Lesbók Morgunblaðsins - 08.03.1980, Blaðsíða 9

ÖFUM HUGLEITT
A AFTUR UTAN
Lesbók: „Finnst þér yfirleitt of lítill agi
hjá okkur?“
Sieglinde: „Já, hann er of lítill. En
þegar ég minnist á þaö, er bara sagt: Já,
en þú ert nú Þjóðverji. En agavandamálin
eru víðar en í söng. Mér finnst líka
skrýtið, að íslenzkir kollegar mínir virðast
ekki hafa nokkurn áhuga á hljóðfæratón-
list. Á tónleikum Sinfóníunnar sér maður
varla nokkurn söngvara. Hvar er tónlist-
aráhuginn? Meira aö segja nemendur
Söngskólans sjást þar ekki.“
Sigurður: „Hér er fjöldi fólks í hinum
ýmsu kórum, Pólýfónkórnum, Söngsveit-
inni, Fílharmoníu, Fóstbræðrum og Karla-
kór Reykjavíkur, — fyrir utan alla kirkju-
kórana. Þetta kórfólk virðist nú ekki hafa
meiri áhuga á hljóðfæratónlist en svo, að
það sést yfirleitt ekki á Sinfóníutónleik-
um. Allir tónlistarskólar eru yfirfullir eftir
því sem ég veit bezt og ekki veit ég
hversu margir kórar kunna að vera þar.
Svo kemur maður eins og Hermann Prey
og það er ekki fullt hús.“
Lesbók: „Er það ekki rétt, að í
þessum þúsund manna hópi, sem
venjulega er á tónleikum Sinfóníunnar,
séu sárafáir úr hópi listamanna?"
Sigurður: „Jú, mér skilst að einn
rithöfundur sé þar oft, en aðrir úr hópi
þekktari rithöfunda og skálda sjást þar
alls ekki. Úr röðum myndlistarmanna
koma kannski einn eða tveir og yfirleitt
enginn leikari."
Lesbók: „Háskólabíó er nú frekar
ömurleg umgjörð um flutning Sinfóní-
unnar á ýmsum dýrindis verkum tón-
bókmenntanna. Væri ekki hægt að hafa
húskofann ögn skár útlítandi; að vegg-
irnir væru einstaka sinnum þvegnir og
að áheyrandinn hafi ekki á tilfinning-
unni að hann sitji í pakkhúsi. Þar að
auki hriplegur húsið, þegar þannig
viðrar og hlýtur það að vera mjög
truflandi, bæði fyrir áheyrendur og
flytjendur. Er ekki nokkur leið að láta
húsið halda vatni?“
Sigurður: „Nei, það er víst ekki hægt.
Hér er hægt aö byggja geysistór íþrótta-
hús og félagsheimilin eru út um allt og
ekkert nema gott um þaö að segja. Aftur
á móti eru engir peningar til í sæmilegt
tónlistarhús. Það er ekki einu sinni til
umræðu að reyna að byggja eitt slíkt hús
og þykir fremur vanta hér á höfuðborg-
arsvæöið annað leikhús, sem verður í
rauninni annað Þjóðleikhús. Það er rétt
sem þú segir um Háskólabíó; það hefur
drabbast niður, en verstur er lekinn.
Hvaö heldurðu svo að Sinfónían þurfi að
borga húsinu fyrir eina tónleika?"
Lesbók: „Háskólabíó er á vegum
Háskólans; það er opinber stofnun og
opinberar stofnanir hljóta að styðja
hver aðra. Tekur bíóið meira en 300
þúsund fyrir tónleika?"
Siguröur: „Þú trúir því kannski ekki, en
bíóið tekur 859 þúsund fyrir hverja
tónleika og samt fær maður þau svör, að
ekki séu til peningar í endurbætur og
sjálfsagt viðhald."
Lesbók: „Hver er staða framkvæmda-
stjórans gagnvart stjórn hljómsveitar-
innar?“
Sigurður: „Hún er of veik. Ég tel
tvímælalaust að framkvæmdastjórinn
ætti að ráða meiru og standa eða falla
með starfi sínu. Mergurinn málsins er sá,
að skipstjórarnir á skútunni a tarna eru of
margir og þaö hefur aldrei reynst vel. Ég
vildi sannarlega að þetta yrði tekiö til
alvarlegrar athugunar við væn^Jégg
lagasetningu um Símóniuna. Til saman-
uúröar'Tná geta þess, að þrátt fyrir
Þjóðleikhúsráð virðist Þjóðleikhússtjór-
inn einráður.
Lesbók: „Er erfiðleikum bundið að fá
hingað góða hljómsveitarstjóra og ein-
leikara?“
Siguröur: „Þaö er út af fyrir sig ekki
svo erfitt, séu þeir pantaðir nægilega
langt fram í tímann. Til dæmis erum við
næstum búin að fylla prógrammiö fyrir
veturinn 1980—81 og farin að gera
ráðstafanir fyrir veturinn 81—82. Þetta
rekst aftur á móti á hérlenda venju að
gera fjárhagsáætlanir mjög skammt fram
Sigurður, Guðfinna, Daníel og Sieglinde. Á heimilinu er ýmist tölúö þýzka eða íslenzka, enda allir jafnvígir á bæöi málin.
Að spila kanasta er eftirlntis
tómstundaiðja, þegar allir eru
heima — og hér vill kisa líka taka
þátt í spilámennskunni.
Sigurður og Sinfónían. „Ekki svo
erfitt að fá góða einleikara og
stjórnendur, sé samið nógu langt
fram í tímann, en kerfiskallarnir hér
eiga erfitt með að skilja nauðsyn
þess“.
er að drepa tímann með lestri. Hér verða
þessi samskipti persónulegri, en því fylgir
að einhver verður að eyða drjúgum slurk
af tíma sínum til þeirra samskipta og það
er í mínum verkahring. En ég mundi
gjarnan vilja kenna og syngja svolítiö
ásamt með svona starfi."
Sieglinde: „Hjá mér fara um 14 tímará
viku í kennslu. Þar að auki kenni ég tvo
tíma á viku í óperudeild Söngskólans."
Lesbók: „Er ekki söngkennji- preyt-
andi til 'er.gSir'r
Sieglinde: „Jú mjög svo. En samt
finnst mér gaman að kenna, enda hef ég
góða nemendur, sem vinna vel.“
Lesbók: „Ertu ströng?"
Sieglinde: ,Já, ég er ströng og geri
miklar kröfur.“