Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1979, Blaðsíða 10

París glæaileikana, hvar akyldi hún vara? Allt í elnu bar þeaaa aýn tyrir augu á fjölfarinni
götu 6 Montmartre og minnti á tyretu áratugi aidarinnar: La Belle Epoce, eöa akeiöiö
fagra eina og þaö hefur veriö kallaö. Þá var Picaaso aö byrja aö gera garöinn frægan,
bílaöldin gengin í garö og gimaivagnar aö ryöja heatakerrunum úr vegi. Þá voru konur
meö baröaatóra hatta og karlar í dýrindia pelaum eina og þau aýndu hjúin, sem aátu í
afturaæti bílaina.
Haust-
dagar í París
Hvaöan kemur allt
þetta fólk — og hvar
eru Franamenn á
þeesum aíðustu
tímum? Meiripart-
urinn í mannhafinu
virðiat annaöhvort
gulur eöa avartur;
fólk frá Fíla-
beinaatröndinni eóa
Víetnam. Hár eru það
japanakir túriatar og
þeir ekera eig tala-
vert úr Auaturlanda-
fóiki, vel klæddir og
vel búnir myndavól-
um. Þeir ekoöa
eöfnin næatum því
af áfergju.
Hluti af daglegu lífi Paríaarbúane er aö tá aár aopann ainn á kaffihúai; eitja þar i
makindum, njóta veöurblíöunnar og ajá lífiö. Stundum er þaö kaffi „au lait“ eöa með
mjólk, stundum ataup af koníaki, etundum bjórgiaa. Sá gamli, sem aést á myndinni, var
að öllum líkindum áttrmöur; hann settist niöur í einu af fínu veitingahúsunum viö
Champa Elyaéea og baö um danakan Tuborg. Hann kom einn, en gaf sig á tal viö nmsta
mann og þeir komust í hróka samrmður. En þaö er algengt aö eldri menn sitji aleinir á
avona stöðum og horfi á þaö líf líöa hjá, eem þeir eru ekki lengur þátttakendur í nema
sem áhorfendur.
Er hugsaniegt, að
mannkynið í París
hafi þörf fyrir öll þau
kynatur af skóm,
sem sjá má í
óendanlegum
gluggum og jafnvel í
kössum úti á götu.
Alltaf er urmull af
fólki aö skoöa skó,
rátt eins og þetta séu
alaíöuatu skórnir,
aem framleiddir
veröa í leynd og
bráö. Veröið er ajald-
an lágt, en oftar hátt
og dýrustu kven-
skórnir reyndust
kosta 80 þúsund.
Kínverjar og Víetnamar. Allt
virðist þetta lifa í sátt og
samlyndi; kynþáttaárekstrar
koma þar ekki fyrir eftir því
sem ég bezt veit. Hitt er svo
rannsóknarefni út af fyrir sig,
hversvegna allt þetta fólk úr
fjarlægum og framandi löndum
leitar eftir búsetu í París.
Húsnæöisvandræöin þar eru
ægileg og ekki er verölagið
beinlínis þannig, aö þaö teljist
freistandi.
Einn bjór kostar þúsundkall
og rétt þokkaleg máltíö á
veitingahúsi svona 6 þúsund.
Allt virðist ívið dýrara en hér.
Aö vísu er hægt aö hafa í sig
fyrir lángtum minna. En fyrir
ofan þetta eru dýru veitinga-
húsin, þar sem þykir stööutákn
aö láta sjá sig.
Sá sem kemur til Parísar i
fyrsta skipti, þyrfti aö vera
nokkurn veginn klár á því,
hvaö hann ætlar aö hafa uppúr
krafsinu og ganga hreint til
verks. Ella er eins víst aö
tíminn gangi honum úr greip-
um í ómarkvissri leit. Er mein-
ingin að líta hina glæstu garöa
og þau frægu þyggingarverk
fyrri alda, sem ennþá standa
fyrir sínu? Á að gera rispu í
menningunni; taka dag í
Louvre, líta á Pompidou-safniö
nýja, fara í Parísaróperuna
ellegar vera við einhverja af
öllum þeim óteljandi listrænum
uppákomum, sem alltaf er völ
á? Á kannski aö verzla; kíkja í
tízkubúöirnar viö St. Germain
eða Rue St. Homoré. Eöa
venjulegar búöir við St.
Michel-breiögötuna eða Rue
Rivoli. Á aö hella sér í næturlíf-
iö; láta plokka sig á nætur-
klúbbunum; sjá íturvaxnar píur
dansa kankan á Rauöu myll-
unni eins og á dögum Toul-
ouse-Lautrec og fara síöan á
sex-sjó við Pigalle.
París er eitt allsherjar kaffi-
hús; sum úti á gangstéttum,
önnur innan dyra og enginn
kemst hjá því aö kynnast
eitthvað þeirri hlið. Maður
verður lúinn í löppunum á
röltinu og þá er einfaldast aö
velja sér kaffihús aö áningar-
staö og líta á lífið um leiö.
Kannski er það hið endanlega
viöfangsefni í París: Mannlífiö
sjálft og margbreytileiki þess.
Og vissulega er nægilegt viö-
fangsefni í svo sem eina viku
aö gera ekkert annaö en
skoða það.
Þaö er út af fyrir sig gott og
blessað aö koma aö sigurbog-
anum og Effielturnum og öör-
um þeim áningarstööum, sem
túristar í skoöunarferöum eru
teymdir á. En einhvern veginn
finnst manni, að hjarta Parísar
slái annarsstaöar. Mér þótti
aftur á móti eftirminnilegt að
koma á litla veitingastaöi í
Latínuhverfinu, sjá fjölbreytni
lífsins á flóamarkaöi viö Port
Montreuil íausturhluta borgar-
innar og jafnvel aö ferðast
meö yfirfullri neöanjaröarlest á
þeim tíma, þegar fólk er aö
fara heim til sín úr vinnu. En í
stað þess aö orölengja frekar
um París og aðskiljanlegar
náttúrur hennar, tek ég þann
kostinn aö birta nokkrar
myndir, sem skýra ásýnd og
eðli þessarar mannlegu
mauraþúfu betur en orö.