Lesbók Morgunblaðsins - 28.11.1981, Blaðsíða 14

„Skúli minn! Ætlaröu ekki aö fá þér
einhverja aöra vinnu. Þú getur ekki unniö á
þessu ógeðslega diskótekl alla ævi.“
„Hvaö er svo ógeöslegt viö þaö?“
„Æ ég hef heyrt að ungar stúlkur selji sig
þar. Þaö er að vísu bara slúöur en þetta er
allavega enginn staöur fyrir þig. Þú sem
náöir svo góöum árangri á stúdentsprófi."
Skúli leit reiöilega á móöur sína. Hann
var aö vísu vanur svona afskiptasemi en
venjulega lét hún vera aö niðurlægja hann
fyrir framan ókunnuga. Ung kona var í
heimsókn hjá móöur hans. Kíminn samúö-
arsvipur var á andliti hennar meöan hún
hlýddi á þessi orðaskipti mæögininna.
Nærvera hennar geröi Skúla vandræöa-
legan og taugaveiklaöan. Smágert andlit
hans varö kafrjótt.
„Ertu plötusnúður?“ spuröi konan vin-
gjarnlega. Rödd hennar var mjúk og blíð.
„Ef þaö væri nú svo gott. Nei Dísa mín.
Sonur minn, stúdentinn sjálfur vinnur viö
salernisvörslu. Skúli fór hjá sér þegar unga
konán skellti uppúr.
„Þetta er nú það besta sem ég hef heyrt
lengi. Klósettvörður meö stúdentspróf.”
„Þér finnst þetta kannski fyndiö en mér
finnst þetta frekar óskemmtilegt. Þegar
maöur er búinn aö eyða sínum bestu árum
í barnastúss, á maður ekki skiliö aö börnin
bregðist manni." Skúli leit niöur er móöir
hans leit ásakandi á hann.
„Dísa mín! Er ekki maðurinn þinn
skipstjóri á einhverju millilandaskipi.
Kannski hann geti útvegaö Skúla heiöar-
lega atvinnu."
„Mamma! Þú getur alveg sleppt því aö
hafa áhyggjur af framtíö minni. Ég hef
engan áhuga á plássi á einhverjum milli-
landadalii."
„Skúli þó. Þú mátt ekki verða vondur þó
ég sé aö reyna aö hjálpa þér.“
„Hjálpa mér. Ef einhver þarf á hjálp aö
halda þá ert þaö þú. Hún er óþolandi þessi
hjálpsemi þín.“
„Ég verð víst að fara aö koma mór,“
sagöi Dísa og stóö upp.
„Ert þú á rauöa bílnum sem stendur fyrir
utan?" spuröi Skúli því hann var farinn aö
hugsa sér til hreyfings.
„Já vantar þig far í bæinn?"
„Já eiginlega. Ef þér væri sama.“
Þaö kom Skúla á óvart hversu innilega
Dísa kvaddi móöur hans. Hann átti því ekki
aö venjast aö vinkonur hennar kysstu hana
aö skiinaöi.
„Þiö virðist vera mjög nánar vinkonur“
sagöi Skúli þegar þau voru sest í bílinn.
„Hvenær kynntust þiö?“
„Viö kynntumst þegar mamma þín var
aö vinna á Fávitaheimilinu í Kópavogi."
„Unnuö þiö saman eöa eitthvað svoleiö-
is?“
„Nei, nei. Ég átti lítinn mongólídastrák
sem var algjörlega í umsjá móöur þinnar.“
„Af hverju notarðu þátíö. Þaö er eins og
þú eigir hann ekki lengur."
„Hann dó fyrir þrem mánuðum. Ég vissi
ekki fyrr en hann dó hversu vænt mér þótti
um hann þó hann væri þetta þroskaheftur."
Stór tár glitruðu í augnahvörmum Dísu.
Skúli vottaði henni samúö sína meö því aö
taka lauslega í þá hönd hennar sem hvíldi á
gírstönginni.
„Mér þykir þaö leitt ef spurningar mínar
hafa ýft upp viökvæm sár.“ Hönd hennar lá
máttlaus í lófa hans en hún dró hana ekki
til sín.
„Segöu mér nú eitthvað frá sjálfum þér.
