Lesbók Morgunblaðsins - 30.11.1969, Blaðsíða 5

in eymdin neyddi bann að lok-
um til þess að ná sambandi við
þennan útstillta hlut og gæða
konuna lífi.
Þarna var hún loksins farin
að ganga með tillærðum tígu-
leik sinnar vaxk"'nndu mýkt-
ar, ganga ein og stolt um mark
aðstorgsins gömlu brautir eins
og hún væri að falbjóða gerv-
ið reikulu æskuvændi heims-
tízkunnar.
Nú var kona á boðstólnum
og fór um saiinn með áferð-
arfallegum hreyfingum, létt og
örugg eins og pensildeliría snill
ingsins, hún sigldi sínum dyfta
líkama ásýndar líkt og nýupp-
gerður smurningur sem hrakt-
ist fyrir marmskæðum stormi
eftir eyðimörkinni; feyktist um
háifrokkna velli sýndarljóm-
ans.
Þær komu fyrir sjónir gest-
anna ein af annarri og brosin
lokuðust inni í skjannahvítri
keilu ljóssins; þessi bros
minntu á hvít fiðrildi á um-
komulausu flökkti um myrknð
og þau kunnu að örva mann-
anna hjörtu eins og létt raf-
magnsstuð meðan verið var að
miðla gestum staðarins tilveru-
dramanu yfir bólandi kampa-
vínsskálum; getunni dýru að
töfra mannskapinn, kynvæða
þessi flatneskjulegu mannlífs-
höf heimsborganna.
Þessar konur voru núna til
sýnis á staðnum og fólkið virti
þær fyrir sér. Það var nú.
Skoða. Loksins var kvöldið
upprunnið í rás atburðanna að
rýna innam úr myrkri staðar-
ins. Augun fæddu glóð eins og
rauð ber tyllt á kokkteilpinna
að gefa gaum þessum fáguðu
hreyfingum konunnar sem
bærðust innan í keilu ljóssins,
þessu dæmda lífi, sem komst
ekki burtu; famigað eins og
dvergur í flösku að reyna
að sundra gegnsæjum múr hins
útstikaða fangelsis og flýja,
flýja á náðir myrkursins út úr
rafmagnshvítum ljósdeplinum
sem varpað var niður á gang-
brautina í eltingarleiknum við
konu um blásvartan rökkur-
reyk staðarims.
Dauf rafmagnsljósin glittu á
tómar sósukönnur og súpu-
skálair í höndum þjónanna og
á glös og flöskur á stálbökk-
um sem hvíldu á krepptum
handlegg. Þjónamir höfðu
dregið sig í hlé við hvítmál-
aða veggina og horfðu út í sal-
inn eins og þeir væru inmstillt-
ir á rás atburðanna: Hvað kom
í hugann meðan augun í myrkr
inu voru að viða að sýnum og
skildu einhvers staðar eftir
grumdnn stóra; að vega og meta
hvað bauð sig falt til skoðunar,
hina skelfdu bráð sem titraði í
kvikunni eins og óttinn gæti
ekki gripið um hjartans strengi
konunnar við að harfa á alla
þessa hvítskellóttu andlits-
mósaik í myrkrinu (kannski
bleika drauga) meðam verið
var að komast að niðurstöðu,
draga þéttriðin netin um myrk
lón hugartins unz þau þrengd-
ust að fjálgri niðurstöðunni,
þessari bráð, einni konu sem
allir höfðu á sliku andartaki i
sigtinu.
Og fólkið dundaði sér við að
skoða samkvæmt geómetrískri
verðskrá sýningarinnar og
andlitin Ijómuðu af auðsæju
stolti þegax hver og einn setti
sinn lýðræðislega kross á
spjald eftir að hafa kannað
fengnar stærðir og þætr vídd-
ir sem buðust í göngulaginu.
Og birosinu.
Þessu brosL Hvemig vair
hægt að gleyma? Nei, enginn
mátti gleyma þeirri hvítu
grímu sem þóknaðist að breiða
yfir samkvæmisblygðunina. Nú
reið á engu að týna né gleyma
né sleppa flíri úr sýningunni
sem falið gæti í sér nokkurt
gildi fyrir skelfingarfullan
heimimn þegar hann lifnaði í
hvítri frystimgu btros&imis á Mit-
stjörfum maskanum; þessu
króníska brosi sem smellt er á
andlit vesturheimskra náa af
hinum háttvísa útfararstjóra,
vinum og aðdáendum til hug-
arhægðar í missinum. Og 3lík
upphmessing þótti nú tilheyra
undir opinberum kringumstæð-
um þessa lífs á handmáluðu
andliti konunnar.
Binni og einni konu í grúa-
lífi staðarins.
Og hún, verður þessi dynt-
ótta Rosinante, verður hún
ekki að þjóna undir heinra sínum
í leitinni að draumnum og dilla
þjóðbreiðum gumpnum í
göngulagsdjassinum um sigrað-
ar álfur heimsins: Þessi kona.
Hljóðfæraleikarinm var ekki
farinn að hugsa til hreyfings.
