Lesbók Morgunblaðsins - 16.07.1983, Síða 4

/
VÍ/lMy
Smasaga eftir
Sólrúnu Jónsdóttur
Hún vafði handleggjunum
utan um sjálfa sig, þétt og
fast. Hendur hennar hjúfruðu
sig upp að heitu bakinu.
Þetta var allt sem hún átti.
Litlu sjálfa sig og hún hélt
utan um sig og huggaði sig við
það, að enn ætti hún þessa
tvo handleggi sem gætu
haldið utan um hana. Hvað
gæti hún gert ef hún missti þá.
Ætli hún yrði ekki að leigja
sér handleggi úti í bæ. En
hún hafði hvergi séð skilti
þar sem á stóð „Handleggja-
leigan“ eða eitthvað því um
líkt. Það þýddi víst lítið að
hugsa um það enda var engin
hætta á að hún myndi missa
þá á næstunni. Svo hún klór-
aði sér á bakinu með hand-
leggjunum sem ennþá voru á
sínum stað. Hún gæti ekki
einu sinni fengið sér sígar-
ettu. Hugsunin um það
kveikti hjá henni löngun 1
sígarettu svo hún greiddi úr
örmunum eins og settlegur
kolkrabbi og teygði sig í
sígarettupakkann. Þá hófst
hin eilífa leit að eldinum. Hún
fann engar eldspýtur í hús-
inu. Ristavélin var biluð
svo hún varð að kveikja á
hellu. Síðast hafði hún kveikt
á vitlausri hellu og brennt
upp stafla af pottaleppum.
Já, hún var dulítill hrak-
fallabálkur og ekki einu sinni
örvhent. Hún dró reykinn
niður í dýpstu lungnatotur
og hóstaði góðum og hollum
reykingarhósta. Nú vantaði
hana bara einn bjór og þá
væri þetta pörfekt. Hún
stökk inn í eldhús og náði sér
í bjór úr ísskápnum. Það
gat svo sem skeð, aðeins þrír
eftir svo hún yrði að druslast
út í búð á eftir. Það var
þrælavinna að halda ís-
skápnum fullum af bjór,
hann var ansi snöggur að
tæmast. Hún hataði að fara
út í búð rétt eftir að hún
var vöknuð. Allir störðu á
hana og ekki bætti úr skák
þegar hún rogaðist með fullt
fangið af bjórflöskum. Það
gæti gefið fólki rangar
hugmyndir. Og hún var ný-
vöknuð fram eftir öllum degi.
Eitt sinn hafði hún farið í
hvítum bómullarserk, nokk-
urs konar kjól, út í búð og allir
höfðu gónt á hana. Hana
hafði langað til að öskra á
liðið að þetta væri ekki
náttkjóll. Annars kærði hún
sig kollótta um hvað fólk
hugsaði. Þess vegna væri
gaman að fara út í búð í
blúndunáttkjól, með nátthúfu
og á inniskóm jafnvel með
lítið kerti í hendinni. Hún
svolgraði í sig bjórinn settist
í hægindastól og starði út í
loftið. Lyfti upp löppinni „jú-
hú“ með einhvers konar
can-can-hreyfingu og hló
með sjálfri sér. „Hvor er du
smuk i dag, það mætti halda
að foreldrar mínir hefðu
verið dráttarhestar. Dúdillí
dú.“ Henni leiddist og vantaði
nauðsynlega peninga.
Skyndilega fékk hún bráð-
snjalla hugmynd og vatt sér
umsvifalaust að símanum.
Hún hringdi á eitt dag-
blaðanna og bað um auglýs-
ingu í föstudagsblaðið. „Tek
dýr í fóstur, allt frá snjáld-
urmúsum til drómedara. Hef
unun af dýrum. Góðri um-
önnum lofað. Upplýs. í síma
6743—2738.“ Svo framarlega
sem fólk kæmi ekki með
kóbraslöngu eða sæljón
ætti þetta að takast. Þvílík
snilldarhugmynd. Hún yrði
rík á skömmum tíma. Það
var sumar, allir voru í
sumarfríi og í mestu vand-
ræðum með gæludýrin sín.
Hún gæti fyllt húsið af fisk-
um, hundum, köttum,
brekkusniglum og naggrísum
og þyrfti ekkert að gera nema
fóðra dýrin á dósamat. Það
væri spennandi að sjá
hvernig færi. Sjálf hafði hún
einu sinni átt fiska og skjald-
böku, bölvað rándýr sem
hafði étið alla fiskana og
tekið svo upp á því að
drukkna í hálftómu búrinu.
