Lesbók Morgunblaðsins - 06.10.1979, Blaðsíða 3
MOR-
ELLA
Smásaga
eftir
Edgar Allan Poe
sem viö köllum okkur sjálf. En sú
grundvallarhugmynd, hvort einstakl-
ingssamsemdin, eyöist í dauðanum
að fullu og öllu eða ekki, var mér
ætíð ástríðuþrungið umhugsunar-
efni, ekki síöur vegna hins flókna
mikilvægis hennar og þýðingar, en
fyrir þá sök hve ákaflega Morellu'
varö tíörætt um hana.
En brátt kom að því að hið
kynlega hátterni konu minnar lagðist
á mig eins og farg. Ég gat ekki
lengur afborið snertingu veiklulegra
fingra hennar, né djúpan hljómþýðan
málróminn eöa þunglyndislegt blik
augnanna. Hún vissi það gjörla en
álasaöi mér ekki. Hún sýndist vita af
ólyst minni og veiklyndi og nefndi
það brosandi Örlög. Hún virtist
einnig þekkja mér ókunnar ástæður
fyrir kuldalegri framkomu minni og
fálæti er óx jafnt og þétt, en hún
ýjaöi aldrei neitt í þá átt né gaf í skyn
hverjar þær ástæður væru. Ennþá
var hún kona en veslaöist upp meö
degi hverjum. Með tímanum settust
rauöir dílar á vanga hennar og
æðarnar á fölvu enninu urðu áber-
andi. Hugur minn hrærðist eitt kastið
til djúprar samúðar, en er ég mætti
þunglyndislegu augnaráöi hennar í
sömu svipan, fylltist sál mín megnri
óbeit svo mig sundlaöi við og riðaði
eins og sá er starir ofan í dimmt og
botnlaust hyldýpi.
Á ég þá aö viðurkenna aö ég þráöi
óþreyjufullur og af heilum hug fráfall
Morellu. Ég geröi þaö. En andinn var
veikur og óreiöubúinn og greip
dauöahaldi í fánýti og hverfulleik
holdsins dögum saman, í margar
vikur og þreytandi mánuði — unz
þrautpíndar taugar mínar náöu valdi
á mínum innra manni og ég varö
hamslaus af biöinni og formælti meö
hortugu hjarta dögunum, stundunum
og hverri biturri andrá, er virtust
lengjast og dveljast aö sama skapi
og líf hennar fjaraði út hægt og hljótt
— eins og skuggar deyjandi dags.
fímm
’íWtSKBEÍ
En eitt októberkvöld er ekki bærð-
ist hinn minnsti blær, kallaði Morella
mig að rúmstokk sínum. Jöröin var
sveipuð dimmmósku og mildur
bjarmi lék á vötnum og gegnum
litskrúðugt haustlauf skógarins glitr-
aði regnbogi fagurlega á himni.
„Þetta er dagur daganna", mælti
hún er ég nálgaöist. „Dagur allra
daga til lífs og til dauða. Þetta er
fagur dagur fyrir syni jaröar og lífs —
en fegurri fyrir dætur himins og
dauöa.
Ég kyssti hana á enniö og hún hélt
áfram:
„Eg er að deyja, en þó mun ég
lifa“.
„Morella"!
„Þeir dagar hafa aldrei verið aö þú
elskaöir mig — en þá er þig hrýllti
viö lífs skalt þú dauöa tilbiöja".
„Morella;“
„Ég endurtek aö ég er að dauða
komin. En undir belti ber ég ávöxt
þeirrar skammæu ástar er þú barst
til mín. Og er ég dey mun barnið lifa
— barn þitt og mitt. En dagar þínir
munu veröa dagar sorga, þeirra
harma er sárast svíöa og aldrei eira.
Því hamingjustundir þínar eru taldar
og gleöin er ekki höndluð tvisvar á
ævi eins og rósum Pæstumvalla var
safnaö tvisvar á ári. Þú skalt því ekki
lengur leika goö gegn rás tíöar og
tíma en myrtunni sviptur og vínviðn-
um munt þú reika á jörðu sveipaður
náhjúpi þínum líkt og Márarnir við
Mekku.“
„Morella,,! hrópaði ég. „Hvernig
veizt þú þetta?“ — En hún sneri
andiitinu frá mér á svæflinum og
örlítill skjálfti fór um líkama hennar
og hún var öll.
Framhald á bls. 14.
©