Hamin bedð þjómisömis fótifiriáa siem
annaðist fyllingu glassins,
þjónninn murndi kannski gefa
honum ábendingu um veizlu á
öðrum stað. Honum datt það
óvænt í hug þar sem hann sat
yfir glasi og starði niður á
glæiran ísinn á botninum; yfir
hvurju var manneskjan að
brosa svona. Hann reyndi að
geta sér til um lengd og
breidd þessa merkilega bross
eins og sérfræðingur í flatar-
máli öngvu líkara en brosið
hefði hrapað niður i tóman
brunm glassins. Og eitt og ann-
að hélt hann áfram að hugleiða
um stumd, ikaininisiki væiri það
fast, munnvikin krækzt aftuir
fyrir endajaxla svo að gein I
snjóhvitam spegil tannanma á
ferð um salinn. Eða bleikur
gómurinn festst í skemmdri
tönn. Vissi hann? Gat hann
nokkuð vitað þegar hamn
heyrði ekkert í sjálfum sér með-
an kvöldgestir staðarins vomi
að klappa og teygðu handleggi
bravóandi að hinu ætlaða
steinlofti sem lá svo flatt fyrir
ofan gráan vef reykjarslæð-
unnar.
Og þó hann væri fullur og
leiðinlegur þá hafnaði hanm
með sjálfum sér þeirri hug-
dettu af talsverðri háttvísi að
manneskjan hefði brosað svoma
fyrir viku í oftrausti á eitt-
hverit hiredmsdlkireim.
Hann leit út í salinn á gest-
ina þar sem þeir sátu umhverf-
is hann. Þeir voru að klappa
saman höndum og uppteygðir
handleggir þeirra skorðuðu
þessi höfuð húrrandi og bravó-
andi allt í kringum hann. Um
stund virti hann fyrir sér þenn
an nafnlausa farm veitinga-
hússims eins og hann næði
daufu sambandi við rás at-
burðamna og horfði yfir að gam
alkunnum hljómsveitarpallinum.
Þar stóð hinn samkvæmis-
klæddi kynnir þungur af fitu,
hann virtist vera að segja ein-
hver tíðindi, munnur hans vair
á hreyfingu, opnaðist og lok-
aðist á víxl meðan hann var
að gæla við fínmöskvaðan
knúppinn efst á mjóum stöngli
hljóðnemans, hið rafmaigm-
aða failloslíki staðarins sem óx
stáilisliegið upp úr ffiísalögðlu
gólfimu vanmeganidi að dreifa
þessum tiðindum um salarkynn.
in. Nú kæfði glaumurinn allan
boðskap hans m.eð smita.ndi
mökum kurteisinnar að klappa
og klappa — og klappa.
Koman stóð á hlið við sým-
inigarstjóramm á hljómsveitar-
pallinium. Á andliti hennar var
bjart-ur fímlegur svipur, hún
studdi annarri hendi á liæri og
speglaði lögu'lega nekt sina í
myrkri staðarins ásamt þeim
stöllum sem fallið höfðu umdir
náðarauigu sortérin.garinmar.
ÞæT stóðu í hnapp um gljá-
sveittan sýningarstjóramn og
enigum' duldist að þessi skyndi
frami í mann félagsstig a n um
snart Jemny Dudu, eins og
rmaðurimin saigði: La conquier-
ante du monde. Og það fór
heldur ekki framlhjá neinum
að hún var farin að gráta af
mikiHi stillin.gu.
Fóllkið sá sLgurtárin þungu
hvar þau hröpuðlu undan ákúst
uSum himmablám anum fyrir of-
an au'gun, þessir kláru dropar
gu'suðust úr sínum litfergðu
keldutm og brimuðu lofi til-
kla.ppaðrar dýrðar á seinlegu
remntsli niður hvítdyftar kinn-
arnar eins og skrautlegir
sniglar sem hættu sér inn á hið
kemíska bannsvæði iðmaðar-
versins, skriðú áfram með heim
spekiaogri rósemi unz þeir
þornuðu upp af eitrinu á
þessu gróðlurnakta svæði.
Svo vonu ljósin auikin og
það varð bjart í salnum. Ef til
vi-lil sá Jenny einhvern hluta
gestanna giegmum tárin á svip-
aðan hátt og brenglaða mynd-
speglun á fægðri skeið, ijóski
loðin líkt og gulhvítar fifuir á
svörtu loftinu, ef til vill.
Hún stóð þama og brosti
bara gegnum táirin af þvi að
nú va.r samkvæminu að verða
lokið, hún laut höfði og saug
fegimsarrulega upp í nefið bak
við rósavendina.
Og var horfin að vörirm
sporL
Gestimir tindust burtu og
syfjaðir þjónar sáust fara um
salkvn og slá kusk af borðum
og stólum og annað kastið sló
köldium glampa á mjóa stólfæt-
urna er þjónarmir hvolfdu
stóliunum ofan á borðinu með
smöggri sveiflu.
Annað sást ekki á hreyfimgu
fyrir utan gamla ræstinga.rkell-
ingu sem snerist eins og hátt-
bundið gamgverk í klukku um
salin.n þveran í stórrósóttum
bómiuillarkjóil, hún var að fikra
Fraimih. á bls. 12
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5
30. nóvemiber 1969