Lesbók Morgunblaðsins - 05.04.1970, Blaðsíða 11

all. Sú athöfn var alger and-
stæða svipaðra kosningasigra í
Bandaríkjunum, þar sem ný-
kjörinn forseti hefur sér við
hlið brosandi, velklædda eigin-
konu og snyrtileg börn.
En þegar á reynir er frú
Pompidou manni sínum sá bak-
hjarl, sem ekki bregzt. Á óeirða
tímabilinu í fyrra, þegar það
var svo að segja undir forsæt-
isráðherranum einum komið,
hvort stjórnin héldi velli, vék
hún ekki frá hlið hans. „Það
var hræðilegur tími”, segir
hún, „það mátti heita, að við
vaírum gersamlega ein”.
Skömmu áður en Pompidou
var kjörinn forseti, var hann
að því spurður, hvert hann
teldi hlutverk forsetafrúar í
þjóðlífinu. „Hún á tveimur
hlutverkum að gegna”, svaraði
hann. „Hún á fyrst og fremst
að vera fulltrúi Frakklands
bæði heima fyrir og erlendis.
í öðru lagi á hún að hjálpa
til að leysa ýmisleg félagsleg
vandamál, sem heyra beint
undir forsetaembættið. Það er
ekki ætlun min að hlaða lofi á
konuna mína”, bætti hann við,
„en ég er viss um, að hún muni
gegna sínu hlutverki af sams
konar háttvísi og frú de Gaulle
og frú Coty hafa gert”.
Menn velta því fyrir sér,
hvernig hún muni móta hlut-
verk sitt sem forsetafrú Frakk
lands. „Fyrirmyndina er ekki
hægt að sækja til Ameríku”,
segir hún sjálf. Framkoma og
viðhorf Jacqueline Kennedy
Onassis sem forsetafrúar yrði
talið of „áberandi” í Frakk-
landi. Á hinn bóginn mundi
hún aldrei geta tileinkað sér
sjálfsaga frú de Gaulle. En
einhvers staðar mitt á milli
lífsstíls þessara tveggja, gæti
hún kannski fundið sér stað.
Forsetafrúin er enn grönn
og ungleg, og næstum drengja-
leg í útliti með stuttklippt ljóst
hár. Hún fylgist mjög vel með
nýjustu tízku í klæðaburði.
Frú Pompidou er kaþólsk og
rækir kirkju reglulega. Hún
hefur stutt góðgerðastarfsemi
fyrir fötluð börn og lamaða, og
mun án efa halda því áfram
sem forsetafrú.
Hún hét Claude Cahour áð-
ur en hún gifti sig. Faðir henn-
ar var héraðslæknir i Mayenne
héraði í Suður-Frakklandi, en
móður sína missti hún þriggja
ára gömul. Hún og Jacqueline,
systir hennar, ólust upp hjá
föður sínum, sem umgekkst þær
meira sem stráka en telpur.
Þær voru undir allströngum
Frú Pcimpi' ,iu ásgimt floreistanuim í Elyséeihöll
5. aipnil 1'970
aga og áttu vísa refsingu, yrði
þeim eitthvað á.
„Líklega hef ég þess vegna
tileinkað mér þessa „drengja-
legu” framkomu, segir hún,
„og ég hef alltaf. dáð iþróttir,
svo sem sund, hestamennsku
og skíðaíþróttina. Faðir hennar
lagði henni lífsreglurnar, sem
voru í rauninni allar fólgnar
í spakmælinu: Heilbrigð sál í
hraustum líkama. „Og ég tók
það eftir föður minum að vera
svona opinská í tali. Stundum
veldur það eiginmanni mínum
áhyggjum, en oftast hefur
hann bara gaman af því ”
Bæði hjónin eru einlægir
náttúruunnendur. Þau eiga
sumarhús í Cajarc í fögru um-
hverfi í Suðvestur Frakklandi.
Húsið var upprunalega bú-
garður, sem þau hafa látið gera
upp, og þar unna þau sér
hvíldar með bók eða spil. Þau
eiga sér annað sveitahús nær
París, í Orvillers. Það hús var
upphaflega krá, og rúmar enn
bæði billiard-herbergi og dans-
sal.
Georges Pompidou, sem er
fæddur 1911, var kennari í
bókmenntasögu í París, þegar
hann kynntist konu sinni, en
hún var við laganám í Sor-
bonne-háskóla. Þau giftu sig
29. október, 1935.
íbúðina á I)e Saint-Louis i
París höfðu þau á leigu hjá
Helenu Rubinstein, en heimilið
einkennist af stóru og fallegu
bófkaisiaifin/i, þar sieim mikiið fer
fyrii' ljóðabókum. Georges
Pompidou hefur séð um útgáfu
á safnriti franskra Ijóða, svo
og útgáfu af sýnibók nútíma-
myndlistai-. Sjálf hefur frúin
ekki eins mikið dálæti á ljóð-
um og maður hennar, en kýs
fremur að lesa skáldsögur og
leikrit. Smekkur hennar á tón-
list er nokkuð alhliða. Hún
kann að meta nokkra af nýj-
ustu pop-söngvurum ekki síð-
ur en Bach.
