Lesbók Morgunblaðsins - 25.05.1975, Side 2
Fjölskyldan á Vesturgötu 26 B. I miBju sitja hjónín Ólafur
Þorkelsdóttir. Aftan við þau standa Þorkell, sem siðar tók vi8 verks'
lengst tíl hægri, Ingibjörg, sem fjallaS er um I greininni. Fyrir framan
Kristín.
Að neðan: Húsið að Vesturgötu 26 B.
Ólafshús, Vesturgötu 26, þykir
vist fæstum fallegt, en fyrir mér
stendur það enn í ljóma æsku-
minninganna.
Það var á tímum olíulampanna,
áður en gasið kom, hvað þá raf-
magnið. Þar ilmaði af leðri og
ómaði af söng. Ólafur Eiríksson
söðlasmiður og öðlingur réð hús-
um með Guðrúnu konu sinni Þor-
kels dóttur, og ólust þar upp börn
þeirra. Síðar bjuggu þar einnig
tengdasynir og tengdadóttir og
barnabörn. Dæturnar voru fimm
og sonurinn einn, þegar ég fyrst
man til. Það var árið sem elzti
dóttursonurinn, Ólafur Beinteins-
son, fæddist. Og seint gleymi ég
Beinteini söðlasmið Bjarnasyni.
Hann var maður elztu dótturinn-
ar, Ingibjargar, sem andaðist
seint á liónu ári og hafði þá
nokkrar vikur um nírætt. Lifði
hún lengst þessara eftirminnilegu
systkina. En Beinteinn þótti mér
bezti maður i heimi, næst föður
mínum og þykir enn.
Mér er leðurlyktin af verkstæð-
inu enn i vitum, og glöggt setti ég
á mig, hvernig söðlar urðu til,
hvernig snillingarnir Ólafur,
Beinteinn og Þorkell Ólafsson
voru verki farnir. Síðan hef ég
alltaf haft augun opin fyrir falleg-
um reiðverum og ekki séð þau
glæsilegri, nema ef vera kynni á
Englandi löngu seinna, lögð á
hesta klára og háfætta, ákaflega
ólíka honum Skjóna hans Benna.
Ólafur Eiríksson átti líka góð-
hesta. Það var gaman um helgar,
þegar ilmur af leðri, hrossamóðu
og taði fyllti Hliðarhúsaportið.
Ólafshús er í landi gömlu Hlíóar-
húsa. Þá stóð gamli bærinn enn
að hluta, sá bær sem Hlíðarhúsa-
stigurinn var kenndur við eins
og hann séra Jónmundur Hall-
dórsson, sá þrekvaxni og hjarta
heiti klerkur, sem Albert
Einström minnist svo fagurlega í
ferðabók sinni (x).
Reykjavík var þá ekki annað en
bær. En hún bar engu að síður
nokkurn borgarblæ. Hér var borg-
lifið meira en ég kynntist löngu
siðar í bæjum, sem orðnir voru
jafnfjölmennir og Reykjavík var
þá. Reykvíkingar voru hóflega af-
skiptalitlir hver um annars hagi
og næstum hættir að uppnefna
hverir aðra. Þegar minnzt er á
borglífi liggur næst að hugleiða
þróað mannlíf (xx). í Ólafshúsi var
mannlífið fagurt. Stundum námu
vegfarendur staóar eins lengi og
hæverska leyfði til þess að leggja
eyrun við söngnum. Systkinin
höfðu fallegar raddir, og yngsta
systirin, Kristin, lék ákaflega vel
á pianó. Þá var slíkt hljóðfæri í
fáum húsum, og það stendur mér
enn fyrir sjónurn, kerti sitt hvoru
megin við nótnaborðið, Stína að
spila, eitthvert systkinananna að
fletta. Svo voru gítararnir. Eg
man þá þrjá. Það þótti ekki
merkilegra i Ólafshúsi að spila á
gítar en f j öðrum vistarverum að
dóla á munnhörpu eða blása á
greiðu.
Ekki man ég lengur, hvort
Benni söng. Hann kynni lika að
hafa misst röddina, þvi að hann
átti við sjálfan dauóann að stírða
frá því nokkru eftir, að við kynnt-