Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1979, Blaðsíða 10

— Þú ert snotur, hrökk upp úr
honum.
— Vitieysa, sagöi hún og spyrnti sér
burt frá bátnum. — Ætlarðu ekki aö
synda líka? kallaði hún og spriklaöi í
sjónum svo aö hann hvítfreyddi.
— Jú, svaraöi hann og stakk sér frá
bátnum.
— Stingdu þér af brettinu, sagöi hún
andstutt, þegar hann náöi henni.
— Ég get þaö ekki, þú ferö aö hlæja
aö mér.
— O, ekkert hik.
Hann arkaði upp á brettið, hún settist
upp í bátinn.
Vatnsflöturinn var spegilsléttur, hann
sá grænan sandinn djúpt niöri. Nær
ströndinni var botninn þarabrúnn.
— Ætlaröu ekki aö stinga þér,
hrópaöi Tove.
Hann hrökk viö, hvers vegna stóö
hann hérna og starði? Kannski hélt hún
aö hann væri hræddur.
— Jú!
En hann stóö ennþá um stund,
vatnsflöturinn var svo gárulaus, hann
tímdi ekki aö brjóta hann.
Tove kaliaöi: — Ertu hræddur?
Hann stakk sér.
— Fínt, sagöi Tove og klappaöi,
þegar honum skaut upp aftur.
Hann klifraði upp í bátinn.
Þú verður aö kenna mér, sagöi hann.
Mamma Tove bjó til kvöldverö handa
þeim og fór til vinkonu sinnar, aö hún
sagöi. Þau sátu á veröndinni og
boröuöu. Ilmurinn af rósum var þungur
og sætur.
Á eftir þurfti Tove aö sækja mjólkina.
— Fáiö þiö mjóik svona snemma?
spuröi hann er þau höföu brýnt bátnum.
— Nei, svaraði hún.
Þau létu mjólkurfötuna á garöinn og
héldu af staö inn í skóginn. Hann tók
um hönd hennar, hún leit snökkt á
hann, en dró hana ekki til sín. Um stund
sagöi hvortugt þeirra nokkuð, hann hélt
þaö ekki út lengur heldur sleit sig
lausan og hrópaöi:
— Ég ætla aö tína blóm handa þér.
Hann sleit þaö sem hendi var næst,
rauðsmára og hvítsmáar, engjasóleyjar
og hundasúrur. Hann lagöi blómvönd-
inn til og afhenti hann meö djúpri
hneygingu. Þá hlóu þau basöi lengi, þar
til hláturinn dvínaði holur. Á eftir gengu
þau hliö viö hliö og sögöu ekki neitt.
Hann tók yfir um mitti hennar, hún
staröi beint fram fyrir sig. Svo dró hann
hana aö sér og hún veitti ekki
mótspyrnu. Hann kyssti hana klaufaleg-
um kossi fyrir ofan munninn. Hún kyssti
hann aftur, snögglega.
— Tove, hvíslaöi hann, — Tove!
Þau runnu niöur í kalt grasiö, hún
lagöi höfuöiö á brjóst hans, lá og staröi
upp í bláan og bleikan og gullinn
himininn yfir trjátoppunum sem bifuö-
ust í hægri golu sólariagsins.
— Hvaö ertu gömul, Tove?
— Sautján, en þú?
— Átján.
Segöu mér eitthvaö.
— Hvaö er þaö?
— Eitthvaö.
— Ég get sagt þér ævintýri.
— Jáhá!
— Einu sinni fyrir lögnu var ein
jómfrú, sem bjó í stórri borg úr rósum.
Hún var svo ógurlega fín, þessi jómfrú,
augu hennar voru blá meö grænni
slikju, húöin gullin meö hvítum dún
undir kinnbeinunum.
— Haföi ekki jómfrúin rósrauöar
kinnar?
Hann þagnaöi.
— Haföi hún ekki? Þaö skiptir svo
sem engu máli.
Hann þagöi áfram.
— Segöu mér meira, Helgi!
brunninum lengur, í hasti fyllti hann
báöar föturnar.
— Ég skal bera hana fyrir þig, sagöi
hann.
— Þú getur boriö þína eigin fötu.
