Lesbók Morgunblaðsins - 08.03.1980, Blaðsíða 15

ÁSTRIKUR OG GULLSIGÐIN
Eftir Goscinny og Uderzo. Birt i samráði við Fjölvaútgáfuna
sagt okkur hvaö viö eigum aö gera!
Síöan framkvæmum viö hlutina á
þennan snyrtilega hátt! Kviörist-
um einhvern, snuðum einhvern,
nauögum einhverri, afvegaleiöum
einhvern, kyrkjum einhvern, drottn-
um yfir einhverjum! En viö gerum
þaö á okkar snyrtilega hátt af því
að þannig eigum við aö gera þaö!
Hann lækkaði röddina:
— Og af því aö okkur geöjast
aö því, er þaö ekki?
Mark þagði. Lítilsháttar skógur
á ný. Danmörk er öll skógi vaxin,
hugsaði Mark meö sér. Alls staöar
skógur og vötn og búgaröar og
þjóövegir og fólk. Alls staöar hús
með hjónum og börnum. Fullt af
fólki, sem bjó saman, sem fór í
vinnu, sem kom heim á kvöldin,
sem horfði á sjónvarp, sem ók í
bíl, sem lifði.
— í Danmörku er allt fullt af
heiöarlegu fólki! sagöi maöurinn, er
ekki svo.
— Jú, sagöi Mark hlýðinn.
— í Skandinavíu er fullt af
heiöarlegu fólki, í Evrópu, Asíu,
Ameríku, alls staöar á jöröinni er full
af heiðarlegu fólki!
Osted, hraöatakmörkun. Engir
bílar voru sjáanlegir, ekkert Ijós í
gluggunum, aöeins vegurinn fyrir
framan bílinn og skuggi mannsins.
Regnið var eins og þoka fyrir
framan bílljósin.
— Alls staðar er heiöarlegt
fólk, sem kviöristir hvert annaö,
kastar sprengjum í höfuðið hvert á
ööru, sem hengir hvert annaö,
setur hvert annað í fangelsi,
sveltir hvert annaö í hel, nauögar
hvert ööru, drepur hvert annaö í
bílslysum! Sagöi ég þér frá bílslys-
inu viö Hróarskeldu? Bíllinn var
tættur í sundur í kringum tré
nokkurt. Stórt traust tré.
Þeir voru einir á veginum. Engir
bílar, engir strætisvagnar. Þeir óku
í eyöilegum göngum. Hraðinn var
núna 170.
— Góöur bíll þetta! sagöi
maðurinn og danglaöi hendinni
nokkrum sinnum í stýrið, — mjög
nytsamur.
Útblásturinn frá bílnum myndði
þoku á eftir þeim. Maöurinn dró
sígarettu upp úr vasanum og kveikti
í henni meö kveikjaranum.
— Viö ökum eiginlega of hratt!
sagöi hann, — finnst þér ekki aö
viö ökum of hratt?
— Jú, sagöi Mark.
— Mig furöar á því, hvaö fólk
ekur hratt, sagöi maðurinn, — mig
furðar á því hvaö allt heiðarlegt fólk
ekur hratt! Þegar á allt er litiö finnst
mér einkennilegt, hvaö öllu heiö-
arlegu fólki hættir til aö drepa hvert
annað! Furðar þig ekki á því?
— Jú, sagöi Mark, — mig
furðar einnig á því!
— Þú ert heiðarlegur náungi.
En þaö er samt sem áöur undar-
legt, hvaö allt heiöarlegt fólk hefur
tilhneigingu til að drepa hvert
annað. í nafni heiðarleikans.
— Þú ert geðveikur! hrópaði
Mark skyndilega, — geöveikur!
Maöurinn hló lágt og sagöi:
— Stórt og heiðarlegt sjálfs-
morö! Þaö var reyndar hérna, sem
þaö átti sér staö . . . þarna viö tréö!
Hann benti hirðuleysislega á
stóra tréö, sem stóö niöri á enginu.
Bíllinn ók í smá beygju á
geysihraöa. Ók yfir gatnamótin á
rauðu. Áfram til Kaupmannahafnar.
Viö bensínstööina hægöi hann
ferðina og ók inn á stöðina.
Bensínafgreiðslumaðurinn stefndi aö
bílnum.
— Fylla! sagði maöurinn og
steig út úr bílnum. Mark sat inni í
bílnum, meö báöar hendurnar ennþá
spenntar móti sætinu.
— Maðurinn sagöi inn um
gluggann:
— Viltu ekki rétta úr fótunum?
— Mark steig hlýöinn út úr
bílnum.
— Þaö er gott aö fá smá
hreyfingu! sagöi maðurinn, sem
gekk rösklega fram og aftur. Mark
fylgdi á eftir, og hljóp viö fót.
Maðurinn gekk hraðar og hraðar.
Mark tiplaöi á eftir, aöeins fyrir
aftan.
— Jæja, sagöi maöurinn, —
viö verðum víst aö halda áfram!
— Heyrðu nú, sagöi Mark og
stóð kyrr, — heyröu nú augnablik
Maðurinn sneri sér við. Mark
gekk hægt til hans. Hann kreppti
hnefana, lyfti þeim. Maöurinn horföi
brosandiá hann.
— Nei! sagöi hann, — nei! Þú
ert svo heiðarlegur maöur!
Mark lét hendurnar síga og elti
hann. Þeir settust inn í bílinn og
óku af staö.
Gréta Sörensen þýddi