Hvernig er aö vera klósettvöröur?" spuröi
Dísa hressilega.
„Þaö er ágætt. Þetta er ekki merkilegt
starf svo enginn öfundar mig af því. Ég er
yfir enga hafinn svo margir nota mig sem
einhverskonar sáluhjálpara. Ég hef eignast
marga vini síðan ég byrjaöi að vinna
þarna."
„Hvaö gerirðu svo á daginn þegar þú ert
ekki aö vinna?“
„Þá sinni ég aðal áhugamáli mínu.“
„Hvaö er það?"
„Ég safna málverkaeftirprentunum af
nöktu fólki. Ég á flestar frægustu myndirn-
ar sem sýna nekt.“
„Þaö væri gaman aö sjá þetta safn þitt.“
„Af hverju kíkirðu ekki á þaö. Ég skal
bjóða þér uppá kaffisopa."
Skúli bjó í gömlu, gráu timburhúsi í
Vesturbænum. Skuggsýnt var í íbúö hans
því lokað haföi veriö fyrir rafmagniö
nokkrum dögum áöur. Skúli kveikti á
nokkrum kertum og sýndi Dísu myndasafn
sitt. Andlit hennar varö rjótt og brjóst
hennar bifuöust eins og hjarta hennar væri
tekið aö slá örar.
„Þaö er skrýtiö hversu vel manni líöur
með sumu fólki. Ég hef bara þekkt þig í
tvær klukkustundir og samt finnst mér
einsog ég hafi alltaf þekkt þig“ sagöi Dísa
og leit meö tindrandi augum á Skúla. Sama
hugsun kom upp hjá báöum og andlit
þeirra mættust. Munnur Dísu var slakur og
rakur. Tunga hennar skreið yfir andlit
Skúla einsog snákur.
„Eigum viö?" hvíslaöi hún.
„Þú ræður“ svaraöi hann og hún réö.
Skúli var lítill og feitur svo hann var eins
og býfluga sem sest á fallegt blóm og sýgur
sig fulla af hunangi.
Eftir þetta tók Skúli aö venja komur
sínar á heimili Dísu. Stundum hitti hann
eiginmann hennar sem var rumur mikill. Þá
spjallaöi hann um daginn og veginn og lét
það ekkert á sig fá þó skipstjórinn gyti til
hans hornauga. Hann var of mikill væskill
til þess að hann yröi grunaöur um græsku.
„Elskarðu mig?“ spuröi Dísa eitt sinn
þegar þau lágu bæöi nakin í rúminu.
„Stundum" svaraöi Skúli og bætti við.
„Ég mundi samt aldrei vilja vera giftur þér.“
„Af hverju ekki?“
„Ég myndi veröa neyddur til aö fá mér
einhverja almennilega vinnu. Samband
okkar myndi líka ekki veröa eins spennandi
ef viö sæum hvort annaö á hverjum degi.“
„Svona hugsa þessir karlmenn. Þér
finnst allt í lagi aö nota mig þegar þér
hentar. Þú skilur líklega aldrei aö ég er
aðeins mannleg vera sem fær samviskubit
þegar hún kemur illa fram viö einhvern sem
henni þykir vænt um.“
„Elskaröu manninn þinn."
„Já, þaö geri ég. Hann mætti þó gjarnan
opna sig meira gagnvart mér. Ég vissi til
dæmis aldrei hvaö honum fannst um
vangefna barniö okkar."
Nokkrum dögum síöar hringdi Dísa í
Skúla og sagöist aldrei vilja sjá hann
framar.
„Hvað kom fyrir?“
„Ekkert sérstakt. Ég ákvaö bara aö
segja manninum mínum frá öllu saman. Ef
hann fyrirgefur mér þá höldum viö áfram
aö búa saman."
„Þú um það. Ef viö sjáumst ekki framar
þá vona ég aö þú haldir áfram aö hugsa
hlýtt til mín.“
„Þaö skal ég gera“ svaraöi Dísa innilega.
Þaö heföi verið ólíkt Skúla að gera
eitthvað uppistand útaf þessu. Lífið hélt
áfram af gömlum vana og hann hélt áfram
aö safna myndum af nöktu kvenfólki.
