Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1974, Page 16

ustu, segir Frímann. T.d. er
heilsufarseftirlit og læknisþjón-
usta, eftir því sem við verður
komið. Hér er starfandi hár-
greiöslustofa og rakarastofa svo
konurnar geti verið með litað hár
og vel snyrtar og karlar klipptir
og kembdir. Vinnustofa er starf-
rækt. Margir taka þátt i þeirri
starfsemi, þó það henti ekki
öllum. Hér er líka nuddstofa. Til
dægradvalar hafa verið hafðar
kvöldvökur, en nokkuð hefur
dregið úr félagslífi í seinni tíð. Á
sumrin hafa Kiwanis-félagar
boðið vistfólki í einsdagsferðir til
ýmissa staða i nærliggjandi
sveitum. Einnig býður heimilið
sjálft í eina slíka ferð á sumrin.
Öðru hvoru koma skemmtikraftar
og reyna að hafa ofan af fyrir
okkur, eftir bestu getu. Þetta er
vistfólki að kostnaðarlausu.
Timi er kominn fyrir Frimann
að mæta í læknisskoðun. Þegar út
á ganginn kemur, segir hann með
örlitlum glettnishreim í röddinni:
— Eitt af þvi, sem við megum
líka telja okkur til hlunninda, er
það, að hér getum við farið í kíló-
metra langar gönguferðir, innan-
húss.
Léttur í spori hverfur hann svo
fyrir horn á næsta gangi.
þja
Hvorki þér né Ajax
þurfið sjálfvirka þvottavél
til ao fá gegnhreinan, hvítan þvott
því Ajax er sjálft sjálfvirkt
Ajax er blandað efnakljúfum og því óháð orku þvottavéla
Ajax er gætt sjálfvirkri
Þvottaorku og hreinsimætti,
sem óhreinindin fá ekki staðizt.
Ajax er kjörefnið í stórÞvottinn - gerir
hverja flik leiftrandi hvíta. Ajax er
lika tilvalið í fínni Þvotta, t. d. orlon og
nælon, sem gulna Þá ekki. Ajax
er rétta efnið, ef leggja
Þarf í bleyti, og við forÞvott. Notið
Þá Ajax og horfið á
óhreinindin hverfa.
(t... A
Með Ajax - efnakljúfum
verður Þvotturinn
gegnhreinn og
ilæfallegur.
Viðtal við FrFmann
Framhald af bls. 15
— Hvenær er maður ánægður?
Sem aldraður maður er ég að
ýmsu leyti ánægður með það, sem
áunnist hefur í málefnum
aldraðra, einkum á síðustu árum.
Ég hef fylgst með uppbyggingu
Dvalarheimilis aldraðra sjó-
manna frá upphafi, í fyrstu sem
starfandi sjómaður og síðar sem
verðandi eldri maður. Mér hefur
alltaf þótt vænt um þessa stofnun
og hef reynt eftir mætti að leggja
því málefni lið. Bygging þessa
heimilis var fyrir mér og sjálfsagt
fleirum, einskonar hugsjón, sem
við sáum rætast. Það er jafn gleði-
legt að sjá hugsjónir verða að
veruleika, eins og það er sárt að
sjá þær bregðast að einhverju
leyti. Eins og ég sagði áðan, var ég
staðráðinn f að flytjast hingað
þegar sá tími kæmi og að því hef
ég miðað á undanförnum árum.
Seinni kona mín, Kristín Ólafs-
dóttir, kaus heldur að fara til
sonar okkar, þar sem hún býr nú.
Samtal okkar er nú truflað af
hjúkrunarkonu, sem kemur til að
láta Frímann vita af því, að hann
eigi að koma í læknisskoðun
innan stundar.
— Við höfum hér ýmsa þjón-
Ferðin sem aldrei varfarín
Framhald af bls. 5
illa samboðið Cæsar, en vald Cæsars nær skammt í þeim
efnum, er mestu máli skipta. Eg kunni ekki aðra betri
leið. Hver maður, sem lifa vill bærilegu lífi, verður að
stefna að einhverju takmarki. Eg vissi, að þú leitaðir
gleðinnar, en þú leitaðir hennar ekki samkvæmt lögmáli
alheimsins, þínu eigin eðli né þörfum mannlegs sam-
félags. Þú varst í styrjöld við náttúruna og þína eigin
skynsemi, sem er í samræmi við náttúruna. [Sjá Marcus
Aurelius, Hugleiðingar VII, 11.] í þeirri styrjöld hlauztu
að fara halloka. Eg beitti valdi mínu til þess að setja ævi
þinni takmark, en eg reyndi að gera það svo fjarlægt og
ótiltekið, að það hneppti þig ekki f neina fjötra, heldur
gerði þigfrjálsariopnaðiauguþínfyrir kostum lífsins og
kenndi þér að beita þeim kröftum, sem þú bjóst yfir. Þá
þóttist eg vita, að þú mundir sjálfur finna þér ærið
starfsvið, sem sæmandi væri syni Quintusar, rómversk-
um borgara og dugandi manni.
