Lesbók Morgunblaðsins - 07.01.1984, Side 9

, búfræðing og rafvirkja frá Akranesi, sem sneri sér
nhaldsnámi í Bandaríkjunum og þyídr líklegur til
seztur að í New York til þess að vera þar sem
tur.
„Ég var ákveðinn í að verða myndlistarmaður og
ekkert annað," sagði Vignir, þegar ég hitti hann í
skammdegisbyrjun í Listasafni ASÍ, þar sem hann
stóð að sýningu ásamt þeim Jóni Axel og Gunnari
Erni. Þetta var feiknarlega hressileg sýning og skilirí-
in á stærð við bílskúrshurðir. En af einhverri ástæðu
sækir almenningur harla lítið sýningar í því safni sem
þó er kennt við listasafn blessaðrar alþýðunnar og
þeir Vignir, Jón Axel og Gunnar máttu una við það
eins og fleiri að fáir kæmu þar inn úr dyrum. Kaup-
endur létu mjög á sér standa líka, en á sama tíma varð
bæði góð aðsókn og sala hjá málurum, sem hengdu
upp myndir í húsgagnaverzlunum í Kópavogi og Hafn-
arfirði. Út af fyrir sig er sá áhugi lofsverður, en hitt er
hálf dapurlegt, þegar þremur ungum og góðum málur-.
um, sem hafa metnað til stórátaka, verður lítið
ágengt. Raunar er vafasamt að telja Gunnar Örn í
hópi þeirra ungu öllu lengur, en hinir eru það
tvímælalaust, — og allir hafa þeir tekið ástfóstri við
nýjar hræringar í málaralist, sem blómstra úti i
heimi, en hver með sínu móti.
Af sýningunni var auðsætt, að Vignir er þeirra
mestur klassíker. Hann tekur mið af tækni og vinnu-
brögðum, sem hafa verið lengi við lýði og felast m.a. í
því að hafa „stof“ í litnum eins og Danir segja. Hann
málar með þunnum akríllitum á bómullardúk og setur
herði í litinn til þess að fá á hann þann gljáa, sem
tengir hann við gamla, klassíska meistara. Líkt og hjá
þeim gömlu, sér maður inn í litinn, sem hefur þó
nokkurt gagnsæi og allt er þetta gert af fagmannlegu
öryggi. Ekki voru þó allir gagnrýnendur sáttir við
þessa aðferð Vignis og töldu hana ekki ríma við inntak
myndanna, sem yfirleitt eru einhverjar logandi fígúr-
ur á dökkum grunni.
Rétt er, að þessi vinnubrögð eru ekki venjuleg í
neo-expressjónismanum, sem nú hefur hlotið mikið
fylgi og ekki sízt hjá ungu fólki. Algengast er þar, að
allri tækni sé hafnað og málverkið því oft lítið líf-
rænna en hörpusilki á vegg.
Líkt og Vignir vildi ekki sjá af teikningunni, þegar
hann hafnaði nýlistinni, vill hann einnig halda i þá
tækni, sem hann hefur áunnið sér og tengir hann
vissulega við löngu liðna málara. Hann notar þessa
tækni til að gera bakgrunninn magnaðan en í hinum
svífandi fígúrum, — mannverum eða hestinum Pegas-
usi til dæmis, sem Reykjavíkurborg keypti, — er hann
annars hreinræktaður expressjónisti, jafnvel dálítið
af gamla skólanum. Það er þá frekar að hugmynda-
lega hliðin tengi verkin þessari nútíma listhreyfingu.
Vignir kveðst alltaf hafa verið dálítið veikur fyrir
leikhúsi og meðan hann var í skólanum í Reykjavík,
vann hann í Iðnó sem sviðsmaður og smiður — og
aðeins bar hann við að leika. Hann tók leiklistarbakt-
eríu, — að vísu ekki í stórum stíl — en bakterían er
enn á sínum stað, segir hann, og um tíma var hann að
hugsa um að vera praktískur og leggja stund á
leikmyndagerð.
En þessi frjálsa tjáning í myndlist varð alltaf ofaná.
Svo ferillinn sé rakinn nánar, þá má geta þess, að
fyrstu alvörusýningu sína hélt hann haustið 1978 þar
sem hét „Á loftinu" við Skólavörðustig. Veturinn á
eftir var hann kennari við Myndlista- og handíða-
skólann og fékk afnot af grafíkverkstæðinu. Þá var
hann ákveðinn í að komast í framhaldsnám, annao-
hvort í Tékkóslóvakíu eða Bandaríkjunum. Auðveld-
ara reyndist að fá upplýsingar um skóla og annað frá
Bandaríkjunum. Snemma árs 1979, var hann sam-
þykktur inn í þekktan listaskóla í Bandaríkjunum,
Rhode Island School of Design. En áður en til þess
kæmi, að hann héldi vestur, vann hann með Birni
Björnssyni í leikmyndamálun fyrir kvikmyndina
Paradísarheimt. Það var skylt leikhúsinu, segir Vign-
ir, spennandi og skemmtileg vinna austur í Lóni og á
Suðurlandi, þar sem m.a. varð að byggja torfbæi.
Um þetta leyti var Vignir orðinn fjölskyldumaður;
kominn með konu og barn. „Við héldum útí bláinn og
höfðum ekkert hús í að venda,“ segir Vignir. En það
fór allt vel; þeim gekk vel að fá íbúð í bænum Prove-
dence, þar sem skólinn er.
í þessum skóla var Vignir síðan í tvo vetur, en fór
heim til íslands sumarið á milli, bjó i foreldrahúsum á
Skaganum og vann við rafvirkjun. En nú var séð að
hverju stefndi, kúrsinn tekinn og enginn undansláttur
eða efi með í farangrinum. Um undirbúning sinn héð-
an að heiman segir Vignir, að hann hafi reynzt vel og
bent til þess að við megum vel við una með skólann
hér.
Hann var í grafikdeild fyrir vestan, raunar í litó-
grafíudeild. Litó er dregið af orðinu steinn og merkir,
LESBOK MORGUNBLAOSINS 7 JANÚAR 1984 9