Lesbók Morgunblaðsins - 10.02.1974, Qupperneq 12

LISTGREIN
MEB 300
ÁR AÐ 6AKI
um hefur tækninni á þessu sviði
auðvitað fleygt mjög fram.
Þegar ég t.d. fer fyrst fram á
það við nemendurna að þeir
hoppi svo, að þeir fari tvo hringi í
loftinu áður en þeir komi niður,
þá hljómar þetta fyrst í eyrum
þeirra eins og læknir segði við
sjúkling: ,,Það er nú svo með þig
að meltingarrásin í þér snýr öf-
ugt. Þú verður að breyta því.“
Lfkingin er ef til vill ekki nógu
góð en þó svipar þessu saman.
I þessu fagi tekur langan tíma
að læra alla tækni út í æsar og
dugir varla ævin til.
I „Sköpuninni", ballettinum,
sem dansflokkurinn hefur æft og
sýnt, m.a. í sjónvarpinu, samdi ég
dansinn og músíkina, sem leikin
var undir og teiknaði bæði bún-
inga og leiktjöld. í rauninni vil ég
ekki þurfa að sjá um öll þessi
atriði, en ég verð þó að vita i
hverju þau eru fólgin til þess að
geta hjálpað öðrum og leiðbeint.
Sjálfum finnst mér ég alltaf læra
eitthvað um leið og ég kenni öðr-
um — skil ýmislegt betur.“
„Hversu margir eru í íslenzka
dansflokknum?"
„Fjárveitingin er fyrir 10
manns, stúlkurnar eru núna 8 og
konan min, Julia, er sú níunda.
Æfingar eru þrisvar á dag og þar
er ekki slegið slöku við.
í iistdansskóla Þjóðleikhússins
eru 100 nemendur sem skipt er í 3
flokka eftir því hvar þeir eru
staddir í náminu og við látum
stúlkurnar úr dansflokknum að-
stoða þar við kennslu. Ég brýni
það fyrir þeim, að þar sé þeirra
verkefni í framtíðinni, ég vil að
þeim þyki vænt um skólann. Þar
verður fólk, sem þær eiga að veita
tækifæri síðar meir. Þegar þær
hafa lært undirstöðuatriðin öll,
læt ég þær byrja að semja dansa
sjálfar."
„Hvaða verkefni hefur dans-
flokkurinn núna eða á næst-
unni?“
„Núna dansar hann fjögur
kvöld í viku í Leðurblökunni og
ég hef verið að æfa dansatriði í
væntanlegu leikriti Þjóðleikhúss-
ins, sem heitir Dansleikur. Svo
höfum við sýningar tvisvar í viku
í æfingasal Þjóðleikhússins á
Sköpuninni og Jónasi i hvalnum.
Þá er ætlunin að hafa samband
við skóla — annaðhvort komi
skólafólk hingað á sýningar eða
við förum í skólana.
Við höfum nýfengið til okkar
ágætan hljómlistamann, þar sem
er Askell Másson. Hann leikur á
alls konar trommur og flautur og
samstarfið við hann er mjög náið.
Mér finnst líka ákjósanlegast að
dansárarnir og þeir, sem sjá um
tónlistina vinni sem mest saman
Ef þessi dansflokkur á fyrir sér
langa lífdaga og haldið verður
áfram að vinna að eflingu hans,
held ég að brýnt sé að forðast
margt, sem hefur orðið stóru skól-
unum erlendis fjötur um fót. Eins
og t.d. þar sem nota verður 70
manna hljómsveit til undirleiks.
