Lesbók Morgunblaðsins - 27.01.1974, Blaðsíða 16

i u?p STR- flurrt - KÓiT Klflf)' ■ íic ■ o Zö J3u.fi*.- V UC< SPtl- VÐ - Tft 'l
ÖS- V'--
/ JtM \ ÞÍ2- i K- KUK FO « - fJHFbl rf Si u !- PtPrtxJ
V s r X>ý K 5 'e R.' H Ló'. 1 1
. oJJ KK- o - PP ^(9 K. Ð i rJ N l
Vír RVC- i t'l bt
• ■ - . V \ / FKPlK
o 5 KR' l Pf\ Ué <- r>fP» >HL- ■a re i ■/»'/
uv v/vji :— 'ftU- u £> $tcz- 1 rfl
u z. r'í-F- u FL- TÓ 1 r.
l£> ÍLrtiTY F£g IK faiZdLk l.o>T- l H
m'e k - UÐUR ídR
** i itrr Uo r- kU S OL Kftpp- /Of LU/Í
fUVl- Soí) roVN &ue>í - t>r»v- u >r« Ærr/tZ- ;crur< Tib'i & - uUS. L£W- A'R pRLUf/) “ Sfr> ‘ £i i-JS
L l n 5K--SOX sróp dRÐ >K - £K?ft
IR. F O (< -
fiKIC 1 eirtKáit f£úO\
OKÐ SKlMN l£> - « ur. HöUt-
fíWl F£ t\l
K&“ OTÍ m
V fixJpidí, N > STÖK- ftR
Lausn á síðustu Rrossgátu
* r MfLfl K'flííi v\ í i áat> ST Fl Ýr IR uRm' R. rev’-iBfn SKoxfl 56n*(l
mV —> L Æ T V.V P Vr F A K 1- E
ge/M-* IÐ V A L A N íoVk S ö L V 1
SfiJCM 1 L L ÓUÐIK v«r<-- /t s l K ÍTrtfgR FIIK- fc Ð
Krn- Bló^. I£> r°n- ierrj /uc* K'RcfK HETT- 5 N A 4 A í KrtP- Prt L R 1 L L R
Ht6T- rn- F R U T n L £ 4 A K '£KiK uf. N f R
LoF- R o' ÍÁ A íí. fiSK- A' A R. «p5 K f<wn.. S U L«M0í F/tRI
r* e s m nff- on. F A’ 1 K "AP'* - K 1 T a N U M £
Hua- Uk- s 1 H N> \ Ð RM fc- s BitUic. gbr N 0 T 1 R P
s M E l é> WíK - s K 1 N M I £> L£IT spr- i A'
H K AR- To3- 1 i> F«R ffK-Kl r» 6£> 5 V A Ð OVl9,M iK-fio N f) U T 1 N
e R T Klff- - A' T A K \ N (4 'a a K fí 4 4
T r A R N A R nuo- ■- 1 HUL iKén N A’ ■ r P R
T 6 P- R R A 4 N 1 V" F A L L Á
1 l l HB.- eitJ- K A R A N r Foft- JR ' 6i n A L L
Nistið
Daginn eftir var ungfrú Frost venju fremur eftirlát.
HUn svaf í öllum kennslustundum. Og seinna fórum við
uppáhaldsleiðina mína — fram hjá sælgætisbúðinni, þar
sem hún keypti handa mér brjóstsykur, og siðan eftir
gangstígnum meðfram járnbrautarteinunum. Skömmu
eftir að við komum heim, heyrði ég vatnið renna í
baðkerið. Ég flýtti mér að fara að skoða nistið.
Ég var í allra bezta skapi, þegar ég opnaði nistið. Ég sá
allra snöggvast bregða fyrir verndarenglunum, eins og ég
kallaði hvítu hundana tvo, áður en garðurinn birtist,
baðaður tengsljósi. Aftur kom ungfrú Frost gangandi
fram á grasflötina. I þetta sinn ætlaði ég ekki að missa af
neinu. Égþorði ekki einu sinni að depla augunum. Og þá
sá ég dálítið furðulegt. Ungfrú Frost sneri sér við og leit á
húsið, eins og til að gá að því, hvort nokkur sæi til sín.
