Lesbók Morgunblaðsins - 12.09.1971, Blaðsíða 5

„J'a, þar Iiofíirðti á rettii a<5 sta«<la,“
sagði hann. Hún stóð nú upp og gekk
yfir til hans.
„I»ú ert yndislegur,“ sagði hún og það
var eins og orðin kæinu upp úr síróps-
krukkii. Svo sótti hiin blað og blýant
og tók að lesa fyrir auglýsingu, seni
átti að fara í Vísi daginn eftir. Lík-
lega vildi hún með Jiessari samvinnu
imdirstrika það enn ra-kilegar, að þetta
væri ákvörðun þeirra beggja.
Um nóttina svaf Dabbi illa. En næsta
morgun fór hann með auglýsinguna á
stfgreiðslu Vísis. I»eir lofuðu að koma
henni í blaðið samdægurs. Dabbi lét aft
ur dymar og rölti áleiðis í vinnuna.
Hann var þungur á sér og lífið fór
óíuktarlega í hann, misíur í hugsun-
inni rétt eins og heiiinn hefði verið
lagður í deigan klút.
Þegar hann kom niður á bilalager
fór hann í samfestinginn, sem beið
hans þar sem hann hafði stigið upp úr
honum kvöldið áður. Það var farið að
reka á eftir honum með blístri og alls
kyns skarkala og þegar hann opnaði
afgreiðslulúguna birtust oliukámugar
lúkur nær samstundis, fálmandi gegn-
um ósýnilegan kolsýrlingsvegg. Á
hverjnm morgni greip hann þessi sama
tilfinning. Honum fannst risastór marg-
fætla vera um það bil að hremma sig.
„Fáðu mér kúplingsborða,“ öskraði
einn verkstæðismaðurinn.
„Pakkdós," sagði annar. Allir vom
þeir með tvist í hendi og stundiim
lömdu þeir í járnvarið afgreiðsluborð-
ið með skiptilykli eða rörtöng, þannig
að aJlt lék á reiðiskjálfi. Þetta kölluðu
þeir kímnigáfu og langt, langt inni í
sldtngiim andlitum þeirra vottaði fyrir
brosi.
„Hvemig lízt þér á kosningarnar
í vor?“ sagði karlskröggur, sem var
Habba til aðstoðar við afgreiðsluna.
Alltaf þetta sama dag út og dag inn.
„Hvernig lízt þér á kosníngarnar í
vor? . . . Hvernig lízt þér á kosning-
arnar í vor?“ I>að vTar máttur endnr-
tekningarinnar, sem þessi elliæra sál
var búin að koma sér niður á.
Þegar um hægðist reyndi Dabbi að
leiða athygli gamla mannsins frá stjórn
málnm. Hann talaði um Borgarfjörð,
fæðingarsveit karlsius, doða í sauðkind
inni, nyt í kúnum og heimtur þeirra
Borgfirðinga af fjalli. En það reyndist
erfitt að halda honum við efnið. Hann
var mest úti á þekju, samræðurnar
kannski komnar niður í Leirársveit, en
hugur gamla mannsins enn uppi í Skila-
manriahreppi.
Seinni partinn lét Dabbi karlinn telja
skrúfur. l>að var raunar helber óþarfi,
en betra að liann tautaði einhverja
talnaröð npphátt við sjálfan sig en
hafa hann hangandi yfir sér.
I fyrstu gekk þetta ágætlega og
Babbi hafði nveira að segja næði til að
lesa Vísi, fann þar auglýsinguna, sem
Iiann hafði farið með fyrr um daginn.
En Adam var ekki lengi í Paradís.
„Sagði ég 1089 eða 2089?“ heyrðist inn-
an úr skoti.
„l>egiðu,“ sagði Dabbi.
„Haaaaa,“ sagði karlinn og niyndaði
trekt við eyrað.
„Þegiðu,“ endurtók Dabbi, en karlinn
heyrði ekki neitt.
Á mínútunni sjö fór Dalibi vir sam-
festingnum og stimplaði sig út. Það var
gott að komast undir bert loft og á leið-
inni niðiu* á torg, fann hann hvemig
kolsýrlingsviman rann smátt og smátt
af homim. Veröldin varð nokkurn veg-
in óbrengluð, húsin staðnæmdnst og
staurar allir vissu lóðrétt upp af jafn-
sléttu. Hann náði í gott sæti í stræt-
isvagninum og hundrað fullpinklaðar,
óíéttar keriingar hefðu ekki fengið
haim til liess svo mikið sem hreyfa aðra
aúgnabrúnina, hvað þá að standa upp.
