Lesbók Morgunblaðsins - 14.11.1971, Blaðsíða 13

ASORÍKVR WELTI: " GöNGUM XJ'T, EKKI ER KéR VON
EFXIR >AÐ GEWGU ÞEIR V7T OG
FENGU TflR BFrflfl. LI-BVSI2LU
flSGRlFIVR GflKKtfl '&'I OG ílffiST, TjONUJA. HELGl TRJflXááOJV,
I?A KARI.SÖXMUWTflRSOW, >A QRlMUR N<TKLSSOTJ, ÞA.
SKflRPÍieeWN...
SIGFÚSSYWIR SÆKOfl NÚflTÁLIB. >E1R NEFNDV VOTTA OG BVW1
IWÁLSSONU-Jfl fl.Ð RLV-Ðfl TIL ElBSPTflLLS SÍNS.
ÞÓRKflLLUR ASöRl>lSSOW...FflNN VSO TU-flB SÁ HHFÐl LVST
SÖKINNI, ER SANNIR LflGflLESTIR VORU A OG SaÁLFtTR VflR
IjTLflQI." Tili HVER.S fllÆLIR >t/ >ETTA?" SPI7RÐ1 FLOSI. •
/TÖR©UR VALGflR;ÐSS0N...hflFÐlJ
LÁTIÐ AF hÖNDU/fl. SÖKINA OG
SELT í FlENDUR SlGPUSSoNU™
Svo sterkt og einróma lof fær
Halla, að þegar næsta bók
bins ný.ja snillings kemur út, ár
ið eftir, sagan Heysing, þá
áræðir hann að leyfa að ir.án-
aðarblað Þorsteins Gíslasonav
Óðinn segi frá því, að Jón
Trausti sé enginn annar en
„Guðmundur Magnússon skáld,
eða Guðmundur Magnússon
premtari, ef sumir vilja heldur
heyra hann nefndan svo.“
En nú verður ekki aftur tek
in sú viðurkenning sem skáid-
inu Jóni TrauS'ta hefur hlotn-
ast. Leysing-u er tekið með
miklu lofi, og þá ekki siður
framhaldi Höllu, fjórum bind-
um Heiðarhýlisins. Þau „vöktu
meiri og meiri athygli og loks
svo að bindin flu.gu út um leið
og þau kornu i bókabúðir.“
(Þorsteinn Gíslason). Vinmu-
maðurinn frá Melrakkasléttu
varð á nokkrum árum ei.tt mest
lesna og vinsælas'ta skáld
landsins.
Mér er í barnsminni að fólk
els-kaði HöUu, stríddi og grét
með þessari iánlitlu, göfug-
lyndu kon,u; tók lifandi þátt í
kjörum hennar, en fannst það
lika þekkja náið aiila hennar
sveitunga, beið þess með
óþreyju ár eftir ár að vita
meira um hvernig þessu fólki
vegnaði og örlög þess réðust.
Og enn i dag eru þessar sög-
ur ei.tt hið vinsælasta í ís-
lenzkum skáldskap okkar aidar
og allt útlit á að þær reynist
sígildar bókmenntir.
En hvernig farið hefði ef
ekki Jón Trausti, skáldme nni í
leyndardómsfullu dulargervi,
hefði leyst af hólimi Guðmund
Magnússon prentara og leikara
smáhlutverka í Iðnó, inun um
alia eilífð verða óráðin gáta.
14. nóvember 1971 LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 13
Jón E»órðarson,
frá Borgarholti
Nu
drúpir jörð...
i.
Nú drúpir jörð með húm og haust
og hrím um bleikan hvarm,
og sérhvert vordags sólarljóð
er svæft við móðurbarm.
Og' dökkar svelgja hrannir heis
hvert hnípið jarðarblóm,
en fræið moldar hjúpar hjúp
sinn helga leyndardóm.
Og djúpt í sefi sofnar rótt
livert seiði í lind og tjörn,
en Xágt í hýði leita skjóls
hin litlu moldarbörn.
n.
ICg man þig bezt, þó birgi sól,
þitt bros, þinn geisladans,
þú góða dís, sem breiddir blóm
á brautir sérhvers manns,
sem glæddir heitan hjartans eld,
en hlúðir þreyttri sál,
sem lyftir hug á ljóssins væng,
og lægðir harmsins bál.
Þú rakt.ir sundur rnkkvans feld
og raufst hin sterku bönd,
en veikt og smátt til ljóss og lifs
þú leiddir mildri hönd.
Nú myrkvast svið, en mynd þín ijúf
liún máist seint úr hug.
-------Hve skammt á vor til hausts og hels.
-------Þú hraða tímans flug.
Jakob Jónasson
Rósin mín
I»ú fagra vor og yndis blómið bjarta!
1 blöðum Jæss og krónu slær mitt hjarta.
Ég elska þig og um mig streymir andinn.
Að yrkja um rós er stærsti og mesti vandinn.
Við bros þitt fagurt lyftist hugsjón hærra,
í hnga mínum breytist smátt í stæiTa.
Er lifi ég frjáls í björtu blómaríki,
þú birtist mér í sjálfs þín guðalíki.
I»ín litadýrð er allri fegurð fegri.
Hvar finnst á jörðu sköpun yndislegri?
Þú fyllir hjörtun göfgi og ástareldi.
Ó, vaktu hjá mér, rós, að hinzta kveldi.
I»n kalda haust, um langar naprar nætur
náttúru-guðinn seinna rís á fætur.
Söngfuglar hljóðir kveðja fegurð foldar,
er fegursta rósin hnígur dauð til nioldar.