Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1983, Blaðsíða 16
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
rir 1 JMU« KÍB lt««A Turt- IH | BE 7ér mrr
-* 5 y AJj oT J A _ CL- 0 fí K / H
DUÚM- AÐUR € L J A Fitm M F s A R tFH 1 *0
mm L T ‘o T A ÞAK- 0RÚM u p S / A
ýfKKtK +ft£tTI & A L A R. '0 L K£WR HÚlf'ií A K 1 R.
arífCA h'AMA 1 »•»»« 1 to N NEMA L Æ R A P*PK* K
C.ÍC A Mt'M- íK.wtr* ÍVALI
FA'- ÍKlPT- p A L 'A T A H«tJA A IC u K (t ¥ S
»u«ím V C b 1 lS Ar R. LX M goNo- UR A Jsj A vc
Irm> g Æ £> A S iptv- 'trn A T ÁR6ok L K R £ L 1
Jvir- # T A N h F L A nuut M R A T* A R
tlTHb
|SF«' M A i> R A Á R. A N d 'A REIT- UR B É 5/sk
L L’m VI*ÐA ÍLÁT A VC T A SlÓM.Ð f KAKWA N r L L 7 K A. N
Loúi E L S> U R HESTl K L 'A R S BAR- DA4I A i.T Kusk ’l
í#vta Uf »♦ SífJlM Ck T o i A 'A K A L L l ve«*r- A T s
iKÝJA- T S A SPT- AtPtO Ln A F í- A ri 6u*ur U R £ JC
fÁ\)l T\ VIMO*' hana iLE\F KV£N- iv'R. KÁS5U jjj|y?F.l£> SM/t- FOK L/KAMf- HLUTA $TAZ F Ti/em £INÍ DÁim
poe- Jfr
jrqJí tlH? P-í-4- Ds ILL- NEMNf ÁMCPKT- uH.
$T£’«VC- u a $£í.r i
mW MT- ÚVC- UR. B/. 'o M Sl'r Kffóir- URlMM
1 - r FÍET* u a FISK sr iuíí To'nN
UMA Wa ft- UR.
KloZ- A S> 1 ÓAMAK
TUR T F/ja l \Í£IT
ÍK<1£Tt- umVhtmi HXT7f>- /M J>ý R 1 uuiR. DuC- LEC- UR
Kltpa UM tiw K«o??\ KlNbgR
ao- StK£>\ Mí LTI»<ív" ARFÆRI5 RáMDVR • í?oR lt>
ÓÞURRKA T:\í> SK-ST.
RE&M Kw S'oic- >TAFUX ! fFNI
fAVNNIM
MANlJÍ,- MAFM TA«»- AR Tt>MN ToNN
Kv£N - fJAPN emoir író i AM- 8AMD icevrv tók
INCv Kveai- NArr< EL.4>- STK-Ð l HISPAN MÁLMUR uuö
2 £inS •f WER&íi • Kl?P- UR AB-
Flón (?ÉIÐA
Hörður frá
Kolkuósi
í huga hans um að Hörður 591
eigi heima í umfjöllun um merk-
ustu stóðhesta Svaðastaða-
stofnsins. Harðar biðu enda
margvíslegar viðurkenningar.
Hann var sýndur á landsmóti á
Þingvöllum 1962, og á Hólum
1966, þar sem honum fylgdu til
dóms margir synir hans, allt
ættbókarfærðir stóðhestar, og
er það einsdæmi. Ekki stóð
Hörður þó efstur á Hólum 1966,
en árið 1968 fær hann sérstaka
viðurkenningu Búnaðarfélags-
ins á landbúnaðarsýningu, og
sumarið 1970 er hann sýndur á
sérsýningu á landsmóti á Þing-
völlum ásamt fjölda glæsilegra
afkvæma.
Margir áttu erfitt með að
sætta sig við að Hörður skyldi
ekki talinn fremsti stóðhestur
landsins á Hólum 1966, og
spunnust af því miklar deilur,
sem meðal annars birtust í
greinum í Morgunblaðinu. í
næstu grein verður rifjað upp
eitt og annað úr þeirri deilu, en
hér skilist við Hörð að sinni, þar
sem hann bíður dóms heima á
Hólum 1966, þar sem hann hafði
nokkrum vetrum fyrr verið í
tamningu hjá Páli Sigurðssyni.
Tíminn sem
hráefni
ætti slík hugmynd vart 'meira
fylgi að fagna. Samt sem áður
virðist það ekki lengur með öllu
útilokað, að við munuih í fram-
tíðinni þurfa að taka við hluta
launa okkar í formi tíma.
Hversu slæmt væri raunveru-
lega það hlutskipti?
16
Verðgildi, sem
stöðugt eykst
Við ættum að hætta að skoða
ávallt þessa jöfnu, tíminn er
peningar, einfaldlega með þeim
hugsunargangi að tíminn færi
okkur peninga. Peningar geta
allt eins fært okkur tíma. Eða
með öðrum orðum sagt: þegar
ákveðnu marki lífsgæða er náð,
— sem liggur áreiðanlega langt
undir því marki sem við búum
við í dag — er þegar orðið
skynsamlegt að nýta þá hluti
sem búið er að kaupa, í stað þess
að sækjast stöðugt eftir nýjum.