Strax daginn eftir var
hringt í hana. Það var maður
sem vann við auglýsingadeild-
ina og hann og konan hans
voru að fara í sumarfrí og
þau vantaði pössun á Lovísu
og Seikó. Þau voru bæði þæg
og afspyrnu vel vanin. Piss-
uðu aldrei á gólfið eða nög-
uðu húsgögnin. Og hvers
konar skepnur voru þessi Lov-
ísa og Seikó spurði hún, ekki
mjg uppveðruð. Eiginlega
hafði hún hætt við þessa
hugmynd. Dýrin myndu ör-
ugglega rústa húsinu og það
fylgdi þeim bévítans lykt og
hávaði. Nú, þau eru hrein-
ræktaðir grænlenskir sleða-
hundar sagði maðurinn hálf-
móðgaður og það eina sem
þau þurfa er hollt og gott
fæði, nægileg hreyfing og úti-
vist. Þau hjónin ætluðu að
vera tvær vikur á Torre-
molinos og gætu því miður
ekki tekið litlu elskurnar sínar
með sér því þeir á hótelinu
tækju ekki á móti gestum
með hunda. Hún samhryggð-
ist innilega en fannst það nú
eðlilegt að fólk væri ekkert
æst í að gista á einhverju
hundahóteli, fullu af kjöltu-
rökkum og blóðhundum sem
mændu á mann sultaraugum
bítandi í lappir og skó hót-
elgesta og spangólandi um
allar nætur. Daginn eftir
komu Lovísa og Seikó, risa-
vaxin loðdýr sem ruddu öllu
um koll svo hún lokaði þau
inni í geymslu. Síminn hringdi
án afláts og á næstu dögum
fylltist húsið af köttum,
hundum og fuglum, tveimur
íkornum og leðurblöku og
gífurlegum fjölda naggrísa
og hamstra sem varla voru
komnir inn er þeir hófu að
fjölga sér. Úti í garði stóðu
tveir hestar og gæddu sér af
perutré nágrannans. Hún
hafði allt mjög skipulagt.
Inni á klósetti héngu tólf
fuglabúr og hávaðinn þar
inni var eins og á kvennakló-
settinu á Skálafelli rétt eftir
miðnætti á laugardags-
nóttu. Lovísu og Seikó lét
hún dúsa áfram í geymslunni
en hina hundana hafði hún
inni í stofu. í svefnherberg-
inu lágu kettir á víð og dreif,
héngu í gardínum og fylltu
gluggakistuna. Hömstrunum
og naggrísunum sem eðluðu
sig án afláts þess á milli sem
þeir átu og gutu ungum var
staflað inn í eldhús með
íkornunum tveimur og leð-
urblakan hékk frammi í for-
stofu. Það var komin tiltöluleg
ró í húsið aftur og hún settist
inn í stofu í alla hunda-
þvöguna, en þeim hafði hún
gefið valíum svo þeir sátu ró-
legir og gáfu ekki frá sér
bofs. Hún tók fram svarta
peningakassann og fjár-
haldsbókina, taldi peningana
og fékk sér bjórsopa af flösk-
unni sem sat trúföst við
hlið hennar. Helming hafði
hún fengið greiddan fyrirfram
og það var dálagleg upphæð.
Eitthvað hafði farið í fóður,
katta- og hundasand og sag
handa bölv. kanínunum eða
hvað sem þessar rottur hétu.
En afgangurinn var nægi-
legur til að geta átt góðar
stundir í nokkrar vikur. Hún
hellti í dollurnar og brúsana
dýramat og vatni, valíum-
blandað af tillitssemi við
nágrannana, fyllti sandkassa
af sandi í stofunni og svefn-
herberginu, hennti nokkrum
heybögglum í hestana og
lét vatn renna í fuglabaðið í
garðinum. Pantaði bílaleigu-
bíl, gekk út og læsti.
ÚR MÍNU
MORNI
Ótal
fávitar
yrkja
kvæði
Þó stundum vilji dagar
þeirra, sem sökum öldrunar
eða sjúkleika hafa orðið að
draga sig útúr almennu
vafstri þeirra og skemmtileg-
heitum, verða dapurlegir og
langir, þegar lítið er að frétta,
verður alltaf eitthvað til hugg-
unar og gleði öðru hvoru. Nú á
síðustu stórhátíð kirkjunnar
var flutt ágæt dagskrá í út-
varpinu, sem vandlátir bók-
menntamenn hafa eflaust
kunnað vel að meta, enda var
hún endurtekin skömmu síðar.
Þar á ég við langan og fjöl-
breytilegan minningar- og
kynnisþátt um Stein Steinarr.
Það var hinn smekkvísi menn-
ingar- og listvinur Hjálmar
Ólafsson, sem sá um þessa
dagskrá. „Það vex eitt blóm
fyrir vestan“ hét þátturinn.
Hjálmar talaði um ævi
Steins, sérstöðu hans og
skáldskap, af miklum skilningi
* og hlýju, úrvals upplesarar úr
ríkjum lifenda og dauðra lásu
og furðu mikið var sungið af
lögum við Steinskvæði. Eins og
menn muna var Steinn van-
metinn á hérvistardögum sín-
um og féll frá um fimmtugt
fyrir aldarfjórðungi, nokkuð
„þreyttur og móður“, eins og
hann hefði sjálfur getað kom-
ist að orði. Eg hlustaði þakk-
látur á þessa dagskrá í bæði
skiptin sem hún var flutt.
En það er ekki aðeins dauð-
inn sem hrífur frá manni
gamla félaga í andanum. Það
gerir lífið og starfið líka. Og
við það sættir maður sig bet-
ur. Nú á dögunum fékk ég bréf
í Kópavoginn póstsett í
Reykjavík frá virðulegum
embættismanni og spekingi
frá fornum dögum okkar
Steins og Leifs heitins Har-
aldssonar. Hann heitir Karl
Strand og var og er áhuga-
maður um listir og menning-
armál.