Leiftursnöggt breyttist hún í útliti, minnkaði og var, áður
en ég vissi af, kominn á fjóra fætur. Hún var hundur —
það var enginn vafi á þvx. Ég var stórhrifinn. Ég vildi
óska, að ég gæti gert þetta, hugsaði ég með sjálfum mér,
meðan ég horfði á hana hlaupa um í garðinum, þefandi af
runnunum, og við og við horfði hún upp til tunglsins. Allt
í einu sá ég eitthvað til hliðar á grasflötinni. Mér sýndist
það vera köttur. Hann hreyfði sig ekki, er hann varð
hundsins var. Hann hefði átt að leggja á flótta, því að í
einu stökki var ungfrú Frost komin að honum. Það var
eitthvað tryllt og hryllilegt við það, hvernig hún hremmdi
hann, hristi hann ofsalega og þeytti honum síðan bak við
runna — eitthvað hryllilegt. Samt var það heillandi á sinn
hátt. Nú sá ég myndina af garðinum leysast upp, og
verndarenglarnir birtust á ný. En það var merki um það,
að ég ætti að draga mig i hlé, ég var alveg viss um það.
Þeir voru áreiðanlega á mínu bandi, þeir ætluðu ekki að
láta mig lenda i klónum á hinni undarlegu ungfrú Frost.
Ég sneri aftur inn í barnaherbergið. Ekki vissi ég, hvað ég
ætti að hugsa um allt þetta, sem fyrir augu mi'n hafði
borið.
Eftir á að hyggja, var ég ekki viss um, að það væri svo
skemmtilegt að njósna um ungfrú Frost, þó að ég vildi
helzt ekki viðurkenna, aðég væri raunverulega hræddur.
Eftir morgunverðinn næsta dag, ráfaði ég einn út í
garðinn. Eiginlega á móti vilja mínum nálgaðist ég
runnann, sem ég mundi eftir frá því kvöldinu áður. Ég
gægðist bak við hann. Þar lá köttur nágrannans. Hann var
bersýnilega hálsbrotinn, og það var fullt af ógeðslegum
flugum kringum augun á honum. Andartak stóð ég og
starði á hann og minntist þess, hversu fallegur þessi
köttur hafði verið, og hve oft ég hafði klappað honum og
strokið hann. Svo hljóp ég aftur inn, og tárin runnu niður
kinnar mfnar. „Hvað er eiginlega að þér?“ spurði ungfrú
Frost, meðan hún reyndi að þurrka mér um augun.
„Viðbjóðslegi .. . grimmi .. . hundur," sagði ég, milli þess
se:n ég öskraði.
Sfðan sleit ég mig lausan, hljóp inn f svefnherbergið
aitt og henti mér upp i rúm. Innan úr bamaherberginu
heyrði ég hásan og kaldrananlegan hlátur. Á þessum aldri
eru flestir fljótir að skipta um skap, býst ég við, og margt
gleymdist á stuttri stundu. Undir kvöldið hafði ungfrú
Frost tekizt að róa mig, þótt ég liti ekki lengur á hana
sem meinlausa, gamla konu, er byggi yfir þeirri undra-
gáfu að geta breytt sér í hundslíki að eigin geðþótta. Ég
var heldur ekki lengur hrifinn af því að hafa njósnað um
hana. Þegar hún fór í bað um kvöldið, sat ég í mesta
sakleysi inni í barnaherberginu. Þannig liðu tveir eða þrír
dagar. Eg komst að þeirri niðurstöðu, að nistið hefði leyft
mér að skyggnast inn í framtíðina. Enn liðu nokkrir
dagar, áður en ég fór að fá sjálfstraust mitt á ný, og um
leið fór ég aftur að verðaforvitinn.
Einu sinni enn, sagði ég við sjálfan mig, ég ætla að
skoða nistið aðeins einu sinni enn og svo aldrei framar.
Nokkra daga sagði ég þetta við sjálfan mig, en það var
eitthvað, sem hélt aftur af mér. En dag nokkurn reiddist ég
við ungfrú Frost, rétt áður en hún var að fara í bað. Ég
held, að hún hafi reitt mig til reiði af ráðnum hug. Ég
ákvað að hefna mín á henni, fór borubrattur inn í her-
bergið hennar og opnaði nistið. Ég hafði ennþá tima til að
skipta um skoðun, því að það liðu einar tvær mínútur, þar
til skýin fóru að myndast í glerinu. Þá var það um seinan
því að nú tók ég að gerast æstur. Ég horfði óþolinmóður,
þar til verndarenglarnir birtust, og loks kom garðurinn í
ljós. En var þetta garðurinn? Þarna var sedrusviðurinn og
grasflötin — en hvernig stóð á þessum girðingum, og hvað
var orðið af rósagarðinum?
