Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1974, Blaðsíða 13

Þessi nýja biblía, eins og Njáll
orðaði það, er skrifuð gegnum
mann að nafni dr. John Ballou,
Nowborough, sem var uppi í New
York á sl. öld. Hann var miðill og
hafði i 20 ár rannsakað og verið i
sambandi við um 200 miðla, þ.á m.
marga frægustu miðla heims, en
fannst, að hann fengi ekkert æðri
skilning á tilverunni gegnum þá
en hjá mönnunum á jörðinni. Þá
fékk hann innblástur um að
undirbúa sig til að verða tæki til
æðra skilnings á lífinu fyrir nýja
opinberun til mannanna og þekk-
ingu á almættinu, eins og Njáll
orðar það. Hann undirbjó sig
líkamlega, með því að lifa á græn-
metisfæðu einni og með andlegri
hugareinbeitingu o.fl. til að
hreinsa sjálfan sig af öllum óæðri
hugsunum og allri eigingirni. Og
að því kom, að honum vitraðist, að
hann skyldi kaupa ritvél, sem þá
voru nýjar á markaðinum. Og á
hana skrifaði hann ósjálfrátt
þessa bók um sólarupprás á
morgnana i heilt ár, án þess að
vita hvað hann var að gera. Bókin
kom út 1881 og oft siðan. Nú
munu aðhyllast hana hópar fólks í
Bandaríkjunum og Bretlandi,
ekki stórir þó, og stöku maður
víða annars staðar.
Ég stöðva Njál í útskýringum
hans með innskotsspurningu um
það, hvers vegna betra sé að lifa á
grænmeti einu saman. Það gerir
hann sjálfur, þó að erfitt sé á
Islandi. — Það er eitt atriðið í því
að hreinsast, að hætta fisk- og
kjötáli, útskýrir Njáll. Hinn
andlegi líkami er ekki ánægður
með að fá kjöt og annað með
blóði. Borði maður það, vill
maöur halda þvi áfram hinum
megin, því þar er fyrst fram-
liald á öllu hér og mað-
urinn er ekkert annað en
vani. Maður er þá bundinn við
jörðina af því. Jarðneski líkaminn
er eins og akkeri, sem heldur
manni niðri. Grænmetisfæða er
strax hjálp, þó að hún sé ekkert
sáluhjálparatriði ein sér, ef
maður gengur með slæmar
hugsanir. En allar neikvæðar
langanir verða að hverfa. Maður
verður t.d. að losna við eigingirn-
ina og hjálpa þeim, sem styttra
eru komnir. Það- er eini vaxtar-
broddurinn, sem maður hefur.
Enn er blaðamaðurinn litlu nær
um það til hvers maðurinn er að
vinna og hvað um hann verður. —
Fyrst verður maður að komast á
brautu, þar sem hann gengst
undir aga, skólun og starf, eftir að
þessu lífi lýkur segir Njáll.
Maðurinn er sem sagt ekki laus
við sínar gerðir, þegar hann deyr.
Þá verður hann að vinna upp það,
sem hann hefur ekki gert eða gert
í ósamræmi við ljósins braut. Við
erum í korpor-jarðneskum lík-
ama. Annað stigið er svo þegar
maður lærir að verða hluti aí
heild og vinna sem einn af heild-
inni. Þá er maður farinn að vinna
að vissu verkefni með einum vilja
og verða hluti af samvirkri heild.
Og þriðja stigið er það svo, þegar
maður útskrifast alveg frá jarðar-
sviðinu og er samræmdur skapara
sfnum og eitt með hans vilja.
Leiðin liggur upp á við. Maður
verður að læra að vera i samræmi
við almættið og vilja þess. Allt
ósamræmi er vansæla. Það er ekk-
ert, sem heitir illt eða gott, heldur
eru allir á þroskabrautinni. En
þeir geta tafizt, verið lengi á leið-
inni. Maður getur verið lengi
niðri við jörðina og ekki komizt
lengra. Það eru þessir jarð-
bundnu andar, sem menn verða
oft varir við gegnum miðla.
Milljónir eru enn bundnar niðri
við jörðina. Fólk, sem er bundið
við sinn óæðri heim, getur ekki
skilið að annað. sétil. Menn ákalla
bara Jesús, Múhameð og Búdda
og trúa, að þá sé öllu borgið.
