Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1974, Qupperneq 6

síðar, og móðir min sagði mér, að
ég hefði lent f bílslysi. Foreldrum
mínum hafði strax verið sagt frá
lömun minni, en ég sjálf spurði
aldrei um ástand mitt. Mér var
einhvern veginn svo sama.
Mér var aldrei sagt beint, að ég
væri lömuð. Það komu sjúkraliðar
og báðu mig að hreyfa fæturna,
en ég gat það ekki og sagði þeim
það. Þannig uppgötvaði ég sjálf
smátt og smátt, að ég væri lömuð.
Það sló mig sem sagt ekkert að
uppgötva lömun mina, ég var eitt-
hvað svo ægilega sljó. Ég reyndi
eitthvað að hugsa um ástand mitt
þarna, en komst þá bara að þeirri
niðurstöðu, að maður yrði að
reyna að taka þessu, þar sem
þetta hefði nú einu sinni gerzt.
Núna fyrst nær ári sfðar er ég
farin að hugsa meira um lömun-
ina og afleiðingar hennar. Ég
reyni yfirleitt að taka þessu á
skynsamlegan hátt, en stundum
fer ég þó yfir um og klökkna
jafnvel, þegar ég hugsa mikið um
ástand mitt og þá staðreynd, að ég
komist ekki allt, sem ég komst
áður.
Ég er flutt af Borgarsjúkrahús-
inu yfir á Æfingadeildina við
Grensásveg 17. desember og þá
sló mér niður. Mér fannst alveg
ægilegt að vera flutt á milli rétt
fyrir jólin og vildi komast heim til
mín. En ég var alls ekki í því
ásigkomulagi, að ég mætti fara
heim, mátti ekki einu sinni snúa
mér á hliðina í rúminu og hélt
ekki höfði. Það var rétt svo, að ég
var farin að geta lyft höndunum.
Þegar ég yfirgaf Borgarsjúkra-
húsið var ég nýfarin að geta talað
við starfsstúlkurnar. Mér þótti
þvf leitt svona rétt þegar jóla-
gleðin var að hefjast að þurfa að
skilja við fólkið, sem ég var að
byrja að kynnast. En ég byrjaði
fljótt að kynnast fólkinu
á Æfingadeildinni og hér kann
ég ágætlega við mig. Hérna
er mjög frjálslegt og af því ég
dvel hérna svona lengi, hef ég
mitt eigið herbergi með mínum
persónulegu munum.
Ég fór strax að stunda æfingar.
Fyrst var ég sett á bekk og reist
upp á honum þangað til mig hætti
að svima. En vegna minnarlöngu
rúmlegu svimaði mig auðvitað
mjög er ég var reist upp fyrst.
Fæturnir voru líka hreyfðir, svo
þeir stirðnuðu ekki og hendurnar
voru æfðar á sama hátt.
Undir miðjan janúar var
hryggbrotið farið að gróa
það mikið, að hægt var
orðið að snúa mér til í
rúminu. Þá var mér snúið á
tveggja tíma fresti, til þess að ég
fengi ekki legusár. Svo fór ég að
geta setið í stól og þá var hægt að
aka með mig niður í æfingar.
Hendur og fætur voru sífellt
þjálfaðar og beygðar og hreyfðar
á ailan hátt með tólum og tækjum.
Þótt fæturnir séu lamaðir og til-
finningalausir verða þeir alltaf að
fá hreyfingu annars stirðna þeir.
Nú orðið get ég alveg séð um það
sjálf að hreyfa þá. 1 höndunum
hef ég nefnilega alveg fullt afl nú
og raunar meira afl en nokkru
sinni fyrr.
Nú er farið að setja mig í spelk-
ur, svo ég geti hoppað fram og
Guðný við æfingar. Hún lamaðist I bllslysi; telur að hún hafi sofnað
við stýrið.
„EG VIL
AÐ FÓLK
UMGANGIST
MIGÁ
EÐLILEGAN
HÁTT”
Rœttvið
GUÐNÝJU GUÐNADÓTTUR
sem lenti í bílslysi og lamaðist
uppað brjóstum. Eftir Jón Björgvinsson.
Fyrir um einu og hálfu ári lenti ungur
maður í miklu vinnuslysi og við lásum um
afleiðingar slysins og endurhæfingu
hans sjálfs í síðustu lesbók. Mú kynnumst
við ungri stúlku, sem lenti í miklu bílslysi
fyrir um ári. Hér á eftir segir hún okkur á
opinskáan hátt frá afleiðingum þess.
Á bjartri vetrarnóttu í nóvem-
ber síðastliðnum fer nýr brezkur
fólksbíll út af þjóðveginum í
Hvalfirði. Ökumaður bilsins og
jafnframt eigandi hans cr Guðný
Guðnadóttir, 18 ára stúlka, búsett
á Hvalfjarðarströnd. Allt frá þess-
ari nóttu hefur Guðný verið löm-
uð upp að brjóstum.
„Það var aðfaranótt þriðjudags-
ins 20. nóvember milli eitt og hálf
tvö, sem slysið varð. Ég var að
koma frá olíustöðinni í Hvalfirði,
þar sem ég afgreiddi í sjoppunni.