Þú hefur búið þig vel og drengilega undir þá ferð, sem
keisari þinn kvaðst hafa fyrirhugað þér. Þú stendur nú
frammi fyrir mér albúinn til þess að færast hverjar þær
þrautir í fang, sem þér kunna að bera að höndum. Þú
hefur gert þína skyldu. Nú á eg eftir að gera mína: að
leysa þig frá þessari kvöð. Ferðin, sem eg talaði um,
verður aldrei farin. Þú getur horfið aftur að morgni til
heimilis þíns og þarft ekki framar að bíða eftir neinni
skipan frá Cæsar.
Lucius! Eg sé, að vonbrigði og gleði eru á hvörfum I
svip þínum. Ef til vill hefurðu í morgun í hugskoti þínu
hlakkað til þessarar raunar manndóms þíns, um leið og
þú kvaddir heimili þitt með söknuði og trega. Eða finnst
þér sem líf þitt muni nú verða tómlegt, er þú hefur ekki
framar þetta takmark að hugsa til?
Hafðu biðlund enn um skeið. Vér eigum allir líka ferð
fyrir höndum og þér var fyrir huguð. Einmana förum vér
til ókunnugs lands, þar sem eg verð ekki Cæsar og þú
getur jafnvel ekki haft með þér spjót þitt né sax. Naktir
munum vér standa frammi fyrir konungi þess lands, alls
lausir nema þess, sem vér erum í hug og hjarta. Eg nam
það af meisturum mínum, að eftir dauðann mundi hin
hreina sál eins og lítill logi sameinast báli guðdómsins í
undursamlegum fögnuði og sigurgleði. Hinir fornu
spekingar trúðu á dóm f öðrum heimi og sjáfstæða tilveru
sálarinnar eftir þann dóm og undir þeim dómi. Ekki er á
mínu færi að skera úr, hvort sannara er. En því vil eg
trúa, að þar verði ekki dæmt eftir neinum öðrum lögum,
ef til dóms kemur, en þeim, sem letruð eru í þennan sama
hug, sem þú ferð með, og náttúruna, sem hann er í
samræmi við, þegar hlustað er eftir ótruflaðri rödd
þeirra beggja. MunduekkiþeirMinosogHradamanþys ef
þeir eiga að dæma þig, vera undir órjúfanlegu lögmáli
alheimsins líkt og þú sjálfur? Þó að þeir vildu fegnir vera
sem mildastir, gætu þeir ekki í einni svipan losað mann
við allar þær blekkingar, sem hégómlegar hugsanir,
yfirdrep og dáðlaust líferni geta ofið um hann. Þar sem
hér verður ekkert annað en þin eigin viðleitni þér
nokkurs virði.
Nú er mál að ganga til veizlusalsins, Lucius, þar sem
min bíða nokkurir vinir, sem eg ætla að kveðja i kvöld
eins og þig. En á morgun skaltu rísa árla, sem siður þinn
er, og hugsa ráð þitt. Ef þér finnst þú hafa glatað þessum
tíu árum, sem þú varst að búa þig undir ferðina,
sem aldrei verður farin, þá hverf þú aftur að þínu fyrra
líferni, og fyrirgef þú keisara þínum. Þú ert enn ungur
maður og fær um að njóta lífsins nógu lengi. En viljir þú
halda áfram að búa þig undir þá ferð, sem oss öllum er
jafnvís, þá muntu ekki sakna hugsunarinnar um hina
ferðina. Og þér mun aldrei þykja lífið of langt til þess að
vera við því búinn að standa einn frammi fyrir eilífðinni
og enn slyppari en þú stendur nú hér.
Eg sé, hvað þér er í huga. Þú ætlar að beiðast þess að
fara með mér I herferðina gegn Markómönnum. En það
leyfi eg ekki, Lucius. Mig skortir ekki liðsmenn, sem
reyndari eru I hernaði en þú. Hitt þætti mér meira virði,
ef eg vissi, að eg skildi eftir hér I Latium marga slíka
menn til forsjár ríkinu í fjarveru minni. Vertu sem
tillögubeztur í öldungaráðinu. Gefðu samborgurum þín-
um gott eftirdæmi. A1 þú upp sonu þína til þess að verða
föðurbetrungar. En nú skulum við senn tæma skilnaðar-
skál af hinu bezta víni, sem til er frá dögum Trajans.
Síðan skiljast leiðir okkar. Þú ferð til búgarðs þíns og
heimilis, og vona eg, að þín bíði þar langt líf og heillaríkt
sjálfum þér og öðrum. Eg geng undir hinu forna arnar-
merki til vígvallanna, þar sem jafnan getur skammt verið
milli lifs og dauða. En — eins og Sókrates mælti: „Hvor
okkar fer betri för, er öllum hulið nema guðinum
einum“.