Lesbók Morgunblaðsins - 08.08.1976, Blaðsíða 12

ÞEIR SKÝLA FJÖLL
Marshall og Bonnie Lu, venjulega nefnd Bo og Peep. Þau halda þvf fram, að þau séu sérstaklega útvalin til að
koma mannkyninu úr þessum táradal og á það að gerast með fljúgandi diskum. Þvl miður hafa diskarnir látið á sér
standa — og söfnuðurinn blður.
taka til greina, þó hann segðist
vera latur, heldur sóttu þeir
fastar, að hann færi á fundinn
þess oftar sem hann færðist
undan því. Bæði Jóhann-
esi og fleirum fannst viðeigandi,
að félagirt sendi einn kvenmann á
fundinn, það mundi gera fylking-
una fríðari og bera þess vott, að
félagið bæri nafn með rentu. En
þegar til átti að taka, var engin
stúlka fáanleg til þess. Þegar Jó-
hannesi fór að leiðast þófið dró
nokkuð úr mótbárum hans. For-
maðurinn var þá viðbragðsfljótur
og lét greiða atkvæði um þá þre-
menningana. Voru þeir allir sam-
þykktir í einu hljóði. Að siðustu
las Sigmundur grein eftir sjálfan
sig í handskrifuðu blaði félagsins.
Greinin var um félagssköp.
Um það leyti, sem Sigmundur
var að hefja lestur greinarinnar
bættust tveir menn í hópinn. Það
voru Fellsstrendingar, Pétur
Olafsson frá Stóru-Tungu og Karl
Runólfsson fra Galtardai. Þeir
höfðu verið kjörnir daginn áður
af ungmennafélaginu Dögun til
að mæta á fundinum í Hjarðar-
hotli ásamt Friðjóni Kristjánssyni
frá Breiðabólsstað, en hann var
fk«minn á undan þeim inn að
Hvammi. Þeir félagar, Karl og
Pétur, höfðu átt erfiða dagleið í
snjo og hálku, voru sveittir og
móðir af göngunni, en gleðin og
æskufjörið ljómaði á andlitum
þeirra, þegar þeir komu inn í ljós-
birtuna og litu yfir „systkinahóp-
inn“, sem gæddur var sömu
framaþránni og þeir sjálfir.
Að fundinum loknum höfðu
einhverjir orð á, að það væri óvið-
eigandi að taka ekki „snúning"
áður en farið væri úr hlaði. Ekki
voru allir á sama máli með þetta.
Sumum fannst, að stuttur dagur
væri að kvöldi kominn en löng og
ströng leiðin heim. Hinir voru þó
fleiri, sem hljóðfærið seiddi til
sin, og var vilji þeirra þyngri á
metunum. Það varð því ofan á, að
slegið var upp balli i þinghúsinu
og dansað þar af miklu fjöri i
hálfa aðra klukkustund. Þeir
skíptust á um að spila fýrir dans-
inum, Jón Einarsson og Karl
Kristjánsson á Hóli. Þóttu þeir
báðir snjallir harmonikkuleikar-
ar á þeirra tíma mælikvarða, er í
þetta sinn gátu þeir ekki leikið á
hljóðfæri nema stutta stund í
einu eða þar til fingurgómar
þeirra urðu tilfinningalausir
vegna kulda, þá skiptust þeir á.
Loks kvaddist fólkið í vinsemd
og bróðerni á hlaðinu í Hvammi
og hélt af stað í tvær áttir. Sú
breyting varð á frá því um dag-
inn, að hópur uppsveitinga stækk-
aði nokkuð á kostnað útsveiting-
anna. Allir hinir kjörnu fulltrúar
áttu heima í útsveitinni en héldu
nú í áttina að Hjarðarholti. Fyrir-
lesarinn og fellsstrendingarnir
héldu einnig í sömu átt. Var ætl-
un þeirra að skipta sér til gist-
ingar á bæi í uppsveitinni.
Norðangolan hafði minnkað
nokkuð, þegar leið á daginn og
var nú komið hægviðri. En heið-
ríkjan var að mestu horfin og
þykkni tekið að færast á loftið.
Spáðu margir veðurbrcytíngu áð-
ur en langt um liði. Þó að snjólýsa
væri nokkur var fölkinu fremur
dimmt fyrir augum, einkum fyrst
i stað. Var nú ennþá erfiðara að
slandast hálkuna heldur en fyrr
um daginn, þegar dagsbirtan var
með i verki. Leið uppsveitinganna
lá niður með svonefndum Hjalla
milli Hvamms og Skerðingsstaða.
Neðan við veginn er allhátt barð
og þar fyrir neðan starengjasvæði
og áreyrar. Allt þetta flæmi var
nú ein svellbreiða og ógerningur
að þræða fyrir hana. Þegar kom
suður fyrir túnið i Hvammi, höfðu
margir fengið byltu, þó ekki
höfðu orðið slys af þvi. Var þá
samþykkt sú tillaga frá einum
ferðafélaganna að mynda tvær
„Breiðfylkingar", er sæktu fram,
hver á eftir annari. Fólkið krækti
höndum saman og leiddist þannig
i tveim röðum og voru tíu til
fimmtán manns í hvorri röð. Eftir
að þessi háttur var upp tekinn
gekk allt greiðara. Máttur sam-
heldninnar sannaði í veruleikan-
um gildi þeirra hugsjóna, sem
fólkið í þessum fylkingum hafði
orðið snortið af og vildi helga
æskufjör sitt og krafta. Brautin
var íslétt, brött og hál, en með því
að styðja hver annan sóttist ferð-
in heim á leið.