Eg hafði unnið þar í tæp tvö ár o^
kunni ágætlega við mig. Það vai*
lítið að gera þarna um kvöldið, og
ég man, að við krakkarnir vorum
eitthvað að fíflast. Ég lenti í orða-
sennu og var nokkuð æst, þegar
ég ók af stað eftir vinnuna.
Annars man ég lítið frá þessu
kvöldi. Ég man þó eftir því þegar
ég ek af stað og svo aftur, er ég
var að snúa við. Þá hafði ég ekið
vestd: „icð Hvalfjarðarströnd. Ég
ætlaði fyrst heim til min.en þess í
stað ákvað ég skyndilega að
bregða mér í Borgarnes. Ég sneri
því bílnum við og ég minnist þess,
að nokkur hálka var á veginum.
En það er allt, sem ég man. Ég
hef sennilega sofnað undir stýr-
inu, því ég var orðin syfjuð, og
ekið út af. Hvort ég var á mikilli
ferð man ég heldur ekki.
Ég man aftur eftir mér næsta
dag, þegar verið var að flytja mig
i flugvélina, sem átti að fljúga
með mig til Reykjavíkur. Þó að ég
muni ekki sjálf eftir slysinu, hef
ég heyrt lýsingar á þvf. Bfllinn
minn var alveg nýr og ekki einu
sinni fullborgaður, þegar slysið
varð. Hann fór út af veginum og
valt einu sinni. Ég var ekki í
öryggisbelti og hentist því út úr
bílnum og lenti í snæviþökktum
skurði við veginn. Það voru
öryggisbelti í bílnum, en þau lágu
ónotuð í þetta sinn því miður.
Annars hefði örugglega ekki farið
svona illa.
Ég nota öryggisbeltin yfirleitt
og stíg nú aldrei svo upp í bfl, að
ég spenni þau ekki um mig. En
þarna um kvöldið hafði ég bara
ekið af stað f einhverjum flýti og
æsingi og ekki spennt þau á mig,
en það gerði ég yfirleitt.
Ég hef sennilega henzt út um
afturrúðuna, því hún var í maski.
Það var bíll rétt á eftir mér og
hann kom fyrstur á slysstaðinn.
Það voru tveir strákar í bílnum og
annar beið hjá mér á meðan hinn
fór á næsta bæ og hringdi þaðan á
sjúkrabíl. Hann bað þá að flýta
sér því þetta væri upp á lif og
dauða.
Ég man ekkert eftir því, þegar
ég lá og beið eftir sjúkrabílnum,
en sá, sem beið hjá mér sagði, að
ég hefði talað við hann og kvartað
mikið um verki. Sfðan kom
sjúkrabíllinn og flutti mig til
Akraness. Um bílinn minn erhins
vegar það að segja, að hann eyði-
lagðist nú ekki alveg og var síðar
seldur.
Á Akranesi lá ég í hálfan sólar-
hring á meðan ég var skoðuð og
teknar af mér myndir. Þá kom f
ljós, að hryggurinn hafði brotnað
og mænan skaddast. Ég var því
flutt til Reykjavíkur f flugvél. Ég
man aftur eftir mér, er ég var á
leið í sjúkrabíl út á flugvöll. Mér
fannst hann aka svo ofboðslega
hratt og bað ökumennina um að
aka hægar, þvf ég fyndi svo ægi-
lega til f hálsinum, þar eð ég hafði
viðbeinsbrotnað. Þeir báðu mig
bara að vera rólega og slappa af.
Ég man lfka eftir því, þegar verið
var að taka mig út úr sjúkrabíln-
um og ég sá pabba og mömmu
bfða í flugvélinni.
Ég var flutt á Borgarsjúkra-
húsið við komuna til Reykjavíkur
og þar var gerð aðgerð á hryggn-
um á mér. Ég var í lífshættu allan
tímann unz ég vaknaði til meðvit-
undar á Borgarsjúkrahúsinu á ný
2 eða 3 dögum síðar. Ég vaknaði
ekki snögglega heldur smátt og
smátt. Meiðslin voru viðbeinsbrot
og hryggbrot, sem skaddaði mæn-
una. Auk þess er ég með ör á
vinstri hendinni eftir skurð.
Foreldrar mínir fréttu um slys-
ið kl. 9 næsta morgun og brá að
sjálfsögðu við. Þau áttu bágt með
að trúa þessu, sérstaklega þar
sem slíkt hafði aldrei hent neinn
úr fjölskyldunni. Móðir mín var
alveg hjá mér fyrir sunnan fyrsta
mánuðinn og pabbi kom alltaf
þegar hanngat.
Þegar ég vaknaði á ný var verið
að flytja mig af gjörgæzludeild
niður á slysadeild. Ég vaknaði
smá stund og talaði tómt rugl við
lækninn. Ég lá í tæpan mánuð á
Borgarsjúkrahúsinu og var í hálf-
gerðu móki allan tímann. Ég
hugsaði mjög lftið um ástand mitt
þennan tíma og fannst einhvern
veginn ekkert eðlilegra en ég lægi
þarna. Ég spurði ekki einu sinni
að því, hvað væri að mér. Ég man
að vísu að einu sinni spurði ég að
því, hvað hefði hent mig, það hef-
ur sennilega verið þrem vikum