Ég trúði varla mínum eigin augum, og nú fór ég að
verða smeykur. Mig langaði til þess að loka nistinu í flýti
og hlaupast á brott, en ég gat hvorki hreyft legg né lið. Á
móti viljamínum sá ég tvær verur koma út úr húsinu —
mann og hund. Hundinn þekkti ég. Ég hafði áður horft á
ungfrú Frost breyta sér í hundslíki. En maðurinn? Hann
nam staðar á miðri grasflötinni, en hundurinn hoppaði og
skoppaði f kringum hann. Það var eitthvað kunnuglegt við
manninn. Hann var ungur, og mér fannst hann bæði
aðlaðandi og frá hrindandi í senn. Eg gat ekki annað en
horft stöðugt framan í hann. En nú fór titringur um andlit
hans, það fór að breytast, nefið lengdist og eyrun urðu
löng og mjó. Áður en ég vissi af, var hann kominn á fjóra
fætur, og andartaki seinna voru þarna tveir hundar, sem
brugðu á leik. Síðan stukku þeir samhliða yfir girðinguna
og voru á svipstundu horfnir út í myrkrið.
Ekki veit ég, hvernig ég komst inn í barnaherbergið.
Það næsta, sem ég man eftir mér, var það, að ég stóð þar
inni á miðju gólfi, titrandi af hræðslu og hugaræsingi. '%%,
gat ekki annað en beðið þarna skjálfandi. Þegar ungirú
Frost birtist að lokum, með nistið um hálsinn, var eins og
eitthvað leystist úr læðingi hið innra með mér. „Það er
nistið þitt,“ hrópaði ég framan í hana, „þú verður að segja
mér, hvað þetta á að tákna — þú verður, þú verður, þú
verður . . .“ Ég fór að hlæja, eins og ég hefði fengið
móðursýkiskast, þangað til ungfrú Frost rak mér kinn-
hest. Ég hætti að hlæja, og við stóðum þögul og horfðum
hvort á annað. Þá fór ungfrú Frost að stíga dansspor á
gólfinu og sönglaði undir: „Hó litli vinur, ég náði íþig. Sá,
sem sér sjálfan sig í nistinu mínu, verður fyrr eða síðar á
mfnu valdi. Við hittumst aftur . . .“ „Ég er drengur,"
öskraði ég. „Ég vil ekki vera andstyggilegur hundur eins
og þú — ég vil ekki vera hundur, ég vil ekki, ég vil það
ekki, ég vil það ekki . . .“ „En þú verður að hundi, góði
minn,“ sönglaði hún, „og þú verður hrifinn af því. Við
förum saman á veiðar að eilífu, eilifu, eilífu.“
Ég missti alla stjórn á sjálfum mér. Ég þaut að píanóinu
og sló með krepptum hnefunum, eins fast og éggat, ofan á
nótnaborðið. Síðan hljóp égtil baka til ungfrú Frost greip
um nistið og togaði í það af öllum krökröftum. Keðjan
slitnaði, en ungfrú Frost þreif nistið úr lófa mínum, og ég
held, að hún hafi barið mig, því að ég man ekki meira. Ég
rankaði við mér x' rúminu mínu. Einhver með mjög góðlegt
andlit sat hjá mér. „Eg er nýja kennslukonan þin, ungfrú
Bird,“ sagði hún.
Þetta eru minningar mínar í auðu herberginu, sem eitt
sinn hafði verið barnaherbergið mitt. Þeim skaut upp í
huga mfnum, og nú fór ég að líta á þetta allt með augum
fullor^'ns manns. Mér varð litið á hundinn. Hann lá fram
á app c sfnar við fætur mér og horfði upp á mig stórum,
gulum augum með rauðgulum dílum — augum, sf:m ég
mundi eftir. Það fór um mig hrollur. Ég varð að drepa
þennan hund. Hann var illur, það varð að gera út af víð
hann — og það samstundis, áður en það væri um seinan.
En þá var eins og ég hefði ekki lengur sjálfstæðan vilja.
Hundurinn stóð á fætur, dinglaði skottinu og labbaði fram
að dyrunum. Ég elti hann ósjálfrátt niður stigann og út í
garðinn. Hann fór að hoppa gáskafullur i kringum mig.
Sfðan hljóp hann að girðingunni, leit til mín viðbjóðsleg-
um augunum, og það var ekki minnsti vafi á þvf, að hann
var að bjóða mér að koma með sér. Svo stökk hann yfir
girðinguna og varóðara horfinn úr augsýn.
Ég hripaði þetta niður fyrir nokkrum vikum, og þegar
ég nú les það yfir, botna ég ekkert í þvi, að ég skuli geta
hafa verið svona móðursjúkur. Ég hefi oft komið í húsið
síðan. Hundurinn er allra bezta skinn, og hann hefir
ósköp gaman af að leika sér. Og ég hefi komizt að því, að
ég get fengið húsið keypt fyrir sama og ekki neitt.
Maja Baldvins þýddi.