Þegar kom suður f.yrir túnið á
Skerðingsstöðum, stansaði fólkið
á litlum, auðum bletti. Það var
melur, sem hvorki svell né snjór
höfðu náð að stöðvast á. Þarna á
melnum skiptust leiðir. Sumir
ætluðu að halda upp með fjallinu
en aðrir suður með sjó. Aður en
fólkið kvaddist myndaði það eins-
konar hring á auöa blettinum og
út í frostnapra kvöldkyrrðina
hljómaði tviraddaö:
Þér skýla fjöll. —
Þig faðmar haf,
vort föðurland,
sem Drottinn gaf.
A brjóst þitt setti hann
sumarrós.
Hann signdi þig við norðurljós.
O, hjartakær vor ættjörð er.
Vér aldrei, aldrei skulum
gleyma þér.
Þó að leiðir skildu voru breið-
fylkingarnar ekki leystar upp,
fólkið færði sig aðeins til eftir þvi
hvert leiðin lá, og allir komust í
áfangastað heilir á húfi.
Daginn eftir var komin logn-
drífa. Það var einskonar efnisað-
dráttur að stórhrið tveggja næstu
daga. En ferðafélagarnir köfuðu
snjóinn og renndu sér eftir svell-
unum áleiðis á fyrirhugaðan
fundarstað. Skammdegishríðin
tafði eitthvað fund þeirra, en
hann var að lokum haldinn og
verkefnunum gerð full skil. Þar
var lagður grundvöllur að stofnun
sambandsins, er síðan skyldi
formlega stofna í janúar þennan
vetur. Sá mánuður reyndist vera
kaldasti mánuður á fyrri helming
tuttugustu aldarinnar. En heljar-
kuldinn tafði ekki fyrirætlanir
æskunnar i mið- og vesturhluta
Dalasýslu. Sambandið var stofn-
að, og vorið eftir var starfsemi
þess komin í fast form. Fyrsta
kynningarmótið var haldið um
miðjan júlí 1918.
Á fljúgandi
diski
Framhald af bls. 3
venjulega mjög nátengdir, ættu
sameiginlegar skynviilur og
styrktu hvor annan f rangtúlkun
veruleikans.
En mörgum þ.vkja hinir
óbreyttu áhangendur Bo og Peep
meira rannsóknarefni en þau
sjálf. Hvernig stendur á því, að
þetta fólk trúir því, að Tvímenn-
ingarnir muni flytja það til
himna í geimfari? Eg nefndi
þetta við nokkra fyrrverandi og
núverandi safnaðarmenn f Kali-
forníu. Svörin reyndust ýmisleg.
Kvikmyndamaður f Los
Angeles svaraði á þessa leið og
geta árciðanlega margir tekið
undir það: „Fljúgandi diskar
hafa ævinlega heillað mig. Mig
langaði að ferðast í geimfari, það
var allt og sumt." Hálfþrítug
stúlka, Gyðingur að uppruna,
svaraði þessu til: „Ég hef, verið að
leita frá því ég var 16 ára. En ég
fann aldrei það, sem ég leitaði.
Mér FANNST, að boðskapur Tví-
menninganna væri sannur. Skyn-
semin sagði mér, að þetta væri
tóm vitleysa, en tilfinningarnar
risu öndverðar við þvf.“
Tvftugur kaþólikki fór úr flug-
hernum og fylgdi Bo og Peep, eða
áhangendum þeirra öllu heldur.
„Mér fannst þetta einlægt, ánægt
og sannleikselskt fólk,“ sagði
hann. „Og ég fór að trúa því, að Iff
væri til æðra þessu lífi. Þvf hafði
ég ekki trúað áður.“
33 ára gamall tölvusali fór að
heiman eftir fund með fylgjend-
um Bo og Peep. Hann hafði lengi
fiktað við ýmiss konar skynhrifa-
lyf og var löngu orðinn viss um
það, að til væri „veruleiki æðri
þessu hérna“. Um leið og hann
heyrði boðskap Bo og Peep varð
hann “gripinn afarmiklu afli“ og
sannfærðist þegar um það, að
„þctta væri til sfn talað“.
IIjónakornin, sem komu Bo og
Pcep fyrst í fréttirnar, eru ekki
lcngur í söfnuðinum. En það voru
þau sem gáfu börn sín og hurfu
síðan. Eiginmaðurinn hafði
flækzt um víða veröld milli
„fræðara" og „vitringa“ auk þess,
sem hann hafði neytt flestra al-
gengra skynhrifalyfja. Honum
fundust Bo og Pecp taka ind-
verskum fræðurum langt fram f
vizku og mætti. Hann og kona
hans eru nú gengin af trúnni.
Enn trúa þau samt á „efra plan-
ið“, en nú eru þau komin á þá
skoðun, að Bo og Peep „rangtúlki
hinn himneska boðskap". Joan
Culpepper, sem áður var nefnd,
tók svo til orða, að sér hefði verið
mikill efi f huga og þótt margt
fráleitt í boðskap Tvímenning-
anna. „En þegar ég fór að hlusta á
Bo var eins og dómgreind mfn
Iamaðist. Eg held, að Bo og Peep
hafi óvanalegt sálarafl. Eg held
að þau séu fullfær um að heilaþvo
fólk.“
Það er öllu þessu fólki sameig-
inlegt, að þetta eru „leitandi sál-
ir“. Fjiilmargir hafa fiktað við
„hugvíkkunarlyf“ og hvers kyns
dultrú árum saman. Og allir trúa
þeir á dulræn fyrirbæri. Bo
komst sérlega skemmtilcga að
orði um hið andlega eirðarleysi
og dultrúarfikt fylgjenda sinna.
„Sumir,“ sagði hann, „eru tilleið-
anlegir að trúa hverju, sem er.“
Þessi voru orð óperusöngvarans
fyrrverandi, sem ætlar að rísa
upp frá dauðum og stíga upp til
liimna f skýi.