Hljómsveitarmennirnir sitja niðri
í gryfju, svo þeir, sem á sviðinu
eru, fá aldrei neitt samband við

Glaður og samstilltur hópur í
skólanum og utan hans. Þær voru
heldur ekki sparar á fögur bros,
þegar Ijósmyndari Morgunblaðs-
jns, smellti af þeim mynd utan við
§>jóðleikhúsið. í efri röð frá vinstri:
feuðmunda Jóhannesdóttir,
Guðrún Pálsdóttir og Kristín
^Öjörnsdóttir. Fremri röð frá
vinstri: Ingibjörg Pálsdóttir
(tvíburasystir Guðrúnar) Helga
Bernhard, Auður Bjarnadóttir og
Ásdís Magnúsdóttir.
þá, Sá eini, sem sést, er hljóm-
sveitarstjórinn og hann lftur
varla upp.“
„Er munur á því, hvernig list-
dans er stundaður í Englandi og
t.d. Skandinaviu?“
„Ef til vilí er munurinn aðal-
lega fólginn i því, að í Skandi-
navíu er mikið gert til að fá fólk
til að hugsa lýðræðislega. En lýð-
ræði er ekki alltaf heppilegt í
listdansi og þegar flokkur er að
Hitabeltis-
garður —
ævintýra-
land
byrja, er oft heppilegast að
styðjast við „foringja“, sem er þó
í nánu sambandi við dansarana.
Annars verður aldrei sá agi, sem
er ein höfuðnauðsyn þéss að
skapa list á þessu sviði.
Ég held, að hér á íslandi sé
mikið um listrænt fólk og ég trúi
þvi að hér leynist miklir hæfileik-
ar í listdansinum, eins og ferill
Helga Tómassonar reyndar sýnir.
Hann hefur orðið þessari list-
tektar og verktakar í Van-
couver eiga að mestu heiður-
inn af smiðinni. Þetta er fjöl-
sóttur staður allan ársins
hring, þangað koma borgar-
búar jafnt sem ferðamenn,
sem greiða aðgangseyri,
vægt gjald — en reksturinn
er í höndum borgarinnar.
Þegar ég gekk þarna um,
komu mér gróðurhúsin okkar
í hug — og enn einu sinni;
hve margt stórfenglegt mætti
grein til mikils gagns, svo augu
manna hafa opnazt fyrir því,
hvaða möguleikar eru á þessu
sviði fyrir gott listafólk — og
hann hefur orðið til að eyða
hleypidómum fólks hér gagnvart
því, að karlmenn leggi stund á
þessa grein. 1 Englandi var það
lengi skoðun almennings, að þetta
væri aðeins fyrir kvenfólk — og
það þurfti líka helzt að heita
rússneskum nöfnum, enda
gera með heita vatninu. Yl-
ræktin hér er orðin áratuga
gömul, en ekkert bendir til
þess að byggingarstíll gróður-
húsanna breytist á næstunni
fremur en hingað til — og
jafnvel, þegar byggt er inni í
höfuðborginni, er ekki vand-
að betur til. Fyrr á árum,
þegar ég starfaði við Morgun-
blaðið og Lesbókina, skrifaði
ég alloft um þetta sama efni
ásamt öðrum — og þá sögðu
breyttu margar listdansmeyjar
nöfnum sínum i þá veru. Sjálfur
hef ég oft orðið var við hleypi-
dóma fólks í sambandi við starf
mitt, ekki sizt á stríðsárunum,
þegar ég var kallaður í Flugher-
inn. Ég þótti vera til lítils gagns
sem þjóðfélagsþegn — dansari,
hvað var nú það? Ég var álitinn
eitthvað skrítinn . . . skrítnari en
ég er í rauninni,11 segir Alan Cart-
eroghlær. '
áhugasamir menn, að ekkert
gerðist í þessum málum fyrr
en einhver utlendingur yrði
fenginn til að segja það sama
— og láta hafa eftir sér á
prenti. Þetta hefur nú gerzt
og vonandi verður það til
þess að ráðamenn fari að
íhuga málið. Kjörið verkefni
fyrir Orkustofnun og/eða
Hitaveituna að koma í fram-
kvæmd einhverju, sem yrði i
senn tákn þessa náttúru-