í efnislega auðugum samfélög-
um leiðir tímaskorturinn til
þess, að fólk hugsar sig sífellt
minna um við kaup á hinum
ýmsu hlutum. Það fer of mikill
tími í að verða sér úti um nægj-
anlegar upplýsingar varðandi
viðkomandi hlut. Fjöldi
svonefndra skyndikaupa eykst
stöðugt, en þó að af og til sé
keypt einhver vitleysa, gerir það
lítið til. Tíminn, sem sparaðist
við það að hafa ekki orðið sér úti
um nægjanlegar upplýsingar,
var nefnilega dýrmætari en
hluturinn sjálfur. En í þessu til-
felli má líka snúa jöfnunni við:
Ef við myndum gefa okkur meiri
tíma til þess að ákveða okkur í
sambandi við kaup á hlutum,
gætum við komist hjá óþörfum
og óæskilegum fjárútlátum. Auk
þess myndum við spara okkur
leiðindi og vonbrigði.
Þeir fátæku hafa engin úr, en
mikið af tíma. Við höfum allt
fullt af úrum og klukkum í
kringum okkur, og höfum engan
tíma. Við erum komin að því að
geta ekki lengur haldið aftur af
þessari þróun í þá átt að koll-
keyra okkur sjálf; þessari þróun
sem fór af stað með baráttunni
við að útrýma efnislegum skorti.
Við erum komin að því að finn-
ast hráefninu tíma vera best til
þess varið að umbreyta því í
peninga. En þar yfirsést okkur
að einu leyti. Gengi þessara
beggja tegunda „gjaldeyris",
tíma og peninga, er ekki alveg
sambærilegt að verðgildi inn-
byrðis, — afföllin eru mismikil
eftir því hvort maður hefur
ákveðið að ávaxta líf sitt í tíma
eða peningum. í tímans rás tapa
peningar nefnilega gildi sínu
vegna verðbólgu, hinsvegar
eykst tíminn að verðgildi svo
lengi sem við lifum. Sá sem yfir-
færir tímanlega, hann hagnast.
Þýtt úr „SUddeutsche Zeitung“
Jón Baldur Þorbjörnsson
einnig slunginn ráðagerðamað-
ur, ef hann þurfti til þess að
taka. í rauninni virðast þar
skilja á milli hans og Þórðar,
sem var vitur maður en ekki
slunginn, jafnvel heldur hrekk-
laus. Hann sýnist nú eflaust
meira svo, vegna þess að hann
varð að sætta sig við margt
þvert um hug sinn.
Kolbeinn var því varbúinn, að
Þórður sækti hann heim, bæði
vegna sjúkleika síns og einnig
vegna þess, að það var að magn-
ast urgur í Eyfirðingunum.
Kolbeinn gat átt á hættu, að
þeir notuðu tækifærið, ef Þórður
kæmi liðsterkur í Skagafjörð og
hann sjálfur sjúkur, til að ráð-
ast að baki honum. Rígurinn
milli Skagfirðinga og Eyfirðinga
var ekki úr sögunni með Ör-
lygsstaðabardaga nema síður
væri, þótt Eyfirðingar þyrðu
ekki annað en fylgja Kolbeini í
herferðum hans og sitja sem
hann vildi í héraði. Kolbeinn
hafði ekkert gert til að bæta hug
bænda almennt í Eyjafirði í
sinn garð. Það var fremur að
hann ofsækti þá og léti þá finna
fyrir því að hann hafði ráð
þeirra í hendi sér.
Þegar Kolbeinn heyrir hversu
ákveðnir skagfirzkir bændur eru
í því að verjast Þórði, leggur
hann til að þeir haldi setum það
sem eftir sé vetrar og þá einni í
Skagafirði, annarri í Vatnsdal
og þeirri þriðju í Víðidal og séu
þá viðbúnir að kveðja upp her í
tíma, ef þeir verði varir Þórðar.
Bændur kváðust þennan kost
kjósa og hvað annað sem þá
kostaði að halda saman.
Þreifingar
um sættir
Kolbeinn kallaði nú til sín
Þorstein Hjálmsson á Breiða-
bólsstað í Vesturhópi og sagðist
vilja senda hann til Þórðar að
leita um grið fram til þings.
Þorsteinn kvaðst vilja fara
þeirra erinda, ef hann fengi dug-
andi mann með sér. Kolbeinn
bað hann velja sér mann og var
það Eyvindur brattur stýrimað-
ur og gengu þeir á tal allir þrír.
Þorsteinn bað Kolbein fyrir
guðs sakir að gefa sér nokkurt
sættarefni að flytja Þórði. Kol-
beinn sagði að hann mætti bjóða
jafnsætti. Þorsteinn sagði að
Þórði þætti það eitt jafnsætti,
að hann fengi allar eignir sínar.
Kolbeinn sagðist þær allar hafa
fengið að lögum „og engar láta
nema dómar gengju á þann
veg“.
Kolbeinn reið á leið með þeim
Þorsteini til Jökulsár. Þá spurði
Þorsteinn Kolbein, hvort hann
vildi nokkuð auka sættarboðin,
ef Þórður skyldi vera kominn
með flokk manna úr Vestfjörð-
um á leið norður.
Kolbeinn sagði Þorstein hafa
heyrt á tal bænda á fundinum
og þeirra vilja, og einnig sinn,
„en þrátt fyrir þá samþykkt vil
ég til hætta að gefa Þórði
frænda mínum upp allan Norð-
lendingafjórðung og ráðast frá
með öllu. Vil ég þá, að allir
menn hafi þá frið, lífs grið og
lima.“
(Framhald síðar.)
Útgefandi: Hf. Árvakur, Reykjavík
Framkvjjtj.: Haraldur Sveinsson
Ritstjórar: Matthías Johannessen
Styrmir Gunnarsson
Ritstj.fltr.: Gísli Sigurðsson
Auglýsingar: Baldvin Jónsson
Ritstjórn: Aðalstræti 6. Sfmi 10100