— Samkvæmt bókinni
OAHSPE, sem er saga jarðar-
innar í 24 þúsund ár, ný heims-
fræði, sköpunarsaga efnisins og
ný þekking á þeim „himni“, sem
við förum til, þá er jörðin á
brautu og fer eftir óreglulegum,
stórum baug kring um Pólstjörn-
una, heldur Njáll áfram frásögn
sinni. — Athoferan er utan um
jörðina, fylgir henni og snýst með
henni. Þarna eru mörg lög,
margar vistarverur, sem hægt er
að fara til. Leið okkar liggur þar
svið af sviði, upp á við, eftir því
sem við losnum við sjálfir. Það,
sem við köllum himna, er athos-
feran, sem nær langt út, en þegar
við komum úr henni, erum við
eitt með almættinu, sem skapaði
okkur. Þá erum við eitt með hon-
um, enda yrði eintóm ringulreið
ef allir færu að vinna sitt á hvað.
Það yrði ekki betra en á jörðinni.
Þannig er allt kerfið fastmótað.
— A braut jarðarinnar hefur
almættið sett ljóssvæði og eru um
3000 ár milli þeirra. Þar fer jörð-
in inn í ljóssvæði og það lyftir
manninum upp, segir Njáll. Þá er
hinn andlegi maður efldur á jörð-
inni. Við erum nú að koma úr
dimmu svæði og byrja að koma
inn í ljósið. Þegar litið er á mál-
efni jarðarinnar núna, þá eru
allar fréttir um upplausn. Þar er
ekkert i ró. Það eru fæðingar-
hríðir ljósskeiðsins að byrja. Við
breytum okkar hugsunarhætti.
Annað stig námsins er smám
saman að færast niður á jörðina.
Allt þarf að samræma í sama
punkti. Þannig getur maðurinn
risið upp á mikil menningarstig
og farið svo aftur niður á við,
jafnvel niður á mannætu- og
hellisbúastigið. Það hefur komið
fyrir aftur og aftur.
I upphafi, var maðurinn ekkert
annað en dýrmaður, sem ekki
hafði neina möguleika til að verða
eilífðarvera. Þá kom „erkiengill"
á geimskipi, sendur til jarðar-
innar til að reisa manninn upp.
Með honum kom fjöldi manna,
sem gat tekið sér likamsgervi, því
að aðstæður voru hagstæðar. Þeir
blönduðust dýrmanninum og af
þeim varð nýr kynstofn. Það var
upphaf mannsins. Seinna, fyrir
450 þúsund árum, kom kall um,
að 10 millj. sjálfboðaliðar skyldu
fara til jarðarinnar með einum
foringjanum í geimskipi og áttu
þeir að innblása jarðarbúum
hærri hugsanir, lyfta þeim upp til
hærra siðgæðis og skilnings og
efnislegra framfara og þekkingar.
Og þá kom fram hér á jörðinni
víða mikil menning. Þessir sjálf-
boðaliðar sjást ekki. Þeir hafa
fengið ljóslikama eftir að þeir út-
skrifuðust frá jarðarsviðinu.
— Flóðið mikla kemur líka
fram í bókinni, heldur Njáll
áfram. Til var land á jörðinni,
sem nefndist Pan og var í Kyrra-
hafi, og eru Indónesisku eyjarnar
og Japan leifar af því. Menn voru
þá öfugsnúnir i þróun sinni, voru
komnir I mikið myrkur, hegðuðu
sér eins og dýr merkurinnar og
drápu alla. Þúsund milljónir af
lágum verum höfðu safnazt niður
við jörðina, komust ekki lengra.
Þá var öllum smalað saman við
jörðina, landinu sökkt og allar
þessar lágu verur teknar og
fluttar á stað, sem hæfir ástandi
þeirra: Þær voru settar í sérstaka
nýlendu, sem hæfði þeirra grófu
lifnaðaháttum og þar hefur náðst
góður árangur við að bæta þær.
Þegar mikið er orðið af verum við
jörðina, sem ekkert gera nema illt
af sér, eru þær teknar og hvít-
þvegnar. Þannig hefur verið
hreinsað til og endurskipulagt á
jörðinni öðru hverju. En síðan
hefur alltaf sótt í sama farið.
Mennirnir eru svo tregir til að
þroskast og trúa, að til séu aðrar
veraldir. Þess vegna liggur svo
mikið verkefni fyrir hinum við að
hjálpa þeim. Þeir, sem sluppu frá
syndaflóðinu, voru þeir, sem
trúðu á almættið. Þeim var sagt
að smíða sér skip og þeir gerðu
það. 38 skip voru gerð og á þeim
björguðust þeir. Vindar voru látn-
ir blása þannig, að þeir skiptust á
meginlöndin og af þeim er fólkið
komið á hinum ýmsu megin-
löndum.
Njáll segist geta sagt mér ótal
margar slikar merkilegar sögur
úr Bókinni, en ég segist ekki geta
innbyrt miklu meira i einu af svo
framandi efni. Við setjumst að
borðinu. Hann hefur búið til ljóm-
andi máltíð úr margs konar græn-
meti og býður jurtaís á eftir. Ég
spyr hann, hvað hann geri sjálfur.