Þegar hann kom heim, var eiginkon-
an í góðu skapi. Angan af mediser-
pylsu umlék hana og Dabbi sá rauð-
beður á undirskál. Hann settist í eld-
húsið og hún snarsnerist í kringum
hann, eins og hann væri gestur á sínu
eigin heimili, gaf hommi meira að segja
sultutau ineð pylsunni. Eftir mat-
inn fíýtti hún sér að þvo upp, ekkert
slen eða illgirnislegur hávaði í linífa-
pöruni. Simhringingum hafði ekki Jinnt
frá því blaðið kom út, sagði hún, sumt
hafði viljað leigja stofuna óséða, ár fyr
irfram, sama hvTer leigan var. En hún
hafði sagt fólkinu að koma, vildi sjá
framan í það.
„Svona nú,“ sagði hún, þegar hún var
búin að gefa Dabba kaffisopa, „lokimi
eldhúsinu, svo að ólyktin fari ekki inn
í stofu og lækki hana í verði.“ Hún
stjakaði honum á undan sér og það var
gott, fannst honum, að sjá hana svona
hýra.
Um áttaleytið tók fólk að streyma að.
Á fyrsta hálftíma komu milli tiu og tutt-
ugu manns. Önnur eins sýnishom af
hinu hrjáða mannkyni hafði Dabbi
aldreí séð. Það var með ólikind-
um hvrers konar fólk var í húsnæðis-
hraki í þessum bæ. Þarna var mein-
lætafólk af öllu tagi. Umkomulausar
ekkjur. Konur sem sögðu da-da framan
í börnin. Afspymurólegir iðnaðarmenn.
skrælnaðir í lófxmuni og með þung
augnaiok, sem minntu meira á svefu en
vöku. Allra þjóða kvikindi í striga-
skóm og gulum vatnskápum. Stelpu-
rassgat, sem virtist halda að lífið væri
einn óslitinn indíánaleikur, en almennt
eins og heilt fótgöngiUið hefði átt leið
um hana.
„Þarna get ég haft. radíógranunófón,"
sagði luín og vildi augljóslega slá ryki
í augu þeirra með þessari ótviræðu
eignayfirlýsingu.
„Kg veit sveimér ekki,“ sagði Dabbi
þegar stúlkan var farin. „Hvernig
leizt þér á enska rithöfundinn ?“
spurði konan. Dabbi hugsaði sig
nm . . . Andskotinn að ég láti einhvern.
listafír vera að sníglast hér heima við
allan daginn, eldri telpan í skólanum
en sú yngri skaðræðislega ómálga. Upp
hát.t sagði hann: „Æ, held maðiir kann-
ist við þessar landeyður, sem koma
hingað og þykjast vera mikilmenni.“
„Mér fannst liann SVO ágætur," sagði
konan.
„Úff . . . sástu skeggið . . . og augna-
ráðið? Ekki kæmi mér á övart þó að
þetta væri þessi lestarræningi, sem
slapp úr fangelsi hjá þeim í vor.“ Hún
leit á hann niður eftir nefinu á sér, að
homim fannst úr svimandi hæð.
„Æ, skelfilegt þurrkloft ertu, Dabbi
minn.“
„En hávaxna konan?“ sagði hann og
lét hana ekki slá sig út af lag-
inu.
„Mér sýndist það vera hálfgerð gleið-
álka,“ sagði hún, „ank þess kann ég
ekki við fólk, sem þykist vera barn-
gott.“
Aftur var hringt og Dabbi fór til
dyra. I gættinni birtist afar ljót kona
með þess háttar nef, sem rignir og snjó-
ar ofan í. Hún var smágerð og mjóir
fætur hennar skröltu innan i uppháum
gúmmíbomsum. Dabbi ætlaði að segja
heuni, að búið væri að leigja stoíuna,
en í |)\í skauzt hún fram hjá honum.
Hún mínnti á sápu og augun í henni
minntu líka á sápu, grænsápu.
„Ég get borgað ár fyrirfram," sagði
hún formálalaust. Þau litu undrandi á
hana. „En skriflegan samning vil
ég fá,“ bætti hún við, „til minnst
tveggja ára.“ Hún virtist ekki hafa
nokkurn áhuga á verðinu, en tók að
æða um allt, hnusaði út í loftið, settist
í hægindastóla og spnrði um venjur fjöl
skyldunnar og háttalag, hvort þau
hjónin skemmtu sér mikið, sagðist hafa
andstyggð á víni og vera hrædd við
fulla menn. Tommustokk hafði hún
meðferðis og sló máli á stofuna. Til
þess að kóróna allt lagði hún svo frarn
ævintýraleg meðmæli. Þau voru rituð á
löggiltan skjalapappír, en neðst var
undirskrift mannsins, sem hafði leigt
henni áður. I skjalinu stóð meðal ann-
ars, „fröken Elínborg er einstök reglu-
manneskja, háttprúð og skil\Tis.“ Þau
voru sem steini iostin og áður en Dabbi
fékk áttað sig, var búið að skrifa und-
ir húsaleigusamning og konan farin.
