Lesbók Morgunblaðsins - 08.03.1980, Blaðsíða 14

Okuferð
um nótt
Frh. af ols 3.
mér út! sagöi Mark, um leiö og
hann íhugaöi hvernig hann gæti náöi
í bíllykilinn.
— Því miöur, sagöi maöurinn
vingjarnlega. — Þú skalt ekki reyna
að taka lykihnn. Nú svo þú last ekki
um slysið! Þetta var hræðilegt slys!
Gegnum autt svæöi fyrír aust-
an Slagelse í átt aö skógi. Hraða-
mælirinn sýndi núna 150. Maöurinn
keyröi á miöjum veginum.
Mark herti sig aftur upp:
— Ef þaö eru peningarnir mínir
sem þú sækist eftir, þá er ég bara
meö 300 krónur á mér. Þær getur þú
fengið.
Maöurinn hló lágt:
— Nei takk!
— Já en hvaö er þaö sem þú
vilt? sagöi Mark. Hann var skræk-
róma og röddin titraöi eilítið. Hann
hugsaöi meö sér, aö hann yröi aö
hafa vald á röddinni.
— Ó, já, sagöi maðurinn og
hristi höfuöið. — Þau eru hræöileg
öll þessi slys! Þaö er af því fólk ekur
allt of hratt! Þaö er næstum á
hverjum degi, sem veröa slys, af
því fólk keyrir allt of hratt! Er þaö
ekki rétt?
Mark fékk vald yfir röddinni:
— Jú, sagöi hann, — þaö er
vegna þess aö fólk ekur of hratt!
— Þér finnst ekki aö vid
— Nei, sagöi Mark, — ég er
ekki kynferðilsega afbrigðilegur!
— Þaö var sem ég hélt! Þú ert
heiöarlegur maöur, ekki kynferðis-
lega afbrigðilegur! Hvorki kynvilling-
ur, masokisti, sadisti né neitt af því
taginu!
— Nei! sagöi Mark. Hann hélt
áfram rólegri röddu: — Ég krefst
þess skilyröislaust aö þú hleypir mér
út úr bílnum!
Maöurinn hló lágt:
— Þú ert ágætur! sagði hann,
— alveg ágætur. Eitthvað þessu
líkt heföi mér sjálfum dottið í hug aö
segja! Þaö er sem ég segi, þú ert
heiðarlegur maöur!
Mark reyndi aö henda sér fram
til aö ná í lykilinn. Samtímis beygöi
maöurinn harkalega til hliðar. Bíllinn
hentist í löngum boga út í vegar-
kantinn, yfir vegarútskot og rakst
á sex eöa sjö staura meöfram
veginum, áöur en manninum tókst
aö ná stjórn á honum aftur. Mark
haföi fallið niöur á gólf bílsins og
reisti sig nú svolítið skrámaöur upp
aftur.
— Reyndu þetta ekki aftur,
sagöi maöurinn vingjarnlega, —
viö eigum á hættu aö ienda í bílslysi.
Gegnum Sórey meðfram sjón-
um, aftur stöövunarmerki, í þetta
skipti gult. Mark sat í miöju aftur-
sætinu og studdi sig meö báöum
höndum til hliðanna.
— Hefurður stolið bílnum?
sagöihann.
— Stoliö! Maöurinn hló, — nei,
þetta er alveg áreiöanlega minn
bíll. Ágætur bíll, finnst þér ekki? Ég
er nefnilega ágætis náungi eins og
þú! Kona og börn! Berðu konuna
þína?
— Nei, þaö veit Guö!
— Þaö hélt ég líka! En þú hefur
haldiö fram hjá henni!
- Ég . . .
Gegnum skóginn. Hraðinn var
núna 155. Maöurinn sló meö hend-
inni í stýriö.
— Segöu nú sannleikann!
— Tja, sagöi Mark.
— í Kolding, ekki satt í Kold-
ing! Með þeirri sem þú hittir á
veitingahúsinu! Maöurinn hennar var
ekki heima!
— Ó, sagöi Mark, — ertu
maöurinn hennar!
Maöurinn hló.
— Nei, nei, sagöi hann, — alls
ekki!
Fjenneslev. Landslagiö fram-
undan var dimmt og drungalegt.
Niöri til vinstri var Ijós í garðinu.
Regnið steyptist niöur. Harðatak-
mörkun. Þeir fóru framúr nokkr-
um bílum. Ef þetta væri nú lögregl-
an.
— Þaö er þaö ekki! sagöi
maðurinn.
Langur og beinn vegarkafli í
áttina aö Ringsted. Hraöinn var
núna næstum 160.
— Lítilsháttar framhjáhald,
sagöi maöurinn, — bara pínulítiö.
Bara eins og hjá öörum mönnum í
okkar stétt, er þaö ekki? Myndar-
legur hópur. Heiöarleg börn,
snyrtileg hús, snotrir bílar. Börnin
okkar veröa ennþá heiðarlegri en
við. Samstundis og ég sá þig á
ferjunni hugsaöi ég meö mér, aö
þú værir heiöarlegur maður. Þér
myndi ekki detta í hug aö nauðga,
stela, myröa, eöa kviörista neinn.
Þú gæri ekki dæmt nokkurn
mann til dauða, hugsaöi ég meö
mér. Þú kemur aldrei aftan aö
neinum. í hæsta máta smávegis
framhjáhald, smávegis fiöringur í
buxunum. Þú sast eitthvaö svo
prúöur meö kaffibollann þinn og eina
brauðsneiö meö lifrarkæfu og aöra
meö osti og skarst sneiöarnar í
snyrtilega bita og stakkst þeim upp
í munninn og tuggöir meö snotrum
tönnunum þínum og kyngdir meö
sætu munnvatninu þínu og meltir
meö góöu meltingunni þinni. Og ég
hugsaði meö mér; hann verð ég aö
hitta! Þetta er einmitt mín mann-
gerö! Þá getum viö sagt frá
reynslu hvor annars, hugsaöi ég
meö mér, um konur okkar og börn
og hús og hunda og garöa og
framhjáhöld og bíla og skoðanir
og líf og dauöa og trú á réttvísi og
eilífar framfarir.
Ringsted. Löng beygja og
framhjá kirkjunni, yfir torgiö og til
vinstri. Ný hraðatakmörkun. Niöur
löngu brekkuna aö vegamótunum,
brunandi til hægri í langri beygju
út í vegarkantinn. Maöurinn jók
hraöann á ný. 160 kílómetra hraöi.
— Viö tölum eins og aörir vilja
aö viö tölum, er þaö ekki rétt?
Mark þagði.
— Er þaö ekki rétt? endurtók
hann. Viö erum svo prúöir, aö viö
mótmælum ekki því sem aörir segja.
Hefur þú ekki alla tíö sagt þaö em
aörir vilja aö þú segir?
— Ég . . . ég . . . byrjaöi Mark.
Rödd mannsins var hvöss.
— Nú, hefur þú ekki alltaf gert
þaö?
— Juú, sagöi Mark, — jú, þaö
hef ég gert!
— Þarna séröu, sagöi hinn, —
þú veröur aö gera þaö! Viö beygj-
um okkur fyrir augljósum rökum!
— Hann sló annarri hendinni á
stýriö og hélt áfram:
— Og í þessu tilfelli er þaö ég,
sem færi fram augljós rök! Þaö er
alltaf einhver, sem hefur þau, ertu
ekki sammála?
— Jú, sagöi Mark taugaóstyrk-
ur, — jú, jú, jú!
— Þaö er alltaf einhver, sem
getur meö augljósum röksemdum