Besti vinur Skúla hét Sigfinnur og höföu
þeir þekkst allt frá barnæsku. Sigfinnur
stundaöi enga vinnu því þrátt fyrir lélegt
gáfnafar, hafði honum tekist aö ná sér í
kjarnorkukvenmann sem vann fyrir þeim
báöum. Hún var jafnvel enn heimskari en
hann og er þá mikið sagt. Ekki er hægt að
segja aö hún hafi beinlínis haft útlitið meö
sér. Brjóst hennar voru slepjuleg, maginn
stór og nokkrar skrautlegar undirhökur
dingluðu fyrir neöan andlitiö. Má segja aö
Sigfinnur og stelputötriö sem hét Bergljót
hafi í rauninni bæöi veriö hrifin af sama
manninum; þ.e.a.s. Sigfinni sjálfum.
Er nokkur furöa þó Skúla hafi brugöiö er
Sigfinnur heimsótti hann í vinnuna og
tilkynnti honum sallarólegur aö hann hygö-
ist gifta sig næstkomandi laugardag.
„Ertu genginn af vitinu?" hálfæpti Skúli.
Svo undrandi varö hann
„Nei mér er alvara. Begga á von á barni og
ég get ekki neitað henni eins og á stendur.“
„En hún er feit gribba."
„Þú ert feitur sjálfur Skúli minn.“
„Þaö er annaö meö konur. Þið passiö
líka svo illa saman. Þú svona vel vaxinn og
hún svona tröllskessa."
„Mér er alveg sama um þaö. Hvernig
heldurðu að ég drægi fram lífið ef Begga
ynni ekki fyrir okkur."
Sigfinnur hékk yfir Skúla allt kvöldiö og
talaöi mærðarlega um glæsta framtíð
barnsins. Skúli varð skelfdari og skelfdari
því meira sem Sigfinnur röflaöi um þetta
barn sitt. Myndi hann eiga svona ræöur yfir
höfði sér í framtíðinnl? Já örugglega ef
þetta hjónaband næöi fram aö ganga.
Litli reigingslegi tappinn sem átti diskó-
tekiö lagði mikiö uppúr því aö hafa
þrifalegt salerni. Þetta kvöld voru engar
æluslettur á veggjunum né glerbrot í
pissuskálunum svo hann þurfti ekki aö
kvarta yfir slælegri frammistööu klósett-
varöarins. Þaö er ekki þar með sagt aö
Skúli hafi þrifiö betur en venjulega. Hann
var niöursokkinn í samræöur viö vin sinn.
Þaö var fámennt og góömennt þetta kvöld
og lítil drykkja á mannskapnum. Rétt fyrir
lokun tókst Skúla aö upphugsa ráö til aö
afstýra ráöahag vinarins. Hann leit glettnis-
lega framan í Sigfinn og sagöi hressilega.
„Jæja Sigfinnur! Eigum viö ekki aö halda
uppá þetta. Þaö er ekki á hverjum degi
sem vinir manns gifta sig.“
„Núna“ sagöi Sigfinnur álkulega því
breytt viöhorf vinar hans komu flatt uppá
hann.
Skúli kinkaöi kolli.
„Hvar getum viö svo sem fengið brenni-
vín eftir miðnætti á þriöjudegi?“
Smmga eftir
Gída Þér
Gunnarsson
„Ég redda því“ sagöi Skúli og þaö
vareins og viö manninn mælt. Stuttu síöar
haföi hann narraö eina starfsstúlku öldur-
hússins til aö selja sér tvær viskýflöskur.
„Þetta drekkum viö óblandaö í tilefni
dagsins" sagöi Skúli og stakk flöskunum
inná sig svo dyraverðirnir tækju ekki eftir
neinu grunsamlegu. Sigfinnur fylgdi honum
eftir eins og í leiöslu.
„Kannski ég ætti aö fara heim svo Begga
veröi ekki áhyggjufull."
„Læturöu kerlinguna alveg ráöa yfir þór“
sagöi Skúli hæönislega og skrúfáöi tapp-
ann af flöskunni. Þetta nægöi til aö þagga
niður í Sigfinni. Þeir létu flöskuna ganga
meðan þeir lölluöu niöur aö sjó.