Tvær khikkustundir liðu. Þau sátu
frammi í eldhúsi og voru að fá sér mola-
sopa. Allt í einu heyrðist skark mikið
og háreysti úti fyrir. Dabbi lyfti gaid-
ínunni og kom þá auga á kerlinguna.
Hún stóð hjá sendiferðabíl og var að
snatta tveimur \Tinnuklæddiun mönnum.
„Þarna er hún blessunin,“ sagði Dabbi
og konan hallaði sér yfir öxl hans.
„Hvað eru þeir að rogast með?“ spurði
hún og Da.bbi fór að gá betur.
,,.Iá, þvílik nuibla.“
„Mér sýnist þetta vera harpa,“ sagði
konan. „Já, svei mér þá, logagyllt
harpa.“ Þau litu agndofa hvort á ann-
að, en vissu ekki enn, hvernig bæri að
túlka tilkomu þessa sérkennilega hljóð-
færis. Það heyrðust skrækar fyrirskip-
anir úr stigaganginum, en síðan opn-
uðust dyrnar. Þau flýttu sér fram að
skoða spilverkið. Kerlingin hringsnerist
í kringum mennina og þegar henni lík-
aði ekki meðferð þeirra á hörpunni,
potaði hún í þá með regnhlíf.
„Hvers konar fyrirtæki er þetta eigm-
Iega?“ hrökk út úr Dabba,
„Ungi ínaður," sagði konan og munnur
hennar varð eins og sól teiknuð af smá
krakka, í miðju eitt pínulítið núll, en
ótal hrnkkur þaðan út í frá, „ímgi mað-
ur, kallið ekki hörpuna mína fyrir-
tæki.“
„Spilið þér á þetta?“ spurði kona
Dabba.
„Ég er í Symfóníunni,“ svaraði hún,
án þess svo mikið sem lita til hennar.
Dabbi var ekkert inni í tónlist, en
hann vissi að symfónía var eitthvað
mjög varhugavert,
Jíæsta morgun fór Dabbi til vinnu
sinnar eins og venjulega, En það var
ekki fyrr en um kvöldið, þegar hann
kom heiin, að hann áttaði sig tU fnUs
á því, hvers vegna fröken Elinborg
hafði fengið svona ljómandi góð með-
mæli. Hún hafði verið að æfa sig niest-
an hluta dagsins, sagði konan, og enn
mátti heyra hana plokka strengina. í
fyrstu reyndu þau hjónin að haMa
uppi nauðsynlegustu samra“ðtmi, en það
var ekki viðlit.
„Farðu inn og segðu henni að hætta
þessum hávaða," öskraði Dabbi.
„>Tei, far þú,“ sagði konan. Uengra kom
ust þau ekki, þvi nú yfirgnæfói hörpu-
leikurinn aila mannlega raust. Þau litu
þögul hvort á annað og skilnaðaranð-
rúmsloftið gnifði sig sem óðast yfir allt.
Bráðum yrði farið að gnísta tönnum.
Dabbi var öskureiður, ekki sizt út í
sjálfan sig, fyrir að hafa látið þessa
músikölsku kerlingartruntu uarra sig.
Ekki nema það þó, tveggja ára skrif-
legur samningur. Hann hafði enga Iyst
á kvöldmatnum og þegar hann fann að
iliskan var að ná undirtöknnnm, rauk
hann út og skellti á eftir sér. Lengi,
lengi gekk hann nm götnrnar iiamstola
af reiði. Hann sá fyrir sér fröken
Elínborgu, mjóir fætur innan í ljósum
ísgarnssokkum og svo harpan, loga-
gyllt. Ja, — þessi Trabantbili ætlaði að
verða þeim áýrkeyptur. í mörg ár hafði
hann lagt liart að sér til þess að kom-
ast yfir íbúð og nú var svo komið, a«5
luuin gat hvergi tyllt sér nema á ein-
hvern valtan eldhúskoll. Þetta hugsaði
liann og gekk áfra.m, en tíminn flaug
lijá. Þegar hann ltom heim aftur var
harpau hljóðnuð og eiginkonan komín
í bólið. Hún var að lesa í bók elns og
fyrri daginn.
Framliald á bls. 10
12. september 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5