— Eg geri ekkert. Eg bíð og er
alltaf að burðast við að þroska
mig, svarar hann. Maður er alltaf
i prófum og fellur kannski hvað
eftir annað án þess að vita um
það. Ég les bókina OAHSPE hvað
eftir annað og fæ aukinn skilning
á henni í hvert skipti.
Ég er heillaður af henni. Sjálf-
ur er ég ekkert — bara venju-
legur maður.
Að lokum spyr ég, hvort fleiri
hafi kynnzt þessari bók hér á
landi og hvort Njáll hafi í hyggju
að kynna hana eða þýða.
Hann segir, að nokkrir hafi
lesið hana að einhverju leyti og að
hann hefði siður en svo á móti því
að komast í samband við göðan
þýðanda. Hann sé ekki maður til
að þýða hana sjálfur. Þetta sé svo
djúp bók.
Þannig endar samtal okkar og
Njáll og Haukur litli sonur hans
fylgja blaðamanninum út í bilinn.
— E.Pá.
Allir menn
eru
meistarar
Framhald af bls. 10
hann var inntur álits á þessum
hlutum, ,,að þessi lyf geta haft
viss vitundarvíkkandi áhrif. En
þetta eru utanaðkomandi stímúl-
antar eða hvatar, gerviefni, sem
hafa skaðleg áhrif á líkama og sál.
Ég tel fólk sem notar þess konar
lyf á algerlega rangri braut.
Hvers vegna skyldi ég taka inn
LSD til að sjá alls kyns litadýrð,
þegar ég get séð hana með þvi
einu að þrýsta á augnalokin á
mér?“
Galdrar er annað fyrirbæri sem
mikill áhugi hefur vaknað á sið-
ustu ár. Arnór kvaðst hafa til-
hneigingu til að líta á galdra út
frá sálfræðilegum sjónarhóli, eins
og t.d. Carl Jung. „Það eru vissir
frumþættir I manninum hvar og
hvenær sem hann er, arkitýpur
sem alls staðar eru fyrir hendi, og
koma fram sem mýþólógísk eða
goðsagnaleg tákn í hinum fjar-
lægustu heimshlutum. Það eru
þessir frumþættir og þessi tákn
sem galdrar byggja á, — þeir
byggja á hinum frumstæða
hugsunarhætti."
„En það er alveg vitað mál“,
hélt hann áfram, „að þetta er
hægt, — að galdrar eru raunveru-
leiki sem ekki má horfa framhjá.
Ég veit það af eigin reynslu". Og
Arnór sagði frá ákveðnum
atburði, sem hér á landi gerðist
fyrir nokkrum árum, og hann
reyndi persónuiega ásamt mörgu
fleira fólki. Morgunblaðsmaður
veit að þessi atburður átti sér
stað, þótt ekki hafi hann þekkt
einstök atriði. Ekki er talið rétt að
skýra frá málsatvikum I þessari
grein. „Það er töluvert um þetta
hér á landi núna“, sagði Arnór,
„einkum svarti galdur og necróm-
ancý eða uppvakningar, saman-
ber Galdra-Loft. En þetta eru
hlutir sem fara verður varlega
með.“
Trúir hann þá að til séu ill öfl,
ekki í manneskjunni, heldur
utanaðkomandi? „Ég er í vafa
hvort kalla eigi þetta ill öfl. Þetta
eru öfl sem menn magna upp
sjálfir, en hvers eðlis þau eru get
ég ekki sagt um. Oft segir fólk að
það trúir ekki á guð, en trúi hins
vegar á djöfulinn. En það er alveg
ljóst að ef fólk trúir á aðra þess-
ara andstæðna, þá verður það að
gera ráð fyrir hinni, og um leið
trúa á tilvist hennar. Égtrúi hins
vegar á guð, en þarf ég þá líka að
trúa á djöfulinn? Hitt er ég sann-
færður um, að hann getur ekki
gert mér neitt mein, án þess að ég
magni sjálfur upp öfl hans.“
AÐMETA LlFIÐ
Dulspeki Rosicrucianregl-
unnar er sú leið, sem Arnór og
Þóra hafa valið að fara i átt til
svara við grundvallarspurningum
af þessu tagi. En einnig hafa þau í
henni fundið svör við ýmsum
smærri atriðum daglegs lífs, —
atriðum sem þó eru ekki siður
mikilvæg. „Ég segi fyrir mig“,
sagði Þóra, „að ég sem er alveg
óskaplega skapmanneskja, hef
öðlast innra jafnvægi og sam-
ræmi, innri frið. Ég hef losnað við
þá áráttu að vera að leita að full-
nægju i hinu og þessu glysi.
