'leið mikilsháttar göngur.
Að vera kominn í þá tá að teljast
gjaldgengur gangnamaður.
Ja, hver er annars enn kominn til að
segja það og sanna?
Þeistareykj aland er á miðri Reykja-
heiði. Þar eru Þeistareykiir, sem af og
til var býli áður fyrr, óra leið frá
öðrum bæjum og jafn lanigt til fjögurra
kirknai Iiúsavíkurkirkju, Gairðskirkju
í Kelduhverfi, Reykjahlíðarkirkju og
Grenjaðarstaðarkirkju, sem var sóknar-
kirkjan.
Jæja, þar förum við þá, tveir sitrákl-
ingar jafnaldrar frá Sandsbæjum, Sandi
og Sílalæk. Ég var nokkuð stór og
sterkur eftir aldri, hinn mikið minni
vexti. Ég á afa-Rauð og Friðjón Jónas-
son á Skjóna gamla minnir mig. Mal-
pokarnir hossast og dingla, því við
höfum gaman af að láta skokka austur
göturnar.
Og áður en dregur að dagsetri. í
Þverárhlöðu verðum við að komast
meðan ratbjart er. Hvorugur hefiur far-
ið þessa leið áður.
Ég vil engae þreyta með masi um
hlöðuvistina, enda búinn að gleyma öli-
um orðaskiptum nema heilsun gangna-
foringjans, er við birtumst í bagga-
gatiinu:
— Jæja, sagði hann, eiga þetta að
heita gangnamenn og fuliltrúar stór-
bændanna á Sandsbæjum? Og þetta er
sent upp á reginfjöll, þar sem alJira
veðra er von. Hvað haldið þið nú dreng-
ir mínir að verði úr ykkur þar ef
illviðri gerir, þoku eða stórhríð?
Bkki vil ég fuilyrða að þetta sé orð-
rétt, en svona var meiningin.
Báðum mun okkur Friðjóni hafa
orðið svipað við, því nógur var metn-
aðurinn, að ég ekki segi stórmennsk-
an.
Gangnaforinginn var Gísli í Prest-
hvammi Sigurbjörnsson, þaulvanur
stjórnari í Þeistareykjalandi, maður um
miðjan aldur, orðskár og oft neiðarleg-
ur í ávörpum og tiisvörum, svo að af
bar.
Ég neita því ekki að mér fundust
þetta kaidaæ viðtökur, svona að
óreyndu, og tilhlökkun okkar beggja
mun hafa snúist upp í bjargfasitan á-
setning að duga nú eða drepast eila,
þegar tii aivörunnar kæmi austur þar.
Upp risum við rúmlega tveim tím-
um á undan fyrstu skímu eftir engan
svefn í hlöðunni, þó heyið væri þurrt
og gott, hjá Árna.
Heilsan gangnaforingj ans sauð í okk-
ur, að minnsta kosti mér.
Leiðin lá um Geldingadai að Sælu-
húsmúia fyrsta sprettinn.
Þarna mjökuðumst við áfram í blek-
myrkri grýtta götuna og ríðum þö
slembing þar sem greiðfærast er. Að
Sæluhúsmúla eigum við að vera kotrmn
ir þegar sauðljóst verður.
Sau'ðljóst? Já, þegar sauðkind verð-
ur greind í fáeinna faðma fjarlægð. Þá
er dagur að renna.
Jú. Rétt hafði Gísli reiknað. Tæplega
sauðljóst þegar að Múlanum kom.
Varla get.ur heitið að þarna fái hest-
ur naslað. En þó stigum við af baki.
Það var ára- og aldavani. Svo hópuð-
umst við saman á Sæluhústóttinni, sem
er á hæð. Það var líka vani.
Sæluhúsið var fallið fyrir fimmtíu
árum eða hundrað. Nafnið er fallegt
en. varla hefur byggingin verið mjög
sæluleg að mati okkar, sem böðum í
rósunum. Liðlega eins mannslengd.
Afdrep þó í óveðrum á miðri leið mill
Kelduhverfis og Reykjahverfis. Það er
lakur skúti, sem ekki er betri en úti.
Hér byrjum við að skipta okkur,