Lesbók Morgunblaðsins - 15.04.1976, Blaðsíða 16

Hulda: „Tfminn er stundum alltof
fljótur að líða".
Hulda á
Eiríks-
bakka
Framhald af hls.7
um of hratt. Mér finnst oft að mie
vanti da«a til að gera eitt ok ann-
að.“
„Ekkert sér stakt, sem þú gerir
þér til skemmtunar fram yfir út-
reiðarnar?"
„Ekki sérstaklega. Mín
skemmtun er hér í þessu stússi.
Eg skemmti mér ekki einu sinni
við sjónvarpið, því ekkert hef ég
tækið. Útvarpið hef ég oft við
hendina og held á því með mér i
fjósið og hlusta gjarnan á músík.
Af blöðum fæ ég Tímann, en les
satt að segja ekki mikið — ég bara
nenni því ekki.“
„Þú ert bundin yfir kúnum og
átt varla gott með að bregða þér
frá.“
„Það er rétt. Ferðalög verða
lítil. Það er ekki bara vegna
kúnna. Snúninga krakka á
þessum aldrei getur maður ekki
skilið eftir eina heima“.
„En hvað um Laxá: áttu veiði-
rétt í henni?"
„Laxinn sem gengur upp eftir
ánni, stöðvast ekki hérna niðurfrá
— það gerir sandbotninn.
Yfirleitt höfum við lítið reynt að
veiða".
„Líður ekki stundum langur
timi án þess aö nokkur komi?"
„Ekki get ég sagt það. Ég held
að varla liði svo vika, að ekki
komi einhver. Mér finnst það
ágætt; það væri ömurlegt, ef
aldrei sæist maður. En það getur
líka orðið of mikið af því góða. Ég
hef stundum takmarkaðan tíma
til að sinna gestum, þegar bæði
inni- og útiverk kalla að. Reyndar
hef ég stundum þar að auki unnið
í sláturhúsinu á haustin við
hvaðeina sem til fellur. En það er
fuil mikil ábót og strembið að
koma þreytt heim og eiga þá alla
skapaða hluti ógerða. En ég nýt
þess að búa í góðu nágrenni og
þessir ágætu grannar mínir rétta
mér oft hjálparhönd.
GALLVASKI!
í útlendingahersveitinni
BGYPT/NN V/LL
FfrAV GJ'A
MftTSEÐ/UNN.
%'ýzý' heyrqu, skyldu\ Gbrðu þbr a/oa^k
~ ' STB/KT/R V/U/GELT/q OF HMR HUGBjYNP/R
boðstólumJ UM mat/nn. m'altæk/
SEG/R-.P'J/ V0LDU6R/,
SBM HER/NN ER,ÞV/
VERR/ VEREJUR
KOSTUR/NN!
CJ, BJAKK! EKKl HELT ^
ÉG ÞÓ, AÐ ROMVERSK/ HER-
INN V/ER/ SVÚNfí , Á
'<OJV0LDí/6UR !^Æ
'm/naj/r m/CT'A X
KBGYPT/NN X EG LEGG TIL.AP Of>/N-
VILL FAAB \ KRRIR/HRMGNN
TALA VW HANN ) GKYNS/VFkKFALL >
VI6FÚS VERTyxl ____^
$>einra t/œru wetttt
tefrnír af lífi fjirír
qvous matareitTtitt
SKÓGARB/RN/ 1
JJJAR/IALANW^'
T/ÞETTA er venjulec-ur
'RÓMVBRSKUR HJALPRÆÐ/S
HERSRÉTTUR, hafrag-raut-
i fullrial-n
VÖRU. HVAPA
GUMSER ÞETTA
UR, PLOKEF/SKur, svbckju-
SÚPA 0BLÝ5/ SOP/NSAMAN
V -v. T/L AO ÖHRE/NKA EKK/
^yKÍi^OEMARCA pottaL*
e/GUM V/Ð EKK/ AO FARA
00 HE/LSA UPP'A KOKK/NN.
^DATT ÞAÚSAMA / HUC\
BKK/ ERHÆTTA'AAÐ
_MATUR/NN /ERS/J/ V/BPAfK
EKR/ ÖAFLE/TT, EFÉGMÆTT/
VERA 'A ANNARR/ SKOÐUN EN
^MEO /NLANOSÞJÓD/RNA R!____
„Og engin óþægindi i sálinni
þegar fer að dimma á haustin og
krakkarnir farnir?"
„Þú meinar myrkfælni — nei
hana á ég ekki til ogyfirhöfuð hef
ég engin óþægindi af einveru.
Sem betur fer hef ég verið stál-
hraust um dagana og sjaldan
þurft að leita læknis."
„Hvers minnist þú með mestri
gleði?”
„Sauðburðarins. Já, mér finnst
skemmtilegast af öllu að hugsa til
sauðburðarins og að annas» um
féð þegar vel gengur. Yfirleitt
fellur mér vel við þau störf sem
fyrir koma og ekki sérstaklega
illa við neitt — helzt af öllu vildi
ég þó vera laus við eldhúsverkin.
Ég var aldrei hneigð fyrir hús-
móðurstörf, en várð af illri nauð-
syn að taka á mig húsmóðurskyld-
ur á unga aldri. Þá var ekkert
rafmagn og bara kolaeldavél. Mér
leiddist alltaf frekar að vinna
inni.“
„Og þú leggur ekki i vana þinn
að sitja inni við og bródera?"
„Aðeins gerði ég það, þegar ég
var yngri. En nú fer ég frekar á
hestbak en setjast við slika iðju.
Maður breytist með aldrinum. Nú
met ég mest að hafa skepnurnar.
Hundinn til dæmis. Ég þyrfti
kannske ekki nauðsynlega á hon-
um að halda, en hef hann vegna
félagsskaparins"
„Þú ert auðvitað bundin í báða
skó yfir búskapnum. Finnst þér
samt að þú sért frjáls og kannske
frjálsari en aðrir."
.JFrelsið já. Vist finnst mér ég
vera frjáls; enginn segir manni
fyrir verkum. En það eru ákveðn-
ir erfiðleikar samfara þvi að búa,
einn. Til dæmis er ýmislegt, sem
maður getur ekki einsamall. Ekki
gæti ég farið og smalað ein. Þurfi
að gera við hús eða ráðast í fram-
kvæmdir, þá verður maður að fá
hjálp. Að sjálfsögðu er margt sem
kvenmaður veigrar sér við að ráð-
ast i einn og óstuddur. Og vegna
þess arna verður margt, sem
bíður ógert. Maður einfaldlega
getur það ekki og fær kannske
engan til að taka það að sér.
„Hvað viltu ráðleggja þeirri
konu, sem ef til vill væri að hugsa
um einsetubúskap?"
„Þessu get ég bara svarað fyrir
sjálfa mig og vil ekki ráðleggja
neinum neitt. Mér líkar lífið vel
svona. Föður minum féll aftur á
móti fámennið illa.
Kannske er ég ekki lík nein-
um.“