Maður metur lifið svo miklu
meira.“
„Einhver kann að skilja þetta
svo,“ sagði Arnór, ,,að við teljum
okkur vera fullkomin. En það er
langt frá því. Okkur, og öðrum
sem eru i reglunni, gengur bæði
„vel“ og „illa“ í lífinu, eins öðru
fólki. Erfiðleikar eru þroskandi,
ekki satt? Og ef maður kemst yfir
þessa erfiðleika án þess að verða
bitur, þá hefur manni áunnizt
eitthvað varanlegt. Rosicruciani-
reglan hefur hjálpað okkur í þess-
um efnum.“ „Þetta er auðvitað
árangur sem hægt er að ná eftir
nufíandi: II.f. Artakur. Kt vkjuvík
Frumkt Iluruldur SvrinvMin
Kilsljúrur: MuUhius JmIiuiiuom'U
K> júlfur kourúú Ji'miwmii
Si\rmir (•unnursMin
Kilslj.fllr.: (íisli SimirAsMin
Aiiulv siintur: Arni (iurúur KrislinsMin
Kilsljúrn: Aiiulslru'li H. Simi 1011)11
ýmsum öðrum leiðum, og það er
merkilegt, að svo til öll leitarkerfi
komast að alveg hliðstæðum
niðurstöðum. Aðeins orðin yfir
fyrirbærin eru ólík. En Rosicruc-
iankerfið er vörðuð leið, sem
farin hefur verið oft áður. Ég veit
ekki um neinn sem á annað borð
hefur byrjað á þessu, sem hefur
ekki orðið fyrir neinum áhrifum
af þvi sem Rosicrucianreglan hef-
ur kynnt honum.“
EKKI SlZT REGLA
UNGA FÖLKSINS
„Það er uppi gifurlegur áhugi á
fræðum reglunnar núna,“ sagði
Arnór, er hann var spurður um
stöðu hennar hér og nú. „Ég veit
ekki með vissu hversu margir eru
félagar hér á landi, en ég gizka á
að þeir séu alla vega 40. Kannski
eru þeir miklu fleiri, en hér i
háskólanum er talsverður fjöldi
ungs fólks sem veit hvert af öðru,
og við erum nokkur sem höldum
hópinn og hittumst vikulega. Og
erlendis er þetta að verða regla
ungs fólks. Það var t.d. stöðugur
straumur ungs fólks inn í regluna
i San Jose þegar ég var þar fyrir
nokkrum árum. Það sem okkar
hópur hér heima gerir, er að við
vinnum að okkar Rosicrucian
stúdíum hver i sinu horni, en
komum svo saman og röbbum um
árangur okkar, setjum okkar
reynslu í púkk og Iærum hvert af
öðru. Og nú ætlum við að reyna að
fá svo marga I hópinn að við get-
um starfað opið og sett upp
minnstu starfseiningu sem þarf i
reglunni, en sú eining er kölluð
„pronaois" og er um 100 manns.
Næst kemur „chapter" og síðan
,,lodge“. Þeir sem hafa áhuga á
þessu geta snúið sér til mín, en ég
hef fengið útnefningu reglunnar í
San Jose til að annast útbreiðsl-
una hér, eða þá snúið sér beint til
aðalstöðvanna i Kaliforníu."
„Eitt verða menn að hafa í huga
þegar þeir hyggja á inngöngu i
Rosicrucian-regluna," bætti hann
við, „og það er að vera alveg for-
dómalausir, alveg opnir, en trúa
um leið engu fyrr en • það er
sannað fyrir þeim.“
MAÐURINN OG
ALHEIMURINN
Og hver er svo hin persónulega
staða eftir 6 ára kynni af fræðum
Rosicrucian-reglunnar? „Þetta er
afskaplega erfið spurning. Við
getum sagt að ég hafi fundið
minn innri mann. Dýr til dæmis
og blóm hafa vitund. Maðurinn
hefur hins vegar einnig sjálfsvit-
und. En takmark hans er að hafa
alheims-vitund Uconscious, self-
conscious, Cosmically conscious),
samkvæmt Rosicrucianismanum.
Ég finn nú að ég er ekki einn,
heldur hluti af alheiminum.
Þegar maður kemst í alheimsvit-
undarlegt ástand er hvorki tími
né rúm til. En þetta ástand getur
varað aðeins augnablik í einu,
maður fer rétt sem snöggvast inn
i kyrrðina. Þess á milli hefur
maður þá dagvitund sem við not-
um núna þegar við tölum saman."
Takmarkið? „Takmarkið er að
þekkja sannleikann. Ég er enn í
vafa um marga hluti, og þegar
maður þekkir sannleikann, þá er
enginn efi lengur. Svo lengi sem
maður er efins, er enn margt
óþekkt. Og ég er með engar grill-
ur um að ég sé búinn að ná þessu
takmarki. Það er langt, langt frá
því.“
— A.Þ.