Lesbók Morgunblaðsins - 02.07.1983, Blaðsíða 2

Rue du Faubourg
Saint-Honoré
* *
„Voruð þið í búðarrápi á
Champs-Elysées? En fyrirgefið,
hvenær voruð þið eiginlega í
París ,síðast?“ spurðu vinir
okkar með greinilegri skelfingu.
Maður lætur nú ekki lengur sjá
sig á þessari forðum glæstu
breiðgötu Parísar, nema ef vera
skyidi að maður skryppi í bíó.
Annars er sú glæsigata orðin
vettvangur grunlauss fólks utan
af landi og alls konar hrappa og
smáþjófa, sem eru að skyggnast
þar um eftir auðveldum fórnar-
lömbum. París er búin að eftir-
láta rokkungdómi og vafasöm-
um piltum á öllum aldri, sem
elta erlenda kvenferðalanga
með ósiðsamlegu látbragði,
„götuna sína“. Um þetta vorum
við uppfrædd.
Okkur fannst þetta nú allt
saman dálítið orðum aukið —
þar til konan mín varð fyrir því
um hábjartan sunnudagseftir-
miðdag, að einhverjir gleiðgosar
tóku að sýna henni ruddalega
ágengni, og það gerðist þrisvar
sinnum á skömmum tíma, svo
að hún varð að lokum að forða
sér burt af Champs-Elysées með
2
því að hlaupa sem fætur toguðu
inn í gistihús þar rétt hjá.
Það er að færast hálfgerður
hallærissvipur yrir Champs-
Elysées, þótt maður taki
kannski ekki almennilega eftir
því, fyrr en komið er að pylsu-
vögnunum og pommes frites-
sjoppunum, sem virðast orðið
gefa tóninn um „savoir vivre“ á
þessum slóðum. Svo virðist sem
lögreglan láti sig þetta vaxandi
hallærisástand á Champs-
Elysées ósköp litlu skipta.
Parísarlögreglan einbeitir sér
frekar að því að elta uppi og
sekta það ógæfufólk, sem lagt
hefur bílunum sínum ranglega,
og sést lögreglan líka þramma
liðsterk og vígaleg fyrir framan
sýningargluggana hjá Aeroflot.
Hinir frönsku vinir okkar höfðu
á réttu að standa, og við slógum
striki yfir hina dýrlegu himn-
esku velli sem verzlunargötu.
„Það er svolítið annað mál
með Saint-Honoré, þar er gam-
an að kíkja í búðarglugga og
gera innkaup," höfðu vinir
okkar sagt, og þetta fengum við
fljótlega að sannreyna. Það er
Parísarkonur hafa löngum skartað
barðastórum höttum og Cassandre
International við Saint-Honoré 50
gerir einmitt ráð fyrir því. Á teikn-
ingum tízkuhúsanna eru glæsikon-
urnar ekki endilega í þeim stelling-
um, sem hefðu þótt kvenlegar áður
fyrr.
ekki hinn allra minnsti vandi að
eyða heilum degi í „lúxusbúðar-
ráp“ í þessari götu þar sem tout
Paris kaupir sér fatnað, ac-
cessoires og dýrustu skartgripi.
Dagsferð um ríki hinna ríku er
alveg sérlega ódýr skemmtun, ef
maður heldur sig við það eitt að
skoða í búðargluggana. En það
skal játað, að það er oft anzi
erfitt að stunda slíkt meinlæti
þarna mitt í öllum freistingun-
um.
Stræti hinna stóru nafna
Búðarrápið hófst einmitt á
þeim stað, þar sem svo margt og
margvíslegt hefur átt upptök sín
í franska lýðveldinu — við El-
ysée-höllina. Rue du Faubourg
Saint-Honoré, sem raunar byrj-
ar við Place des Ternes, hefur
þegar við Elysée-höllina nokkur
hundruð sögufrægra metra að
baki. Þar ofar stendur húsið, þar
sem Lafayett hershöfðingi gekk
á sínum tíma að eiga fimmtán
ára aðalsmey; þarna er líka hús
hins ógnþrungna Robespierres
og eitt af allra fínustu gistihús-
um Parísarborgar, Hotel Brist-
ol.
En gatan nær sér eiginlega
fyrst verulega á strik við aðset-
ur Frakklandsforseta, sem um-
kringt er varðliðum; höllin var
byggð árið 1718, og þar bjuggu
meðal annarra Madame Pompa-
dour, Lúðvík XVI og Napoleon-
arnir. Við bæjardyr þessarar
valdamiðstöðvar hinnar Grande
Nation standa svo húsakynni
glæstustu tízkufrömuðanna í
París. Beggja vegna götunnar
raða þeir sér upp eins og perlur
á bandi: Cloé, Rosetti, Cardin,
Saint Laurent, Cucci, Aujard,
Ungaro, Hermés, Lapidus, La-
vin, Hechter, Jourdan, Aigner
og Jaeger — nokkur nöfn sem
hljóma ekki beinlínis ókunnug-
lega í eyrum þeirra kvenna — og
reyndar karla líka — um heim
allan, sem fúslega vilja leggja
mjög mikið af mörkum í bein-
hörðum peningum til þess að
vera framúrskarandi glæsilega
til fara. Það mun víst aldrei
verða hægt að fá úr því skorið,
hvoru megin við þessa fremur
þröngu götu standi veldi hinna
„betri" tízkufrömuða; deilurnar
um þetta atriði virðast ætla að
vara til eilífðar. Flestir þeirra,
sem þarna eru á reiki, virðast
vera á stöðugum þönum milli
gangstéttanna og yfirleitt á
æðisgengnum flótta undan bíla-
flotanum, sem geysist eftir göt-
unni, án sýnilegrar tillitssemi
eða minnstu miskunnsemi við
hina fótgangandi. Það er því
naumast hægt að tala um búð-
arráp í rólegheitum þarna, held-