— Hún getur beöiö þar til ég kem
aftur.
Á leiðinni niöur aö bátnum sagöi
hann:
— Hvers vegna sækir þú vatnið? Þaö
er of þungt fyrir þig, er enginn
karlmaöur í húsinu?
— Þaö erum bara við mamma, sem
búum þar.
— Á!
Hún settist niður og lagði út árarnar.
Þá sagöi hann:
— Hvenær feröu aö synda nú
síödegis?
— Bráöum, svaraöi hún — þegar ég
er komin heim.
— Eigum viö aö synda á miðjum
firðinum, ég ræ heiman frá mér og þú
heiman frá þér.
— Mér finnst gaman aö stinga mér,
viö höfum bretti viö kofann. Þaö er aö
vísu of lágt, ég vildi stinga mér úr meiri
hæð. En getur þú ekki róiö yfir til okkar,
þá getum viö baöaö okkur saman? Þú
getur boröaö hjá okkur ég segi mömmu
aö þú komir.
— Jú, en. ..
Augu hennar trufluöu hann, þau voru
svo opin og horföu beint framan í hann.
Bert
k/enstre
Sagan
af
jóm-
frúnni
Hún kom brosandi upp hæöina aö
irunninum, vatnsfatan dinglaöi í hægri
önd hennar.
— Ég hitti þig líka í dag, sagöi hún og
iló.
— Já, muldraði hann og kom ekkert í
ug til aö segja frekar.
— Hvar byröu? spuröi hún.
— Þarna útfrá, hefuröu séö rauða
ofann á nesinu? Þar bý ég.
— Ég bý hinum megin viö voginn, viö
öfum gula kofann.
— Þaö er samsagt þú, sem býrö
>ar... já, ég hélt aö þaö væri hjá þér,
n samt vissi ég ekki hvort þaö væri hjá
ér.
— Þetta var víst heimskulega sagt,
ún hló hátt.
— Jæja, ég verö víst aö róa aftur
íeö vatniö, sagöi hún er þau höföu
etiö um stund.
— Ég skal halda á því fyrir þig.
— Nei, púff... já, fyrst þú villt þaö.
Hann lyfti brunnlokinu, birtan náöi
kki alveg niöur, vatnið var myrkt og
?yndardómsfullt. Hann batt snúruna í
ankann en sleppti ekki fötunni.
— Ætlarðu ekki aö ná vatninu upp?
Hann hrökk við.
— Jú, andartak.
Hann sneri botninum á fötunni upp
g lét hana detta, vatniö skvettist upp
m steinana og fatan sökk. Nú var
nginn leyndardómur í botninum á
Voru þau ekki blá? Jú, en meö grænni
slikju einsog júlísjórinn.
Hann hló feimnislega.
— Ég veit ekki einu sinni hvaö þú
heitir, ég heiti Helgi.
— Tove, þú kemur þá sem sagt.
— Já.
Hann gekk rösklega upp eftir þar til
hún sá hann ekki lengur, þá hægöi hann
ferðina, stansaði og sparkaði í biöu-
kollu. Stilkurinn brotnaði í miöju og
fræiö sveif á braut.
Hún kom hlaupandi í baöfötum þegar
hann reri aö bryggjúnni.
— Flýttu þér! hrópaöi hún, — ég hef
beðið núna í hundraö tíma.
Hún hoppaöi stein af steini yfir aö
dífingarbrettinu.
— Bíddu! kallaöi hún, — nú skaltu
sjá hvort ég steypi mér fallega. Hún
teygöi armana fram fyrir sig, svo beygöi
hún olnbogana og lagöi hendurnar aö
vöngum um leið og hún beygöi sig í
hnjáliðinum.
Hann klappaöi þegar henni skaut upp
affur.
— Var þetta vel gert frussaöi hún og
náði taki á fangalínunni.
— Flott, sagöi hann — ég vildi óska
aö ég gæti gert þetta svona vel.
Hann þoröi varla aö líta á hana, hún
brosti svo opinmynnt. Þunnur, gagnsær
dúnn var fyrir neöan kinnbeinin og á
öxlunum merlaöi vatniö í sólinni.