Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1980, Blaðsíða 15

Margir eru kallaöir
Framhald af bls. 3
júní 1980. Ég sé að laufin á trjánum
fyrir utan gluggann minn eru upp-
hringuð og litverp í daufu sólskininu.
Hvaö hefur komiö fyrir? Maöktíminn,
sem gefur fuglinum næringu og
sprautumönnum garöyrkjustéttarinn-
ar peninga í nokkra daga, er nýliðinn.
Þessari spurningu veröur því ekki
svaraö í dag.
í gærkveldi var ég að lesa fróðlega
grein í Helgarpóstinum um þaö,
hvernig hinn ástsæli forseti okkar,
sem fer frá Bessastööum eftir nokkr-
ar vikur, ver dögum sínum. Margt
hefur sá ágæti maöur vel gert á
sínum valdatíma. Þakksamlega minn-
ist ég alþýðlegrar, teprulausrar en-
jafnframt höfðinglegrar framkomu
forsetahjónanna, aö ógleymdum
smekklegum og orösnjöllum tæki-
færisræöum. — En kannski ber ekki
síst aö þakka þaö, sem forsetinn lét
ógert, en annar óþarfari maöur á
þessum staö, heföi látiö eftir sér að
gera. Og þá ekki síst þaö, aö sitja
lengur en hæfilegt var. Nú stendur
hann elskulega upp úr sínum góöa
stól á réttum tíma.
Jón úr Vör.
Síungur
tilraunamaður
Framhald af bls. 2
maöur eins og sjá mátti á sýningunni
og vonandi gefa myndirnar einhverja
hugmynd um þaö. Á síöastiiönum
vetri sagöi Sigurjón í samtali í
Lesbók, aö hann teldi sér henta betur
að vinna í tré en stein nú orðiö. Að
höggva stein með hamri og meitli er
erfiöisvinna, sem skynsamlegt er aö
sneiöa hjá, þegar menn eru ekki
lengur ungir. Hvorttveggja hefur sína
töfra, steinninn og tréö, — en stund-
um er sá efniviöur, sem Sigurjón
finnur á fjörum svo myndrænn í
sjálfu sér, aö verk listamannsins er
nánast upprööun eöa samrööun. Sí-
valur viðarbolur fær aö halda formi
sínu, eins og til dæmis sést á
forsíöumyndinni. Aöeins hefur Sigur-
jón mótaö á hann höfuö og undir-
staöan úr málmi veröur líkt og fætur
undir þessari konumynd, sem stend-
ur viö hús Sigurjóns á Laugarnes-
tanganum.
GS.
Búskapur
í Mosi Oa Tunya
Framhald af bls. 9.
í ágúst, fer aö sjást í fossana og hin
giæsilegu gljúfur.
Ævintýri var þaö líkast fyrir íslending
aö kynnast frjósemi moldarinnar í
Zambíu. Aöeins fjórum mánuðum eftir
aö viö fluttum, vorum viö orðin sjálfum
Okkur nóg hvaö grænmeti snerti; ég sá
um þaö og var afskaplega montin af
garöinum mínum. Þar ræktaöi ég
tómata, púrru, chilllie, papriku, rauö-
rófur, kál, eggaldin og allskonar krydd-
jurtir. í hvert sinn er ég tók upp
salathöfuð eöa eitthvað annaö, potaði
ég nýju fræi í moldina og þarmeð var
tryggt, aö uppskeran var stanzlaus.
Hvergi hef ég séö eins margar
fuglategundir og í garðinum í Down-
ingstræti númer 10, sem ég minntist á
fyrr. Þar voru til dæmis margar finku-
tegundir meö túrkisbláar, eldrauðar,
skærgrænar og gular bringur. Þar voru
og búsett tvenn pör af mjög fallegum,
dökkbláum fuglum meö appelsínugular
rendur á vængjum. Bæöi pörin byggöu
sér hreiður í loftventlum hússins.
Vænzt þótti mér þó um máríuerlu-
hjón, sem bjuggu í mangótré; þau
minntu mig á Island.Máríuerlurnar
uröu líka svo hændar aö mér, aö í
hvert sinn er ég dundaði í garðinum,
komu þær til mín. Og þegar ég eldaöi
mat í eldhúsinu meö eldhúsdyrnar
opnar, komu þær venjulega inná gólf
og þáöu brauðmola. Þær voru afskap-
lega kurteisar og létu sem þær dáöu
sönghæfileika mína, þegar ég raulaöi
fyrir þær „máríátlan mín mín“, — að
launum tifuöu þær fallegu stélunum
sínum ótt og títt, hölluðu undir flatt og
flautuðu „ttillur" fyrir mig. Ég varö þá
aö viöurkenna, aö þeirra söngur var
öllu fegurri en minn.
Til dæmis um, hvernig þær geröu sig
skiljanlegar, minnist ég þess, aö eitt
sinn sat ég inni viö bréfaskriftir og
hafði þá engan frið fyrir máríuerlunum
mínum, sem stóöu í gluggasillunni og
gogguöu í rúöuna án afláts og tístu
hástöfum. Ég hélt í einfeldni minni aö
þær væru aö ávíta mig fyrir aö hanga
inni í þessu guðsdýrðarveöri. Ég gafst
því upp á bréfaskriftum og fór út. Um
leið og þessir fiöruðu vinir mínir sáu
mig, flaug önnur i átt til mín, en síðan í
stórum sveig aö vatnskrananum í
garöinum, sem hún goggaöi í og tísti
frekjulega um leiö og hún leit á mig. Þá
skildi ég hvernig í öllu lá, — þær voru
aö sálast úr þorsta.
Töfrar Afríku eru hættulega kyngi-
magnaöir.
Eftir aö hafa kynnst mörgum Evr-
ópubúum, aöallega Bretum og Skot-
um, sem hafa verið hér í 20 og allt uppí
40 ár, þorum viö ekki aö dvelja alltof
lengi í Zambíu. Allir hafa gömlu
menirnir sömu söguna aö segja; nefni-
lega, aö þaö sé hættulegt aö vera of
lengi, — þá sé svo erfitt aö rífa sig
burtu.
Einn af þessum öidnu vinum mínum
er í aigerri sjálfheldu. Fyrir honum
liggur aö vera sagt upp starfi vegna
aldurs, — og feginn vildi hann fara
heim áöur en til þess kemur. En hann á
ekki fyrir farinu og hann er of stoltur til
þess aö fara framá aðstoð ættingja
sinna, sem hann hefur ekki séö í
áratugi. Þessi engill í mannsmýnd
hefur eytt mestallri ævinni hér og
launin hans hafa einkum og sér í lagi
runniö til fátæklinga hér og í Living-
stone. Þið ættuö bara að sjá, þegar
Burt frændi kemur í fátækrahverfin;
börnin þyrpast aö honum úr öllum
áttum, hrópa, syngja og dansa af gleöi.
Hann er heils árs jólasveinn fátækl-
inganna á þessum slóöum.