Hún hefur yndi af innan-
hússkreytingum og mun brátt
snúa sér að því að breyta til
í forsetahöllinni, en André
Malraux, rithöfundur og fyrr-
um menntamálaráðheri-a, líkti
höllinni einu sinni við her-
mannaskála. Frú Pompidou er
ljóst, að hún muni engan veg-
inn hafa frjálsar hendur um
innanhússkreytingu hallarinn-
ar — þar þarf opinbert sam-
þykki að koma til — en hún
hefur í hyggju að kaupa þang-
að nútímalegri húsgögn. Hún
viU gjarnan hafa skæi’a liti um-
hverfis sig og nóg af þægileg-
um hægindastólum.
Frú Pompidou velur sér föt
hjá helztu tízkufrömuðum Par-
ísarborgar, svo sem Chanel,
Laroche, og Cardin, en hún er
alls ekki frábitin því heldur
að að kaupa sér föt í stóru
vöruhúsunum. Hún er þekkt
fyrir öruggan smekk og kann
að haga klæðaburði sinum eftir
aðstæðum. Hún hefur gaman af
að prjóna og laga mat. Og eitt
af því, sem hún ætlar að gera,
er að umbylta matargerðinni i
fi-önsku fox'setahöllinni. „Mat-
argerðin eins og hún er nú, er
svo flókin, og nöfnin á réttun-
um svo hástemmd, að maður
missir matai’lystina”, segir hún.
„Við eigum marga einfalda og
góða, þjóðlega rétti, uppi'unna
í hinum ýmsu héi'uðum Frakk-
lands, sem munu njóta sín vel
í forsetahöllinni.”
Björn Jónsson í Bæ
Alagaklettur
að Hofi
ígi
Syðst i garnla túndnu að Hofi,
undir allhárri brekku er klett-
ur, sem kallaður er Skundi eða
Skundaklettur. Hjá þessum
kletti er grösugur hvammur og
lækur rennur meðfram brekk-
unni þar sem klettui’inn er.
Gamlar sagnir hei’ma að í þess-
um kletti búi einbúi, sem
Skundi heiti, sé honum illa við
alla áreitni manna og hefni sín
gi’immilega ef híbýli hans eða
hvammurinn er á einhvern hátt
nytjað af mönnum. Nokkrar
sagnir eru til frá núlifandi
mönnum sem styðja þjóðtrúna
um þau öfl, sem við þennan
stað eru buindin.
Um og eftir aldamótin síð-
ustu bjó á Hofi dugnaðai’bóndi
sem mikið hafði umvélis. Hann
byggði stói’t hús á jörðinni og
var á ýmsan hátt framarlega í
hreppsmálum. Eitt sinn tók
bóndi þessi sig til og gii’ti á
brekkubi’úninni þar sem
Skundi er og niður að læknum
niður af klettinum. Þurfti hann
að grafa fyrir staurum niður á
klettinn og jafnvel niður í
hann. En eftir þetta fór bónda
að ganga allt á móti, lenti hann
í ýmsum vandi’æðum og hrökkl
aðist seinast burtu af jörðinni.
Núverandi eigandi og ábú-
andi Hofs sem er viðurkennd-
ur oi’ðvar maður, segir:
Stuttu eftir að ég kom að
Hofi, breytti ég áðui’nefndri
girðingu, girti af hvamminn við
Skundaklett og hafði þar kvía-
ær um nætur 30 að tölu. Ekki
vissi ég neina ástæðu til þess
að vorið eftir voru allar þessar
ær lamblausar.
Eitt sinn var það, er ég að
hausti til þóttist hafa slegið
það sem nýtilegt var en nóg
gras í Skundahvammi datt mér
í hug að bera niður þar, hafði
þó sögnina um Skunda í huga,
en hugsaði sem svo, að aðvör-
un myndi ég fá ef viðurlög
lægju við þessu. Ég fór nú með
oi-f og ljá og hafði slegið u.þ.b.
3 ljáför, er ég heyri hróp og
köll handan yfir Hofsána. Er
þar kominn bóndinn frá Hofs-
gerði að biðja um hjálp því að
kviknað sé í fjósheyinu. Þá
datt mér í hug að þarna kæmi
aðvöi’unin. Síðan hefi ég ekki
ónáðað Skunda. Lítil stúlka,
sem einu sinni var á Hofi og
sem oft sá fleira en almennt
gei’ðist hjá fólki, hrópaði eitt
sinn er fólkið var við heyskap
á túninu sunnan við Skunda
klett. „Nei, sjáið þið gamla
manninn sem stendur þai’na við
klettinn, hann er snöggklædd-
ur og er alltaf að teygja sig.“
Skráð 1958,
eftir Jóni Jónssyni, Hofi.
■ laBiuiii
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS H